Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Πίσω από τα προσκόμματα των λέξεων
18/01/2022, 11:24 μμ

Πίσω από τα προσκόμματα των λέξεων

Γράφει η Λίνα Φυτιλή //

 

Για το βιβλίο του Αλέξιου Μάινα, “Προσκόμματα και ποιμαντικές λύσεις για την κατάβαση της αγέλης στον κάμπο σε περίπτωση αντάρας”, εκδόσεις Μικρή Άρκτος

 

Με έναν μακρύ και παράξενο τίτλο ο Αλέξιος Μάινας, μας εισάγει στο ποιητικό του σύμπαν, χωρίζοντας το βιβλίο σε δύο μέρη: τη θεωρία και την πράξη. Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου όπου ασχολείται με την πράξη, υπάρχουν άλλες πέντε υπο-ενότητες ή αλλιώς πέντε πράξεις, όπως τις ονομάζει ο ποιητής. Όλο το βιβλίο κινείται ανάμεσα στις δύο μεγάλες αγάπες του Mάινα, τη φιλοσοφία και την ποίηση. Αφουγκράζεται τις φιλοσοφικές φωνές, ως απόρροια των σπουδών του, για να τις μορφοποιήσει και να τις ενσωματώσει μέσα από τα ποιήματά του. Σε αυτή την κατεύθυνση, χρησιμοποιεί μια λιτή, περιεκτική, ενίοτε υπαινικτική γλώσσα, ενώ δημιουργεί πλούσιες εικόνες, σαν αποτυπώματα φωτογραφίας ή κάποιου πίνακα ζωγραφικής.

«Ο επίμονος λίβας στύβει τους θάμνους/ ο σκύλος περνάει τη διασταύρωση/

μυρίζει τους ρόμβους στο συρματόπλεγμα/ μια άδεια κονσέρβα σαν θέσφατο/

ξαπλώνει/ γλείφει το πίσω πόδι του/ σαν να το έγραψε λάθος».

Δε διστάζει να φτιάξει μικρές ιστορίες, που θυμίζουν σημαίες, οι οποίες χρωματίζουν τον αέρα σε μια γη γηραιά, όπως και σε κάθε τόπο όπου η ευτυχία, παραλίγο να πραγματωνόταν. Στο τέλος όμως, γίνεται μια χούφτα τραπουλόχαρτα ριγμένα από τα τείχη. Αλλά βέβαια, οι αυταπάτες, οι φρούδες ελπίδες είναι το δεξί χέρι του ποιητή. Τι θα έκανε χωρίς αυτές; Λειτουργούν ως ένα πεδίο έμπνευσης και διευρύνουν τη θεματολογία του. Ο Μάινας επιμένει να γράφει ποιήματα με την αρετή της αφαίρεσης, «μικρά παράπονα γι΄ αυτά που δεν αλλάζουν».

Τολμάει να συμπλεύσει ποιητικά με την άποψη του Kierkegaard ότι «τη ζωή την καταλαβαίνουμε αναδρομικά, τις περισσότερες τουλάχιστον, φορές». Άραγε γιατί μέσα από τη ζωή, έρχονται τα ποιήματα, απρόσκλητα συχνά, όπως οι επιθυμίες; Κι αν όλα συμβαίνουν μακριά από μας, «ακόμη κι η εγγύτητα», για ποιο λόγο ό,τι αγγίζεις, σε αποζητάει;

Τα ερωτήματα που θέτει ο ποιητής, είναι καταιγιστικά και υπαρξιακά. Κι η ανατροπή μέσω της τέχνης, φαίνεται να είναι η μόνη θεραπεία. Η ποίηση είναι πτώση, γράφει, αλλά καμία δυστυχία δεν αποτελεί κάτι ιδιαίτερο σε έναν κόσμο όπου όλα έχουν ημερομηνία λήξης. Έτσι ο ποιητικός κόσμος του Μάινα μοιάζει με έναν καλπασμό αθόρυβων πετάλων, μέσα στις αλλαγές που επιφέρει ο χρόνος.

Οι εσωτερικές αναζητήσεις του όμως, δε σταματούν εκεί. Γιατί η ύπαρξη μπορεί να γίνεται δισταγμός, «Είμαι άρα διστάζω» (άραγε δισταγμός προς μια ψυχική πληρότητα, δισταγμός προς τους άλλους, δισταγμός κατανόησης του βαθύτερου εαυτού;) με μόνη ελπίδα λίγες λέξεις, που ίσως, επηρεάζουν τις ζωές. «Σε ποιο βαθμό έχουμε επηρεάσει τις ζωές των άλλων;»

 

Αλέξιος Μάινας

 

Αλλού αναμοχλεύει εποχές και γεγονότα: ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει, η απώλεια κυριαρχεί, ο κόσμος βουλιάζει σε σκιές. Η δράση διστάζει. Παντού ελλοχεύει η ακινησία του τοπίου και των ανθρώπων. Η συνήθεια που σέρνει τον ανθρώπινο βίο. Η ειρωνεία γίνεται το καταφύγιο του ποιητή, μαζί με ένα πικρό χιούμορ. Κι οι ιδέες εμπλουτίζουν το ποιητικό σύμπαν του.

«Ιστορία είναι η διάσταση/ κάνει τη διαφορά ταυτότητα/ κάνει την ανασφάλεια ιδέα».

Όμως, η ιστορία μας λέει παρακάτω, είναι πολλά περισσότερα: η εμπειρία που θα χρειαζόταν για να μην τη συλλέξεις, είναι το σώμα στις φλόγες, η νόσος της αγέλης, μια μεγαλομανία των αλόγων.

Τα ποιήματα του Μάινα μοιάζουν με ρωγμές, από όπου μπαίνουν οι ιδέες. Το ανθρώπινο και ποιητικό χρέος έγκειται στην ερμηνεία της κάθε εποχής. Αν το ποίημα, όπως αναφέρει, είναι το θαύμα του ψέματος χωρίς ειλικρίνεια, με άλλα λόγια, μια αφαίρεση, ο ίδιος την υπηρετεί φιλοσοφικά, χαμηλόφωνα, λιτά- ενίοτε με ένα βλέμμα- πικρής ειρωνείας. Έτσι κάποια ποιήματά του λειτουργούν κατευναστικά, άλλα ερωτηματικά, άλλα σπαρακτικά, ωστόσο, συνολικά μας αφυπνίζουν και μας κεντρίζουν, όπως οι μορφασμοί ενός ενοχλημένου προσώπου.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top