Fractal

✔ Προδημοσίευση: Τέσσερα ανέκδοτα ποιήματα του Θεοχάρη Παπαδόπουλου

 

 

[Aπό την ποιητική συλλογή “Ζηλεύω τα βράχια”, που θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις εκδόσεις “Μανδραγόρας”]

 

ΤΑ ΒΡΑΧΙΑ

Τεράστια βράχια,
ορθώνονται με θάρρος.
Δεν τα τρομάζουν κεραυνοί,
βροχές δεν τα φοβίζουν.
Χίλιες ρωγμές,
βαθιές πληγές,
άνοιξε ο χρόνος στο κορμί τους.
Στέκουν ορθά
κι ακόμα πολεμάνε
να μην πέσουν.
Τα ζηλεύω.

 

 

Κάποτε

Κάποτε τα πράγματα θ’ αλλάξουν.
Όλα θα πάνε καλά:
Οι φωνές θ’ ακουστούν,
θα πάψουν τα δάκρυα,
θ’ ανθίσουν τα χαμόγελα,
θα κλείσουν οι πληγές.
Κάποτε,
μα πότε;

Μην περιμένεις.
Με σπρώξιμο
κυλάνε οι τροχοί.

 

 

ΦΙΛΙ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥ

Ήταν σαν μέλι το φιλί.
Γλυκάθηκε ο νους
και δεν ξεχνά.
Αγάπησε η καρδιά
και δεν μπορεί πια να μισήσει.
Ήταν το δάκρυ σαν διαμάντι.
Το μάτι θόλωσε
και δεν μπορεί να δει.
Έπεσε το δάκρυ στο φιλί.
Το δάκρυ κόλλησε
και δεν μπορεί να φύγει.
Κι έγινε το φιλί σκληρό
σαν πέτρα.

 

 

Σκιές

Μια σκιά,
σκεπάζει τον τοίχο.
Αγνώριστη μες στη σιωπή,
γιγάντια και τρομακτική.
Πότε ορθώνεται,
ίδιο θεριό
και πότε πέφτει,
έτοιμη να σβήσει.
Κι είναι πολλοί.
Αμέτρητοι είναι.
Πλήθος οι άνθρωποι
που έγιναν σκιές.

 

 

* Ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος γεννήθηκε στον Πειραιά το 1978. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα βουλγάρικα, στα αγγλικά, στα αλβανικά και στα πακιστανικά. Διατηρεί μόνιμη στήλη κριτικής βιβλίου στο ηλεκτρονικό περιοδικό www.vakxikon.gr. Διαχειρίζεται τα blogs: www.poihtikostayrodromi.blogspot.gr,  www.theoharispapadopoulos.blogspot.com

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top