Fractal

Τρία ποιήματα

Της Γεωργιάνας Κεστρινού //

 

 

 

 

Καλύτερα

Και που θα γίνουμε καλύτερα; Την τύχη μας θα μελετήσω και θα ανοίξω κουβέντα για απλά και ήσυχα.

Μάθαμε να γίνουμε άνθρωποι καλύτεροι; Καταλάβαμε περισσότερα για την εποχή σαν να γίναμε δημώδες ποίημα σε ξεσκισμένη αφίσα.

Είμαστε άραγε ακόμα ηθικοί; Αύριο τι θα γίνουμε; Θα βρούμε τα ίδια βήματα και θα πατήσουμε την ίδια διαδρομή.

Αδερφέ μου τα λόγια που είπες στο ίδιο βάρος και στα ίδια χείλη δεν έγιναν ποιήματα ακόμα. Ξεχωρίσαμε απλά από τον κόσμο.

Αδερφέ μου τραγουδάς ακόμα;

Αδερφέ μου κι αν δεν σμίγει πια ο κόσμος;

Και που θα γίνουμε καλύτερα; Η στράτα θα είναι ίδια σε κάθε εποχή που η εποχή σε τρώει πριν καν γεννηθείς άνθρωπος.

 

 

Καταλαβαινόμαστε

Κατά και υπέρ υποσχέσεων θα γίνουμε φοβεροί στην πρώτη κρίση.

Τις Τρίτες του Φλεβάρη πάντα θα ξεκινάμε για τη δύση. Θα γράφουμε οδηγίες χρήσεως για μοιρολόγια έτσι μέχρι το βράδυ της Κυριακής να είμαστε έτοιμοι για την ολονυχτία.

Ο καημός δεν χωράει ούτε σε σακί ούτε σε κούπα. Πως θες να χωρέσει στο σώμα; Πες πως έπαψες να πονάς για τη ζωή που γοργά σε αναστατώνει.

Έχε γεια καλή ζωή.

Άλλη μια φορά θα βρούμε δυο σταυροδρόμια. Ένα μπρος κι ένα πίσω. Κάθε καλό παιδί θα ξέρει να μην γυρίσει πίσω χωρίς υποσχέσεις.

Η φορά που θα θυμηθούμε να γράψουμε και την λίστα με τα ονόματα θα είμαι πολύ καλύτερα. Κι ας μας λείπει η μοναξιά λίγο ακόμα. Είναι μια συνήθεια να λες «λίγο ακόμα».

Έτσι καταλαβαινόμαστε. Έτσι θα καταλάβουμε. Έτσι θα είναι. Έτσι.

 

 

 

Η ζωή μας είναι άσκοπα λαχανητά

Αποφάσισα πως δεν θα ξέρει μόνο ένας θεός τα όνειρα μου. Θα λέω στις φίλες μου να με φυλάνε τα βράδια. Ακόμα και πάνω σε σύρματα σαν κοράκια. Θα μάθουμε μαζί να είμαστε ζωντανές. Γιατί στη ζωή αυτή η γυναίκα γεννιέται με μια υποχρέωση.

Οι πατέρες μας είπαν να φύγουν μια βραδιά Τετάρτης για τη δική τους γη. Ήμασταν μόνες και σκόρπια κομμάτια. Μας άφησαν μονάχες.

Κι έγινε μια στιγμή η ζωή άσκοπα λαχανητά.

Κι ύστερα δεν υπήρχε ύστερα. Είμαστε εδώ. Δεν είμαστε μόνες. Δεν είμαστε υποχρέωση.

Πάνω κάτω σε όλη τη διαδρομή οι αναστεναγμοί δεν θα θυμίζουν ποίηση λυρική. Σταματήσαμε. Αρχίσαμε και πάλι από την αρχή.

Καμία ζωή να μην γίνει άσκοπη ξανά.

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top