Η ευρεσιτεχνία του Κακού
Γράφει η Ελένη Γκίκα //
Chris Carter «Ο γρίφος του κακού», Μετάφραση: Αντώνης Γιαννούλης, εκδ. Bell, σελ. 432
«Όμως θα σου πω τι πιστεύω, Ρόμπερτ. Πιστεύω ότι θα πρέπει να βρούμε όλοι τον δικό μας λόγο να ζήσουμε, τον δικό μας λόγο να δώσουμε αξία στη ζωή μας, όποιος κι αν είναι αυτός. Κάτι που να μας σπρώχνει να συνεχίζουμε. Κάτι που να μας κάνει να θέλουμε να αντιμετωπίσουμε με θάρρος αυτόν τον γαμημένο κόσμο στον οποίο ζούμε. Κάτι που να εμπνέει τα μυαλά μας και να ταίζει τις ψυχές μας. Αυτό πιστεύω Ρόμπερτ… κι αυτό έκανα. Βρήκα κάτι που δίνει σκοπό στη ζωή μου και με γεμίζει ενθουσιασμό. Η έρευνά μου ήταν η ζωή μου».
Όλα καλά ακούγονται και διαβάζονται απ’ όσα λέει ο Λούσιεν στον πρώην κολλητό του και παλιό συμφοιτητή του στη Σχολή Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ, μόνο που η έρευνά του είναι η εγκυκλοπαίδεια του Κακού. Ο δικός του λόγος να ζει, οι φόνοι και η έμπνευση που γεμίζει την ψυχή του, η ευρεσιτεχνία τους. Διότι ο Λούσιεν Φόλτερ είναι ο πιο αιματοβαμμένος και επικίνδυνος σίριαλ κίλερ που είχε αντιμετωπίσει ποτέ το FBI. Και η ιστορία του βιβλίου ξεκινά από την απόδρασή του μέσα από το θεραπευτήριο των φυλακών. Αφήνοντας πίσω τον τρόμο και πάνω από πέντε νεκρούς. Και ένα σημείωμα. Όλα δείχνουν ότι απευθύνεται στον Ρόμπερτ Χάντερ, που είναι πια ο επικεφαλής της Μονάχας Υπερβίαιων Εγκλημάτων της Αστυνομίας του Λος Άντζελες. Ο παλιός του φίλος και εκείνος που τελικά τον συνέλαβε με τον οποίο έχουν ήδη ανοιχτούς λογαριασμούς είναι η εμμονή του Λούσιεν. Κι ένας από τους λόγους της απόδρασης είναι αυτό ακριβώς: να τον εκδικηθεί.
Ωστόσο η αρχή της σχέσης τους ήταν τόσο πολύ διαφορετική: Γνωρίστηκαν στο πανεπιστήμιο, ως συγκάτοικοι. Υπήρξαν δύο από τα πιο λαμπρά μυαλά που αποφοίτησαν ποτέ από τη Σχολή Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ.
Τώρα συναντούνται και πάλι ως αντίπαλοι, στο Κουάντικο της Βιρτζίνια αρχικά. Στη συνέχει ο Λούσιεν ακολουθώντας τον Ρόμπερτ Χάντερ θα έρθει στο Λος Άντζελες. Χτυπώντας τον ανελέητα σε ό,τι αγαπά.
Έχοντας ήδη στα χέρια τους «Το εγχειρίδιο του εγκλήματος» η Αστυνομία του Λος Άντζελες και ο Ρόμπερτ Χάντερ προσπαθούν να λύσουν τους γρίφους του, να ερμηνεύσουν το μυαλό του, να τον αναγνωρίσουν μέσα από τις απίθανες και συνεχείς μεταμορφώσεις του, να προβλέψουν το επόμενο δολοφονικό βήμα του μια και ο Λούσιεν επιθυμεί να διαπράττει συνήθως ό,τι δεν έχει διαπράξει ποτέ: μαζικές δολοφονίες, τυφλά χτυπήματα, σκηνοθετημένα εγκλήματα με τρόπο που να μην συνέλθουν όσοι έρθουν σε επαφή ποτέ, η δέκατη υπόθεση του ντεντέκτιβ Ρόμπερτ Χάντερ ενδεχομένως και να είναι όντως μια κατάβαση στην Κόλαση.
Εξάλλου «αυτό που ο Λούσιεν αποκαλεί “παιχνίδι”, όλοι οι άλλοι το λένε “οι εφτά κύκλοι της κόλασης”».
Στο μεταξύ και «στην πορεία των χρόνων, ο Λούσιεν έγινε ειδικός στο να αλλάζει την εμφάνισή του. Ξέρει τα πάντα για το μακιγιάζ, τον προσθετικό αφρό, το υγρό λάτεξ, τις περούκες… για όλα. Μπορεί να δίνει στον εαυτό του ό,τι εμφάνιση χρειάζεται. Και όχι μόνο αυτό. Μπορεί επίσης να αλλάζει τη φωνή, την προφορά, τον τονισμό, τη στάση, το βάδισμά του… τα πάντα. Το σχέδιο του Λούσιεν ήταν να βρίσκει θύματα άντρες που να έχουν το ίδιο βάρος και παρόμοιο σωματότυπο με εκείνον. Μόλις τα έβρισκε γινόταν φίλος του, μάθαινε τα πάντα γι’ αυτά και, τελικά, τα οικειοποιούνταν».
Chris Carter
Ο Κρις Κάρτερ, άλλωστε, ιταλικής καταγωγής και γεννημένος στη Βραζιλία, σπούδασε ψυχολογία με ειδίκευση στην εγκληματική συμπεριφορά στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, και ως μέλος της ομάδας Εγκληματολογικής Ψυχολογίας της Εισαγγελίας της Πολιτείας του Μίσιγκαν πήρε συνεντεύξεις από πολλούς εγκληματίες, μεταξύ των οποίων σίριαλ κίλερς και δράστες πολλαπλών ανθρωποκτονιών καταδικασμένους σε ισόβια κάθειρξη, είχε την ευκαιρία να τους μελετήσει, έτσι γνωρίζει τα πάντα για την εγκληματική συμπεριφορά.
Ωστόσο η ζωή του είχε αρκετές διακυμάνσεις. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο Κρις Κάρτερ εγκαταστάθηκε στο Λος ‘Aντζελες, όπου πέρασε μια δεκαετία ως κιθαρίστας πολυάριθμων γκλαμ ροκ συγκροτημάτων, πριν εγκαταλείψει το επάγγελμα του μουσικού για να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη συγγραφή. Σήμερα ζει στο Λονδίνο. “Ο δολοφόνος με το σημάδι του σταυρού” αποτέλεσε το πρώτο του μυθιστόρημα.
«Ο γρίφος του Κακού» έμπλεος γρίφων, μεταμορφώσεων, ευρηματικών φόνων, είναι η απόλυτη ενσάρκωση του Κακού. Τέλειωσα την ανάγνωσή του με έναν κόμπο στο στομάχι. Δεν είχα ξανασυναντήσει τόσο διαβολικό δολοφόνο. Και θα μπορούσε να είχε νικήσει το Κακό αν δεν είχε ενωθεί στο τέλος το Καλό.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ο θάνατος ποτέ δεν βάζει τέλος
23/04/2024, 9:51 μμ -
Παρακείμενα: «Ωδή στην ηρωική παράδοση και ταυτόχρονα καταδίκη»
23/04/2024, 9:50 μμ -
Ο ‘δράκος’ κοιτούσε τη λίμνη
23/04/2024, 9:48 μμ -
Η αλχημιστική φαντασία της Μπουραζοπούλου
23/04/2024, 9:47 μμ -
Ο Δημήτρης Νόλλας συνεχίζει
23/04/2024, 9:45 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Διήγημα fractal: “Κάθε Φορά και πιο Μακριά, και πιο Βαθιά”
Γράφει η Κατερίνα Σώζου – Κύρκου // * Θέλεις να παραβγούμε; Να, ως εκείνο εκεί το ψηλό Αλμυρίκι. Για να σε δω, πόσο καλός κολυμβητής μου ‘χεις γίνει! Μου λείπεις, γιε μου. Περιμένω πως και πώς
Περισσότερα -
“μοντέρνος τυμβωρύχος”. Ανέκδοτο ποίημα του Κώστα Θ. Ριζάκη
Tου Κώστα Θ. Ριζάκη // μοντέρνος τυμβωρύχος στον Ποιητή Σταύρο Σταμπόγλη, με βεβαιωμένη τήν ανιδιοτέλεια σώρευεν τόσα χώματα χαράματα τι ο εργάτης προσδοκάς από προσόψεως εδώ δεξιά-δεξιά εντός κοιμητηρίου τι ναν συλλέξεις τέτοιου κήπου πάρεξ όσα τον
Περισσότερα -
Echoes from Modern Lovers _7 / To Hip–Hop του Ghetto Rock
Επιμέλεια: Βαλάντης Τερζόπουλος (a.k.a. Electric Looser) // Δεν είμαι ειδικός με το hip–hop. Δεν πιστεύω ότι το εκπροσωπούν οι χρυσές καδένες, τα πανάκριβα αυτοκίνητα, τα ξυρισμένα στήθια, τα μπετομένα μούσκουλα και οι σιλικονάτες κοπέλες που ποζάρουν προκλητικά σε
Περισσότερα -
Η τιμή, τιμή δεν έχει και χαρά στο μουσείο που την ξεπούλησε
της Αγγελικής Κώττη // Μέχρι τώρα, τα μουσεία αγόραζαν έργα τέχνης, αρχαία και νέα, από ιδιώτες. Τώρα, για πρώτη φορά, ιδιώτης αγόρασε ένα αρχαίο αιγυπτιακό άγαλμα από το βρετανικό Μουσείο του Νορθάμπτον, εν μέσω καταιγίδας αντιδράσεων. Ο ασκός του
Περισσότερα -
“Λασίθι, Τόπος Μέγας” – Επετειακό αφιέρωμα στη γιγαντομαχία του Λασιθιού. Αφήγημα (απόσπασμα)
Της Ζωής Δικταίου // «Η Μάχη του Λασιθιού». Ρουσσέτος Παναγιωτάκης Λασίθι, Τόπος Μέγας Η Μοίρα του τόπου ανασηκώνει το φουστάνι. Μεγαλώνουν τα σύννεφα πάνω από τον κάμπο. Μάης μήνας, μα τούτα τα χαμηλοζωσμένα ανέφαλα
Περισσότερα -
Ο δύσκολος δρόμος του Ζάτοπεκ
Γράφει ο Δημήτρης Καρύδας // Jean Echenoz «Δρόμος αντοχής», Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Πόλις, σελ. 162 Το ευτύχημα με τις βιογραφίες είναι ότι υπάρχει η δυνατότητα να διαβαστούν διαχρονικά χωρίς οι περισσότερες να χάνουν το ελάχιστο από την
Περισσότερα -
Η Αρχιτεκτονική της Απώλειας
Γράφει η Ιουστίνη Φραγκούλη – Αργύρη // Το δέος μου για την ποίηση το έχω πολλάκις καθομολογήσει δημοσίως. Την ικανότητά μου να την ρουφάω σαν καφέ τα πρωινά, κι αυτή την έχω διαλαλήσει. Τώρα θα προσθέσω πως αισθάνομαι
Περισσότερα
