Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: «Το σωσίβιο»
15/07/2015, 11:41 πμ

Διήγημα: «Το σωσίβιο»

Του Παύλου Καριώτογλου //

 

duns_lifebelt

 

Και να ‘μαι πάλι μπροστά από μια οθόνη. Ενός άλλου υπολογιστή, σε έναν άλλο χώρο , αλλά το ίδιο περιορισμένο, παρέα με το βούισμα των σπλάχνων του που αγκομαχούν να επεξεργαστούν δεδομένα .

Άλλος χώρος , άλλη ώρα , άλλος υπολογιστής , άλλη δουλεία. Ο πρωινός , υπολογιστής πάντα , είναι ένας κουστουμαρισμένος τεχνοκράτης που τον ταΐζω δεδομένα, στοιχειά , τιμολόγια για να ξερνά καταστάσεις , ισολογισμούς , φπα , κι αλλά παρόμοιε , προκειμένου να ταΐσω το σπίτι μου και παράλληλα το τέρας της γραφειοκρατίας που η Ελλάδα λάτρεψε κατά το παρελθόν σε χάρτινη μορφή και τώρα θεοποιεί σε ηλεκτρονική .

Άτιμη εξέλιξη…. Το μόνο πράγμα που άλλαξε στη δημόσια διοίκηση αυτής της χώρας ειδικά τα τελευταία πέντε χρόνια των μνημονικών μεταρρυθμίσεων , ήταν το υλικό αποτύπωσης της γραφειοκρατίας . Από χαρτί και φάκελο με κορδονάκια , κατά προτίμηση χρώματος μπλε , περάσαμε σε δισκέττες 3 ¼ χρώματος μαύρου … μόνο που ακόμα και αυτές τείνουν να εξαφανιστούν από το εμπόριο , μαζί με την ανοικοδομημένη , τρόπος του λέγειν, χωρά

Ο βραδινός τύπος όμως , είναι άλλο πράγμα …. Είναι λίγο απ όλα . Είναι Παρτ ταιμ γραφειοκράτης , μα κατά βάση είναι αργόσχολος και γυρολόγος . Αφού τούτες τις ώρες ή θα σέρνεται σε σελίδες του fib ή θα μυρίζει από site σε site σαν αδέσποτος που ψάχνει να βρει λάστιχο αυτοκίνητου να κατουρήσει , αφήνοντας τα ηλεκτρονικά του ίχνη όπου βρει , ή θα ναι κολλημένος σε μια κενή σελίδα κειμενογράφου με τον κέρσορα να αναβοσβήνει στην πάνω αριστερή γωνία της.

Κενή σελίδα αυτή την ώρα , ξημέρωμα της νέας μέρας είναι και το μυαλό αυτού που καθρεφτίζεται μέσα στη λεύκη οθόνη . Ένα μυαλό που αρνείται να λειτουργήσει , να επεξεργαστεί , να βγάλει συμπεράσματα , μπουκωμένο από πληθώρα πληροφοριών που τον βομβαρδίζουν από όλες τις μεριές . Πληροφορίες κατά μεγάλο ποσοστό άχρηστες και περιττές. Πληροφορίες εκβιαστικές, επιθετικές εικόνες δευτερόλεπτων , ενός Αρμαγεδδών που σκοπό έχει να παγώσει τη σκέψη και να φέρει στην επιφάνεια φόβο , πανικό , άγχος αβεβαιότητα … ότι πηγάζει από το κομμάτι του παλιού μυαλού πριν ανακαλυφθεί η φωτιά και διαλύσει τις σκιές και το κρύο που συνόδευαν τις πρώτες νύχτες της ανθρώπινης ύπαρξης . Είναι οξύμωρο ύστερα από τόσα χρόνια εξέλιξης ανάπτυξης της κριτικής σκέψης και της λογικής που απελευθερώνει τον ανθρώπινο νου , μετά από τόσα χρόνια , τόσα εκατομμύρια χρόνια , ξαναγυρίζει ο κύκλος πίσω… Σκοπός πλέον της πληροφορίας δεν είναι η καταλαγή του φόβου , αλλά το φούντωμα του . Αντίο λοιπόν κριτική σκέψη , αντίο λογική .

Τι να κάνει το έρμο το μυαλό λοιπόν; πώς να ανταπεξέλθει ; κι εδω δε πρόκειται για μια μητρική ενός από τους δυο υπολογιστές που περνώ μαζί τους σχεδόν όλη μου τη μέρα – τώρα που το σκέφτομαι , τελικά περνώ πολύ περισσότερες ώρες μαζί τους παρά με την οικογένεια μου – Αυτοί στερούνται συναισθημάτων και απλά επεξεργάζονται δεδομένα απλά , στεγνά , ξεκάθαρα , αποστειρωμένα δεδομένα . Αλλά ακόμα και τούτοι , όταν ο όγκος της πληροφορίας είναι μεγάλος κολλάνε …. Έτσι και το μυαλό κάτω απ τη τρελή πίεση και τον όγκο , κρασαρει . Κλείνει πόρτες και παράθυρα , κατεβάζει διακόπτες προκειμένου να σωθεί από τον απολυτό πανικό , που δίνει μια και μονή εντολή : Τρέχα … τρέχα να σωθείς , κοπάνα τη και μη κοιτάς πίσω . Μη κοντοσταθείς καν. Τρέχα μέχρι να μην μπορείς να ανασάνεις άλλο ή να πάρεις τα πόδια σου , ή αν δεν μπορείς να τρέξεις , αν δεν μπορείς να ξεφύγεις , υποτάξου . Χωρίς όρους , χωρίς επιχειρήματα , χωρίς διαπραγματεύσεις , αρκεί να πονέσεις λιγότερο , αρκεί να ζήσεις . Αρκεί να διατηρήσεις την υλική σου υπόσταση , αρκεί να κρατήσεις τη πνευματική σου ισορροπία, αν τη κρατήσεις .

Kαι τότε κει στο και πέντε της κρίσης πανικού , όταν οι τοίχοι του σπιτιού ή του γραφείου συγκλίνουν πάνω από το κεφάλι σου σα λαστιχένιοι , εκεί που νιώθεις να στερεύει φως και αέρας από το χώρο κι αγωνίζεσαι να πάρεις ανάσα , γυρνά το βλέμμα τυχαία , ή ίσως όχι και τόσο , έξω απ το παράθυρο . Τη τελευταία δίοδο φυγής και πέφτει πάνω σε μια φεγγαραχτίδα που φωτίζει τη νύχτα . Μια φεγγαραχτίδα που σπάει το μαύρο της , που το γλυκαίνει κάνοντας το φιλικό και θελκτικό περισσότερο από το ξερό φως της λάμπας που κρέμεται από το ταβάνι . Κάνει τη νύχτα απ έξω ένα γλυκό τόπο μακριά από το κατάμαυρο της αφέγγαρης νυχτιάς ή από το γκρίζο της καθημερινότητας που ζούμε . Το σωσίβιο έπεσε… το μυαλό βρήκε τρόπο να ξεκρασαρει , βρήκε τρόπο να σπάσει το πανικό και να ξεφύγει , βρήκε τη έξοδο κίνδυνου και σ΄ αναγκάζει να σηκωθείς από τη παλιοκαρέκλα και να βγεις έξω για να καρφώσεις το βλέμμα μακριά από την αναμμένη οθόνη , άλλου , περά από το κέρσορα που αναβοσβήνει . Κει πέρα μακριά στον αέναο φωτεινό ταξιδιώτη της νύχτας . Εκεί πάω και γω τώρα , ανάβοντας ένα από τα τελευταία τσιγάρα του πακέτου , να αποχαυνωθώ κοιτάζοντας τη πανσέληνο που αναδύεται πίσω από το γειτονικό βουνό της Μυκάλης . Ένα κατακόκκινο τεράστιο φεγγάρι , που βγαίνει πάνω από τη βουνοκορφή , μπλέκεται με τα καλοκαιρινά σύννεφα της ξεφτισμένης πια χθεσινής καταιγίδας και ξεχύνεται στο νυχτερινό ουρανό .

Πάω να αγναντέψω για όσο πάρει το φεγγάρι να ψηλώνει και ν αναθυμηθώ βραδιές που ξάπλα πάνω στη κουβέρτα μιας βάρκας κοίταζα το ίδιο φεγγάρι να παιχνιδίζει με τη θάλασσα και τη νύχτα , βραδιές από άλλες εποχές που οι κρίσεις πανικού ήταν άγνωστες λέξεις κι η ζωή έδειχνε να ανοίγεται όμορφη και ξέγνοιαστη μπροστά στα πόδια μου .

Μπορεί να μην έμειναν πολλά ιδία από τότε , μπορεί να μην έμεινε ίδιο και τίποτα , αλλά τουλάχιστο το φεγγάρι απόμεινε ίδιο , πιστός σύντροφος στο νυχτερινό του δρομολόγιο , και μια δικλίδα ασφάλειας , μια βαλβίδα εκτόνωσης , που ακόμα λειτούργει ….

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top