Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Πανδημία και λογοτεχνία
23/11/2021, 10:56 μμ

Πανδημία και λογοτεχνία

Γράφει η Λεύκη Σαραντινού //

 

Τάκης Καμπύλης, «Γενικά Συμπτώματα», εκδ. Καστανιώτη

 

Ένα βιβλίο για την πανδημία, όχι όμως δοκιμιακού τύπου, αλλά υπό μορφή μυθιστορήματος υπογράφει ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Τάκης Καμπύλης με τίτλο “Γενικά συμπτώματα“, έναν τίτλο ο οποίος παραπέμπει αμέσως, όπως και το εξώφυλλο του βιβλίου με το θερμόμετρο και τη μάσκα, στην πανδημία του Covid-19 που βιώνει σήμερα η ανθρωπότητα.

Αν μπορεί να πει κάποιος ότι τα περισσότερα από τα βιβλία σχετικά με τον Covid-19 τα οποία κυκλοφορούν σήμερα στην αγορά αφορούν τις επιπτώσεις της πανδημίας στην κοινωνία μας, τότε το πόνημα του Καμπύλη ασχολείται με τις επιπτώσεις που αυτή έχει στον ψυχισμό των ανθρώπων και, πιο συγκεκριμένα στον ψυχισμό ενός Έλληνα εθελοντή δοκιμαστή των εμβολίων, ενός οργισμένου γιου ενός χρεωκοπημένου εμπόρου, μιας κατάκοιτης μητέρας, ενός αδέκαστου καφετζή και ενός φιλόδοξου και άνεργου δημοσιογράφου. Πώς επηρέασε τις ζωές όλων αυτών η πανδημία;

Ο Καμπύλης, μέσα από τις προσωπικές εξομολογήσεις και των πέντε αυτών εντελώς διαφορετικών μεταξύ τους προσώπων, συνθέτει ένα μυθιστόρημα πρωτότυπο στη δομή και στον σχεδιασμό του. Τις εξομολογήσεις των πέντε πρωταγωνιστών συνδέει φυσικά η ίδια η πανδημία, αλλά και ένα έγκλημα. Και αυτό ακριβώς το εφεύρημα του συγγραφέα -δηλαδή το έγκλημα- είναι που δίνει σε αυτό το βιβλίο για την πανδημία τον εξολοκλήρου διαφορετικό χαρακτήρα του σε σχέση με τα υπόλοιπα που κυκλοφορούν στην αγορά. Ιδού, λοιπόν, οι πέντε πρωταγωνιστές του φόνου:

“Όσο το ξανασκέπτομαι, απορώ πώς διαπραγματεύτηκα τόσο εύκολα την εμπιστοσύνη μου… Κι αν όλο αυτό δεν αποδειχτεί παρά μία φάρσα στην αρρώστια; {…}Μήπως μολύνθηκα κι εγώ και τώρα αργοπεθαίνω;”

Ο εθελοντής δοκιμαστής των εμβολίων, ο οποίος, μέσα από έναν μονόλογο, απευθύνεται στον ίδιο του τον εαυτό και προβαίνει σε μία ανασκόπηση της ενήλικης ζωής του.

“Δεν επέλεξα την τμηματική απόδοση των οφειλών μου- γιατί να διαβαίνεις ερείπια και ρημάδια; Ξεχρέωσα μια κι έξω: Ναι, με το Εμβόλιο!”

“”΄Έκτακτη ανάγκη”, “Παγκόσμια κρίση” , “πανδημία”, “όλοι μαζί” και άλλες τέτοιες μαλακίες. Δοκιμάζουν μεγάλες λέξεις. Οι παλιές αποδείχτηκαν ψεύτικες, το καταλαβαίνουν, είναι αχόρταγοι, δεν είναι μαλάκες”.

Ο οργίλος αντιεξουσιαστής ρίχνει την οργή για το δεινά του στο σύστημα.

“Γιατί τον πετάνε στο δρόμο με τη γυναίκα του κατάκοιτη και τον γιο του στα αζήτητα; Πώς σμπαραλιάστηκε έτσι η οικογένειά σου, κυρ Σπύρο; Ποιος ρήμαξε τη ζωή σου; Η “κακιά ώρα”, ο “Θεός”;”

“Αυτά τα μπουκαλάκια τι έχουν μέσα; Χάπια; Για ποιον; Για τον Σπύρο μου; Είναι άρρωστος; Δεν θα το θυμόμουν; Αποκλείεται, αυτό ποτέ. Μήπως εγώ; Πάλι; Τι να έχω;”

Η πλευρά της κατάκοιτης γυναίκας που τα καταλαβαίνει και τα αντιλαμβάνεται όλα, ενώ οι άλλοι δεν γνωρίζουν ότι τους ακούει, είναι η πιο συγκινητική του βιβλίου.

“Δεν μ’ ακούνε.  Τόση ώρα τους φωνάζω, αλά εκείνοι δεν μ’ ακούνε. Μιλάνε χαμηλόφωνα, σαν κλέφτες, αν είναι δυνατόν!”

“Μας τσάκισε η καραντίνα. Βέβαια, άλλοι χάνουν τη ζωή τους, τους αγαπημένους τους, υποφέρουν στα νοσοκομεία. Είναι φριχτή αρρώστια έτσι και σε ρίξει κάτω. Ευτυχώς οι πελάτες μου είναι προσεκτικοί”.

 

Τάκης Καμπύλης

 

Ο πιο προσαρμοστικός και λογικός καφετζής που έρχεται καθημερινά σε επαφή με πολύ κόσμο.

“Ο καφές κουβαλάει μέσα του το φευγιό των Σούφι- ήταν οι πρώτοι που τον επέβαλαν ως ρόφημα. Ποιος ξέρει, ύστερα από τόσα στριφογυρίσματα γύρω από τον εαυτό τους, κάπως έπρεπε να κάνουν τον δικό τους λογαριασμό”.

“Φυγή; Αυτήν επέλεξε με το Εμβόλιο; Εύκολο συμπέρασμα, δημοσιογραφικό στερεότυπο, πρέπει να προχωρήσω πιο βαθιά: Να τον ακούσω- πολλές φορές, η φωνή λέει περισσότερα απλό τις λέξεις“.

Και, τέλος, ο δημοσιογράφος, που γράφοντας για τον εθελοντή Έλληνα του εμβολίου που ανακάλυψε, φιλοδοξεί να κάνει το μεγάλο ρεπορτάζ.

“Τότε είναι που θα μπλέξω: Όταν δημοσιεύσω το ρεπορτάζ, θα γίνει σάλος. Στην αστυνομία θα λυσσάξουν από τη γκάφα τους, εγώ θα παραπεμφθώ για απόκρυψη στοιχείων, μπορεί και για παραπλάνηση της Δικαιοσύνης, ακόμα και για συνέργεια, ενώ οι αγαπημένοι μου συνάδελφοι θα με τεμαχίσουν με το τσεκούρι του Νίτσε“.

Το βιβλίο παραθέτει τις εξομολογήσεις των πέντε παραπάνω προσώπων στη σειρά εκ περιτροπής και από δύο φορές και έτσι ξεδιπλώνεται σταδιακά, και ειδωμένη από όλες τις οπτικές γωνίες, η λύση του μυστηρίου. Όσο για τη γλώσσα του βιβλίου, ο συγγραφέας, παρότι δημοσιογράφος, δεν υπολείπεται διόλου των λογοτεχνικών αρετών σε αυτήν.

Επομένως, πρόκειται για ένα διαφορετικό βιβλίο, το οποίο αξίζει να διαβάσουν όσοι ενδιαφέρονται για την ανίχνευση της επιρροής που είχε η σημερινή πανδημία στη σύγχρονη ελληνική Λογοτεχνία.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top