Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Κίνηση δρομέα
16/01/2024, 9:12 μμ

Κίνηση δρομέα

Γράφει η Χρύσα Νικολάκη //

 

 

 

Τατιάνα Κοντογεωργοπούλου «Ομπρελοποιείο πέρα βρέχει», εκδ. Όστρια

 

Η Τατιάνα Κοντογεωργοπούλου βλέπει έναν κόσμο σε καθαρή κίνηση.

Παρατηρεί και αγαπά τη ζωή και μέσα από τα ποιήματά της μας παραδίδει το αέναο γίγνεσθαι μιας περιήγησης στην αιωνιότητα. Πώς το καταφέρνει αυτό;

Με το περιούσιο ταλέντο της και την επιμονή της στην ποιητική καλαισθησία.

Στο σημαίνον ποιητικό της έργο “Ομπρελοποιίειο πέρα βρέχει”, η Τατιάνα Κοντογεωργοπούλου επιχειρεί και κατορθώνει να αναλύσει και να πρωτοτυπήσει, αποτυπώνοντας σαν σύγχρονος ζωγράφος τη μοντέρνα ζωή.

Με ένα φρέσκο βλέμμα παρατήρησης και ποιητικής οξύνοιας , επιμελημένης πειθαρχίας της κάθε λέξης, η συγγραφέας παρατηρεί εικόνες που φαινομενικά δείχνουν αταίριαστες μα εκείνη κατορθώνει να τις ταιριάξει στο πλαίσιο του εκμοντερνισμού τους. Σαν σε χορό με τις τοπικές ενδυμασίες ενός τόπου.

Η συγγραφέας με ελεύθερο πνεύμα δίχως προκαταλήψεις στην καθεστηκυία παραδοσιακή ποιητική συμπεριφορά πρωτοτυπεί και αναπτύσσει μία θέληση ξεκάθαρα φουτουριστική. Και είναι αυτή η επιθυμία της στο νεωτερισμό, αυτό το έμβλημα, που πολλαπλασιάζει τη συνεχόμενη ροή στη γραφή της. Σαν γάργαρο νερό.

Και όλοι εμείς οι αναγνώστες της γινόμαστε κορδελιόφόροι στο πολύχρωμο γαϊτανάκι της, στο οινοποιείο της ψυχής της και εμείς, κρεμασμένοι στο θόλο της ομπρέλας της, παρακολουθούμε τα δρώμενα.

Η αυτόματη γραφή σήμα κατατεθέν της ποιήτριας κατακλύζει τη φαντασία και μας μεταφέρει στο δικό της σύμπαν, όπου η φύση πρωτοστατεί ,συμβαδίζοντας με τους ξέφρενους ρυθμούς της σύγχρονης ζωής.

Γράφει στη σελίδα 16:

“Μακρύς πολύς ο δρόμος σου που στενεύει πολύ σε κάποια σημεία και σε άλλα σα λάθος σκιά πλανιέσαι, σε ανοικονόμητές αλλά και απρόσωπες σκιές που κάνουνε να  νιώθεις να μοιάζει η στάση σου αμφίδρομη// κίνηση δρομέα που το συρρικνωμένο μπρος θυμίζει το αυξανόμενο πίσω. Έχεις χάσει το σταθμό: πάνω που είπες κίνηση δρομέα που χαλάλι, τον επόμενο συρμό θα πάρει”.

 

Στα τέσσερα τελευταία ποιήματα που ανήκουν στον ευφάνταστο τίτλο “Το έπος του ελάχιστου η του περιφερόμενου στους ώμους Διαγόρα».

Η ποιήτρια μεταφέρεται από το εδώθεν στο εκείθεν, από το αρχαίο Ολυμπιακό στάδιο στον Όλυμπο. Καταφεύγει στην αναπλήρωση, στη δημιουργία ενός κόσμου φαντασιακού (Μα προλαβαίνεις μία ισορροπία στο ουράνιο τόξο μαζί με τρελούς ιχνηλάτες του υπέρτατου). Ξέρει καλά πως ο σύγχρονος άνθρωπος συνθλίβεται από την κυριαρχία των μηχανισμών αποξένωσης που τον οδηγούν στην απροσωποποίηση. Και με τη γραφή της μας οδηγεί στην έξοδο κινδύνου. Φαίνεται ολοκάθαρα από το ποίημα Μέλισσα:

“Μπορείς να έρθεις τώρα σαν το Διαγόρα //με την τιμή και την ικανοποίηση όπως ταιριάζει σε μία τέτοια βασίλισσα.”

 

Η συγγραφέας κινείται σε δύο επίπεδα σάτιρας, την ποιητική διακωμώδηση,  και τον εμπαιγμό της καθημερινής συμβατικότητας. Προσέξτε:

Αλλά καμιά φορά τα κάστρα από μέσα σου παίρνονται και εσύ είχες αφήσει κατά τη διαδρομή σου το κλειδί μέσα στα πολιορκημένα  σου τείχη.( Έτσι εκτείνοντας το εγγύς)

Συμπερασματικά, η ποιήτρια Τατιάνα Κοντογεωργοπούλου έχει τη δύναμη να αναπλάσει όχι μόνο την εικόνα του ομπρελοποιείου  αλλά και της μετουσίωσης που ονειρεύτηκε, στη διαδρομή της από κάμπια σε ανεμόεσσα πεταλούδα.

“Μερακλού η κάμπια ανεμόεσσα, μερακλής και ο ήλιος, αξιώθηκα της μετουσίωσης!”

Πραγματικά η Τατιάνα Κοντογεωργοπούλου μέσα στις τέσσερις εποχές βρίσκει την ωραιότητα στην υπέρβαση και στη μεγαλοσύνη. Και είναι αυτός ο υπερβατικός εσωτερικός της διάλογος που καθηλώνει τους συνομιλητές της, αφού πρώτα αυτή η ίδια  συγχωρεί τον εαυτό της αντί να τον καυτηριάζει, μετουσιώνεται σε ήλιο  φωνάζοντας σε όλους μας σαν σε ηχώ σε αρχαίο θέατρο:  ζει και ζει και ζει ο βασιλιάς ο ήλιος ζει!

Η τέχνη είναι σε αρμονία με την ανθρωπότητα όταν είναι σε αρμονία με τη φύση και η Τατιάνα  αναγνωρίζει πως όταν χάσουμε την επαφή μας με την Τέχνη και τη φύση, χάνουμε αυτό που είμαστε!

Η βασίλισσα είναι εστεμμένη και ρωμαλέα σαν τον ρόδιο Διαγόρα. Το τέλος δεν είναι άδοξο, γιατί η συνέπεια του ήλιου και των μελισσών συνεχίζουν τον κύκλο της ζωής!

Αυτή είναι η αισιοδοξία και η πίστη της συγγραφέως στη δύναμη της ζωής.

 

 

Η ποιήτρια κατορθώνει να συγκεραστεί η υπερβατική με την εμπειρική πραγματικότητα, η θεωρία των ιδεών με την αληθινή ζωή, η μνήμη με την αναγνώριση των πραγμάτων, ανακυκλώνοντας  τη θεωρία της ανάμνησης με την αναγωγή της στους αρχαίους μύθους και την ιστορία. (Πλατωνικό συμπόσιο, Διαγόρας)

 

Η Τατιάνα πλάθει μέσω της ποίησης ένα ονείρεμα καλών προσδοκιών για τον εσωτερικό κόσμο της και τον κόσμο μας.

Με μαγική τη γραφίδα της καταδύεται στον ψυχισμό του αναγνώστη. Αποβλέπει στον εξαγνισμό, έρευνα το συναίσθημα με πλήρη γνώση πνεύματος, και τα κρυμμένα νοήματα κάθε ποιήματος φανερώνουν το πληθωρικό της ταλέντο. Υμνεί τον ήλιο, μας προσφέρει με την ομπρέλα της τη σκιερή θέση, μας προφυλάσσει παράλληλα από τη βροχή των δακρύων και του ουρανού. Ακτινογραφεί τον έρωτα, κάνει τις μέδουσες να πετούν, μας ταξιδεύει όπως γράφει συνοδεία της ωκεάνιας μουσικής, από την τρομπέτα των κογχυλιών και τη λύρα του ανέμου.

Στη γραφή της βρίσκεται το γόνιμο έδαφος για να φυτρώσουν τα μανιτάρια ομπρέλες, μαγικές όπως της Μαίρη Πόπινς, και να μας ξεναγήσει με υπερβατικό τρόπο στο Βασίλειο των φυτών, της νοερής ζωγραφικής και σε κάθε έμβιο πλάσμα ον. Λατρεύει τα δύσβατα μονοπάτια της άνοιξης όταν ανθοφορεί. Προσπερνά τη μηχανική του Νεύτωνα και καταδικάζει τους κλέφτες μελιού. Μας ανεβάζει στον Όλυμπο της ποίησης και στο βυθό των μαργαριταριών,  η ομπρέλα της νικά κάθε βαρύτητα!

Η ποιήτρια Τατιάνα Κοντογεωργοπούλου μας βάζει φτερά με τούτο το ποιητικό της βιβλίο καθώς απογειωνόμαστε μαζί της διαβάζοντας το.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top