Fractal
Home / Ποιήματα / Δέκα ποιήματα
28/02/2023, 10:35 μμ

Δέκα ποιήματα

Του Αντώνη Δρούγκα // *

 

 

 

 

 

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

 

Φεύγουνε τα χρόνια μας βαριά

Διαλύονται στο πέρασμα των αιώνων

Οι έρωτες σβήνουν στο πέρασμα της αυγής

Και τα όνειρα εξανεμίζονται στην παρακμή του κόσμου

Μερικά βράδια μένουν για συντροφιά

Και κάποια χάνονται κάτω από τα μαξιλάρια

Ένας χορός έμεινε για την τελευταία μας στιγμή

Να νιώσουμε ότι είμαστε ζωντανοί

Και άλλος ένας καρτερικά υπομένει

Τo τέλος της μουσικής

Να αδειάσει η σκηνή

Και να φύγουμε για πάντα μακριά εγώ και εσύ

 

 

 

ΠΙΚΡΙΑ

 

Τις νύχτες

Οι καρδιές

Των ανθρώπων

Κλειδώνονται

Στο άβατο της μοναξιάς

Πίσω

Από τις σιδερένιες πόρτες

Των χαμένων τους ονείρων

Και κάθε πρωί

Περιμένουν το φως

Των τσακισμένων τους ελπίδων

Να διαχυθεί με μανία

Μέσα από την κλειδαρότρυπα

 

 

 

ΤΟΠΙΟ ΘΟΛΟ

 

Συννεφιά

Στο μυαλό των ανθρώπων.

Τοπίο θολό.

Βλέμματα

Σκυφτά,

Μυωπικά.

Βαδίζουν όλοι μεθοδικά

προς την ίδια διαδρομή

με όλη τη χάρη

για υποταγή

σε ένα μονοπάτι

ξένο στη ζωή

 

 

 

ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ

 

Καθώς θα κοιτάς

την μικρή σου

διαδρομή,

μέσα στην αδιάκοπη

και ανελέητη

κίνηση της ιστορίας,

χαμογελαστός

Και ήρεμος

Μην ξεχάσεις,

ό,τι ωραίο έζησες

και ό,τι ωραίο πάλεψες.

Αυτό να θυμάσαι

 

 

 

ΟΣΟ

 

Όσο και αν

το μυαλό μου

Χάσει την ουσία του.

Όσο και αν

Χάσει το θυμικό του.

Πάντα θα σε βρίσκει

στις σιγαλές στιγμές

που με ρουφούσαν

τα μάτια σου

στα απομακρυσμένα

πελάγη

της αιωνιότητας

 

 

 

ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ

 

Να ονειρεύεσαι,

με μάτια ανοιχτά

με μάτια που βλέπουν

πίσω από την ομίχλη.

Τον ήλιο κατάματα

να κοιτάς,

και αυτός να σκύβει

 

 

 

ΚΑΡΕΚΛΑ

 

Σε μία καρέκλα

αθέατη και ζωντανή

έπινες το κρασί της αθανασίας.

Σε έβλεπα γυμνή και μοναχή

και έσβηνα στην τυφλότητα,

της επιθυμίας

 

 

 

ΖΩΗ

 

Η θάλασσα και ο χρόνος,

Τα μόνα

που δεν έχουν κενά μεταξύ τους.

Αχανής η θάλασσα .

Αδάμαστος ο χρόνος.

Φρόντισε λοιπόν,

η θάλασσα που θα βουτήξεις

να είναι γεμάτη κύματα

να σε περιπλανήσει

σε κάθε της έκταση.

Μέχρι να σε ρουφήξει

ο χρόνος

στον βυθό της

 

 

 

ΠΕΤΡΑ

 

Σκλήρυνε

η καρδιά,

έγινε σαν πέτρα.

Έσπασε,

σκορπίστηκε

και χάθηκε.

Πατήθηκε,

από περαστικούς.

Την σπρώξανε στο χώμα,

και αυτή περιμένει

να φυτρώσει μία

άνοιξη ακόμα.

Η πέτρα λουλούδι

δεν γίνεται

μήτε μπορεί

και να φυτρώσει.

Παρά μόνο

στην πικρία της

βγάζει λίγη χλόη.

Και αυτή περιμένει

να φυτρώσει μία

άνοιξη ακόμα.

 

 

 

ΠΑΦΛΑΣΜΟΣ

Το βουητό της θάλασσας

Στο σκίσιμο των βράχων

Είναι οι φωνές των

Χαμένων ψυχών

Που βούτηξαν να

Κατακτήσουνε

Το άδυτο

 

 

 

* O Αντώνης Δρούγκας, 23 χρονών από Αθήνα και έχει σπουδάσει στο πανεπιστήμιο Πειραιά χρηματοοικονομικά. Πραγματοποιεί το μεταπτυχιακό του στην Ολλανδία, στην οικονομική πολιτική και του αρέσει να γράφει ποίηση.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top