Fractal
Home / FRACT-ALL / Διηγήματα / Δύο ποιήματα
26/12/2023, 6:16 μμ

Δύο ποιήματα

Της Νατάσας Αθηαινίτου- Κυπριανού // *

 

 

 

Το δέντρο

Μια ανάμνηση επαναλαμβανόμενη κάθε ταπεινό Δεκέμβρη μια σύντομη απόδραση- επίσκεψη στο φως καθώς στολίζουμε το δέντρο των Χριστουγέννων σαν φανταστικοί επιβάτες σε πολικό εξπρές επάνω σε ουράνιες ράγες αναζητώντας λίγη από τη λάμψη του. Κοιτώντας έκθαμβοι μέσα από τα διάφανα τζάμια σκορπίζοντας χρυσόσκονη στα παγερά βαγόνια διακρίνονται σε διάφορα σημεία της υδρόγειου αχνά στιγμιότυπα αγάπης άλλοτε συμφιλίωσης ή ένα απλό «ευχαριστώ» και μια «συγγνώμη» μια ζεστή αγκαλιά κι ένα γνέψιμο γεμάτο νόημα ένα χτύπημα στην πλάτη ή ένα κομμάτι κέικ σοκολάτας μια ζεστή κουβέρτα στο παγκάκι του άστεγου ή ένα βλέμμα γεμάτο ελπίδα που διασώζεται ανάμεσα στα χαλάσματα μέσα από μια σχισμή σε χρόνο μηδέν σε τόπο που δεν είναι πια τόπος σε σπίτια που δεν είναι πια σπίτια ανάμεσα σε ανθρώπους που παρέμειναν σκιές και δεν έχουν να περιμένουν τίποτα πέρα από μια τυχαία ευκαιρία επιβίωσης. Όλα στροβιλίζονται ακέραια και σταθερά σαν δίνη στη στρατόσφαιρα του άχρονου και του λευκού που επιμένει να σμηνουργεί κάθε Δεκέμβρη κορδέλες και σβούρες ασημένιες και χρυσές σαν εποχιακές πυγολαμπίδες στον ορίζοντα εκκινώντας μία ακατάσχετη αιμορραγία αγάπης που θα πλημμυρίσει τις καρδιές καθώς εκείνες θα χτυπούν ρυθμικά όπως το κουδούνισμα του έλκηθρου ενώ προσγειώνεται στις στέγες των σπιτιών κάθε παραμονή των Χριστουγέννων….

 

 

 

Αnd so this is Christmas

 

Εδώ στο κέντρο της πόλης περιφερόμενοι, κάθε γελαστό Δεκέμβρη κοιτάμε το ίδιο δέντρο φωταγωγημένο με καινούρια στολίδια την ίδια ξύλινη φάτνη περιτριγυρισμένη από έκπληκτα παιδάκια και τους περαστικούς άλλους χαμογελαστούς κι άλλους σφυρίζοντας αδιάφορα ένα παλιό χριστουγεννιάτικο σκοπό. Τα δέντρα αν και λιγοστά μεγάλωσαν ενώ οι βιτρίνες των καταστημάτων έβαλαν ξανά τα γιορτινά τους. Οι κουλουράδες χάθηκαν και τα κάστανα σπανίζουν πια. Όμως το πνεύμα των Χριστουγέννων εξακολουθεί σαν εμμονικός επισκέπτης σταθερά και κατ’ επανάληψη κάθε Δεκέμβρη να κατακλύζει τον χώρο τους δρόμους και τις καρδιές των ανθρώπων. Πιο πέρα ακούγεται εύηχο και μελωδικό από τις χορδές μιας ηλεκτρικής κιθάρας ένα αγαπημένο ροκ κομμάτι: “Αnd so this is Christmas…” και αναρωτιέμαι ανάμεσα στα άγνωστα πρόσωπα των περαστικών με τα γοργά τα βήματα και τα πακέτα με τα δώρα κεραυνοβολημένη από παιδικές αναμνήσεις με βαμβάκι, φουσκωτούς Αη- Βασίληδες φώτα , φωνές, λαμπιόνια και όλο το κοσμικό περιτύλιγμα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας “What have we really done…?” για μας και για τους άλλους για τους ανθρώπους δίπλα μας και για αυτούς που βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά μας για τους αμάχους και τα παιδιά που εξακολουθούν να χάνονται κι ύστερα να φυτρώνουν όπως τις ανθισμένες παπαρούνες μες στο καταχείμωνο στις κορυφές των πιο ψηλών ελάτων ή να αναβοσβήνουν σαν πυγολαμπίδες ανάμεσα στα κέρατα των ταράνδων σε ένα κόσμο γεμάτο κυριαρχικά υποκείμενα και ψεύτικες εκεχειρίες. ” What have we – really-done?” Βραδιάζει, τα φώτα χαμηλώνουν τα στολίδια λάμπουνε παντού κι ο κόσμος ποτάμι που φλέγεται στις εκβολές του πολέμου. “And so this is Christmas…”

Δεκέμβρης, 2023

 

 

 

*Ονομάζομαι Νατάσα Αθηαινίτου – Κυπριανού και είμαι ποιήτρια από Κύπρο. Έχω εκδώσει 2 ποιητικές συλλογές «Με ή χωρίς πεταλούδες» (2020, εκδόσεις Αφή) και «Επιστροφή» (εκδόσεις Αφή, 2023).

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top