Πέντε ποιήματα
Γράφει ο Στρατής Παρέλης //
Το κατορθωτό…
Κοιτάζοντας τον σκοτεινό ουρανό
καταλήγω στην ομορφότερη πρόσθεση.
Ό,τι κερδίζω είναι μια επική γαλήνη.
Τα άστρα με αθωώνουν και μου μιλούν
Αίμα με αίμα, νιώθω τον παλμό τους.
Και οι αγάπες, τελειωμένες από καιρό
Φουντώνουν με τους πόθους τους
Μέσα σε κάθε αγρύπνια.
Σε τέτοιο περιβάλλον μυστικό
Γεννιέται σφύζοντας η ανάμνηση.
Καθιερώνει την χλιδάτη ουτοπία της
Μπερδεύεται με την πεποίθηση όλα να αναγεννούνται
Όπως η μουσική τα φέρνει πιο κοντά και η αυγή τα κάνει
Να λάμπουν λίγο ακόμα περισσότερο.
Κρατώ να τα κοιτώ απεγνωσμένα.
Σε μια διάσταση που δεν γνωρίζω υπήρξα.
Κωφάλαλος που έχει φωνή να ρίξει γύρω του όλους τους τοίχους
της ευαισθησίας…
*************************************
Συντάσσονται επάνω μου γήινα κομμάτια
Αυτοκαταστροφής. Κι απειλούμαι
Από μιας αντωνυμίας τον εγωισμό.
Ανυπόδητος μες το σαθρό κατεστημένο
Καρναβαλίζω τις πολλές αγωνίες μου.
Τύχη που έχει ο ήλιος σήμερα! Λασπώνει
Ο χωματόδρομος, εξαίσιος περίπατος μες την λιακάδα
Και όλα μες το στήθος μου πια καταγράφονται
Πεισματικά.
Αγγίζω τα μάτια σου τα κλειστά μάτια σου, αφήνοντας
να με κεντά ο πόνος
Και το δρεπάνι του ορίζοντα…
***********************************
Της Πύλου χρώμα και φωνή…
Σαν μια υποψία αέρινη η ώρα περνά
Ασφυκτιώντας πάνω στα ψηλά
δώματα του ανέμου.
Η λύπη μου είναι ένα κυνηγητό που φέρνει στα πλατύσκαλα των ουρανών
Αναστάτωση.
Υγρασία πλουραλιστική-
Τελειώνει την αρχινισμένη μέθεξη στο γαλανό μυστήριο του θόλου.
Κάτω,
Ψιλόλιγνοι ευκάλυπτοι λικνίζονται όπως για να γενούν φωτιά
Στο κράτος του απογεύματος.
Έχω όσα δεν έχω και ευχαριστιέμαι με αυτό.
Το σώμα μου ξέρει.
Φλυαρεί γύρω από μία ανούσια γεωγραφία.
Η πατρίδα είναι αποκρυπτογραφημένη παρένθεση.
Με πονά.
***********************************
Ξημερώνει με σθένος και ανάταση. Οι σκιές κουβαλούν την σκιά τους. Κάτι αφόρετα παπούτσια θέλουν να γευτούν την βροχή. Από τον ύπνο μου εξέχει μια ελπίδα. Είμαι ένα ναυάγιο της στεριάς. Μ’ ακολουθεί ένας αδέσποτος σκύλος. Ζω μια ωραία παλινόρθωση. Κάτι που καταφέρνω είναι χωρίς σημασία. Έλα Βοριά και παράσυρε όλη ετούτη την μελαγχολία μου μακριά. Βροντούνε γύρω μου τα άρματα της Ποίησης. Χαριτωμένα. Μένω κουφός να μην μιλώ και πίσω απ’ όλα να αυθαδιάζω. Βλάσφημος ως την ρίζα του Κακού. Αλίμονος τρελός ιππότης…
Ό,τι προβάρει πάνω μου η ζωή είναι νεόκοπη χορογραφία. Πάντα στις αποφάσεις μπουρδουκλώθηκα. Μπάζει από παντού το έρημο σαρκίο μου
Φτώχια και αγανάκτηση…
********************************************
Ανοιξιάτικος ύπνος…
Περνώ μέσα από την ταριχευμένη πρόκληση των αριθμών και είμαι
Η συντέλειά τους, η γρήγορη εικόνα που ποδηλατεί επάνω στο πλακόστρωτο, ανηφορίζοντας
Προς το ζεστό βασίλειο του ήλιου.
Το μεσημέρι με γυμνώνει, μένω μόνο καρδιά
Και πάθη που κληρονομώ από τις συγκυρίες.
Τολμώ κάτι ωραία ύψη που αλλάζουνε τον χαρακτήρα μου και γίνομαι
Αψύς που με όλους τα βάζει και τολμάει
Αλήθειες που ανάβουνε φωτιές.
Όμως
Τώρα ήρθε η Άνοιξη! Τα φύλλα
Των δέντρων επιστρέφουν στα κλαριά, και η ομόνοια
Των εντόμων οδηγεί σε ένα θάμπος την πλάση.
Εγώ λιγοστεύω εγώ!
Και όπως ένας άνθρωπος γερνά, κάποτε
Σκέφτομαι έρχεται η ώρα που πεθαίνω!
Ετικέτες: Ποίηση
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
“λαζάρου η χρεία”. Ανέκδοτο ποίημα του Κώστα Θ. Ριζάκη
23/04/2024, 8:01 μμ -
Διήγημα: “Ντάνος, o περιβόητος”
23/04/2024, 7:49 μμ -
Ποίημα: “άγνοια”
23/04/2024, 7:47 μμ -
Δύο ποιήματα
23/04/2024, 7:46 μμ -
ΘΕΜΑΤΑ
-
✩ Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Πάτρας 2020
Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Πάτρας 2020 | ΟN LINE Event | 10-13 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2020 ΑΠΟΗΧΟΣ || ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ Η ολοκλήρωση του 3ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ποίησης της Πάτρας (10-13 Δεκεμβρίου 2020) μας γεμίζει με αισιοδοξία και δύναμη
Περισσότερα -
Η Αθήνα ξεμουδιάζει…
Του Νίκου Τσούλια // Η Αθήνα ξεμουδιάζει. Αρχίζουν να ζωηρεύουν τα μέρη της. Άνθρωποι όλο και πιο πολλοί εμφανίζονται στους δρόμους. Στα καταστήματα κάτι κινείται. Οι συνηθισμένες για τρεις μήνες περίπου εικόνες ξεθωριάζουν. Κάτι από τα παλιά φαίνεται
Περισσότερα -
Διήγημα: “Παρελθόν”
Του Γιάννη Τρανίδι // Παρελθόν Το χαρτί όταν τα δάχτυλα σκίζει. Πάτωμα αιμόφυρτο, της ύαινας βορά λες και αγκομαχητά που το σπέρμα συναρπάζουν. Καυτό, γλοιώδες λερώνοντας προσαγωγούς και κνήμες και τέλος τα χείλη. Ξαπλώσαμε και γδυθήκαμε κι
Περισσότερα -
Δύο ποιήματα
Του Θεόδωρου Π. Ζαφειρίου // * Εγκλιματική αλλαγή Στάχτες Είμαστε από ύλη ονείρων. Σαίξπηρ Μέσ’ από τους καπνούς άκαυτη ξεπροβάλλει Η ομορφιά. Ονειροφαντασία ενός τοπίου Που ξέφυγε απ’ τους εμπρηστές.
Περισσότερα -
Τρία ποιήματα
Του Χρήστου Κεραμίδη // * ΞΑΦΝΙΑΣΜΑ Άκουσε φτερουγίσματα πουλιών. Πουλιά που πέταξαν απ’ τα δέντρα περνώντας ξαφνικά μπροστά του. Καθώς οι παιδικοί φίλοι, όταν του σκέπαζαν τα μάτια για να τον ξαφνιάζουν. Κι έφυγαν! Με τους
Περισσότερα -
Νίκος Παπάζογλου
Νίκος Παπάζογλου: ” Πάει καιρός που έφυγες / ξέρω σου λεν πως σ’ έχω ξεχάσει / μα τα σημάδια μέσα μου / ούτε το ότι είσαι μακριά / ούτε ο καιρός θα σβήσει…” Στο αμφιθέατρο ο
Περισσότερα -
«Οι έννοιες κρύβονται στις εικόνες./ Οι εικόνες αναδύονται από τις λέξεις. /Με λέξεις, μιλώ για το όνειρο που είδα.»
Γράφει ο Δημήτρης Βαρβαρήγος // «Το ασυγκίνητο ποτάμι», Χρήστος Παπουτσής, εκδ. Δρόμων, σελ. 84 Η τέχνη του λόγου διά πνεύματος Χρήστου Παπουτσή παίρνει σχήμα και μορφή με την ποιητική του συλλογή Το ασυγκίνητο ποτάμι, ένα καλαίσθητο βιβλίο από
Περισσότερα
