Fractal
Home / Ποιήματα / Ποιήματα
25/08/2021, 9:26 πμ

Ποιήματα

Γράφει ο Χρήστος Ντικμπασάνης //

 

 

 

 

 

Η ΑΛΛΟΜΟΡΦΗ ΕΡΩΜΕΝΗ

 

Όρθια είναι στα βλέφαρά μου

Τα μαλλιά της ζωντανά επάνω στα δικά μου

Έχουν το σχήμα αποτρόπαιων φιδιών

Κλέβουν το χρώμα των ματιών μου

Έχει ρουφήξει την σκιά μου

η Μέδουσα που ήρθε από τον ουρανό

 

Κρατάει τα μάτια μου πάντα ανοιχτά

Δε με αφήνει να κοιμηθώ

Τα όνειρά της καίνε το φως της αυγής

Κάνουν τους ήλιους να εξατμίζονται

Με ωθούν να ποθώ, να κλαίω, να θρηνώ

χωρίς καμία όμως υποψία κίνησης

 

 

 

 

ΤΑ ΟΜΟΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΕΔΟΥΣΑΣ

 

Η τελειότητά σου τρομακτική, δε μπορείς να έχεις απογόνους

Ψυχρή σαν την ανάσα του χιονιού, τραυματίζει

τη δαιμονική μήτρα σου

 

Μέδουσα, θεά του φόβου και του έτερου εγώ

μου ζήτησες την απόλυτη θυσία

Όχι άλλα είδωλα εκτός από τα δικά σου!

 

Τα δικά σου είδωλα γύρεψες, Μέδουσα

να στέκονται ολόρθα με σμιλεμένη τη σαγήνη

του αποκρουστικού χαμόγελού σου

 

Τα ομοιώματά σου γέρνουν γυμνά

και φιδοζωσμένα μέσα στους πόθους μου

Αποτρόπαια χωρίς μυαλό

Πετούν επάνω μου κομμάτια σκότους

Μετατρέπουν σε χυλό τη ψυχή μου

Την καταβροχθίζουν, τη χωνεύουν

 

Αναζήτησα την τελειότητά σου, Μέδουσα

Έμεινα χωρίς απογόνους

 

 

 

 

ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ

 

Είναι στιγμές που ονειρεύομαι

το σπάνιο θέαμα των ματιών σου, Σύμπαν

Είναι στιγμές που η γυάλινη σκοτεινιά σου

κρατά σφιχτά την αλλοπαρμένη

οπτασία του χαμόγελού μου

Η σιωπή σου πλάθει

τη ψυχή μου μέσα στα θεϊκά σου χέρια

Είναι στιγμές που το στήθος μου

φορά τον αδιαπέραστο θώρακα

της μαγείας σου, επιζητώντας

το ψέμα του αιώνιου ύπνου μέσα σου

 

 

 

 

ΦΑΡΟΙ

 

Φάροι στο άπειρο οι πόθοι μας

Οι υπάρξεις μας αστρόπλοια

που αχνοφαίνονται

στο βάθος του διαστήματος

Τρικυμία στο Σύμπαν

Κι εμείς ναυάγια του ανείδ

 

 

 

 

Η ΠΟΘΗΤΗ ΕΙΚΟΝΑ ΣΟΥ

 

Θα ήθελα να ήσουν αλλόκοσμη

Γυναίκα ωραία αλλά από άλλους πλανήτες

άγνωστους και σκοτεινούς

Μουρμουρίζοντας το αίμα να μου πίνεις

μέσα σε ομιχλώδη δάση

Το στήθος σου ολόλευκα νεκρικό

να δροσίζει τις καυτές πληγές μου

Να ρουφάς την εκδίκηση

από μια ζωή που δε γνώρισα ποτέ

 

 

 

 

Η ΘΛΙΨΗ

 

Θλίψη, μητέρα των ενδόμυχων καταστροφών

απλώνεσαι εκρηκτικά στις εσχατιές του Σύμπαντος!

Πεθαίνεις και ανασταίνεσαι

μέσα στο δύσμοιρο μυαλό μου

Καιροφυλακτείς έξω από το δωμάτιο

του νεογέννητου εγώ μου

Κατατροπώνεις την ανυποψίαστη ύπαρξή μου

Την κενότητα μου θυμίζεις

με έντονους παροξυσμούς

ανεξιχνίαστων στόχων

 

Χρησιμοποιείς πάντα τους προφητικούς δρόμους

των μουδιασμένων αποφάσεών μου

Υπάρχεις και με αποσταθεροποιείς

 

 

 

 

Η ΙΕΡΗ ΣΙΝΔΟΝΗ

 

Στο σκληρό όστρακο του σκάφους μου

χοροπηδά αλμυρό το αίμα

Το φιλί της διαστρικής άμμου κόκκινο

Ο αστερίας της καρδιάς μου ακινητοποιημένος

Ο άγνωστος εξωπλανήτης καυτός

Η θάλασσα του απείρου ματωμένη

Ο Θεός από επάνω μου σιωπηλός

αφήνει την τρικυμία να ξεσπάσει

Διπλώνομαι σαν έμβρυο μυστικό

Κανείς δε γνωρίζει την ύπαρξή μου

Στην κρυογονική μηχανή τη ψυχή μου κρύβω,

χάνοντας τον συμπαντικό μου προορισμό

Με τα παγωμένα μάτια μου αντικρίζω

το Χριστό να με σκεπάζει

με την ιερή του σινδόνη

 

 

 

 

ΤΟ ΦΙΛΙ

 

Φουσκώνουν τα όνειρα από δόλιο άνεμο

που κατεβαίνει απ’τον ουράνιο θόλο απρόσκλητος

Χλωμιάζει το γέρικο βουνό

που στέκεται απέναντί μου

αποκαμωμένο απ’το χρόνο

Σκύβει κάθε βράδυ μέσα στο μυαλό μου,

γεμίζοντάς το με ανυπάκουες έξεις

και κουρασμένες ορμές

Νεογέννητα θηρία ξεπηδούν

μέσα στον κρύο φλοιό του εγκεφάλου μου

Σέρνονται ανήμπορα με σακατεμένα

τα δυο απ’τα τέσσερα πόδια τους

Κυλούν μέχρι το δέλτα του ονείρου

Ύστερα βουτούν με το κεφάλι

στη θάλασσα του απραγματοποίητου,

σβήνοντας φλόγες που έμειναν ξεχασμένες,

δαγκώνοντας χείλη που προσπάθησαν

να με φιλήσουν με του Ιούδα το φιλί,

χωρίς να επιτρέψουν την εναρμόνιση

των ύστατων λάμψεων τους με τη ψυχή μου

 

 

 

 

ΤΟ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ

 

Ξεντύνομαι απ’ το δέρμα το παλιό του φιδιού

Αφήνω πίσω τον παλιό μου εαυτό

το ξεχασμένο μέσα στα κρύα χέρια του Θεού

Μελετώ αναγνώσματα

και Ευαγγέλια άλλων κόσμων

Οδυσσέας και ιεραπόστολος

του ατέρμονου Σύμπαντος

Περιπλανιέμαι στους πλανήτες

μακρινών γαλαξιών που δίδυμοι μοιάζουν της Γης

Αναζητώ τους αδελφούς μου

που θα με βοηθήσουν να ξεντυθώ

απ’ το φθαρμένο πουκάμισο του εαυτού μου

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top