Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα: “Οι εγωισμοί μιας μάνας”
26/05/2020, 9:41 μμ

Διήγημα: “Οι εγωισμοί μιας μάνας”

Γράφει η Ελεωνόρα Κόκκινου Δίχρη // *

 

 

 

 

 

Οι εγωισμοί μιας μάνας

 

Έξω από την εντατική το ρολόι στον τοίχο φροντίζει εκνευριστικά το χρόνο. Εμένα με φροντίζει η σιωπή. Άδειες καρέκλες και σκόνη παντού. Στο τέλος του διαδρόμου ένα παράθυρο χωρίς κουρτίνα. Στέκεται εκεί χρήσιμο σε όσους τολμηρούς αντέχουν να διαπιστώσουν δουν ότι η γη συνεχίζει το χαβά της. Γυρίζει. Λες και ξέρει να κάνει και τίποτε άλλο; Σκέφτομαι. Άλλα εγώ δεν είμαι θαρραλέα να πλησιάσω να δω τη θέα, είμαι μάνα. Και δεν θα ασχοληθώ άλλο μαζί της. Ας μείνει η κάθε μια μας στην δική της εγωιστική θέση.

-Πώς έγινε το ατύχημα με ρωτούν ξανά και ξανά οι γιατροί.

–Σε ένα λεπτό έγιναν όλα… απαντώ και τα ξαναζώ όλα από την αρχή.

Βουρκώνουν τα μάτια μου, η καρδιά μου πονάει, τα άκρα μου μουδιάζουν. Ζαλίζομαι. Σε ένα λεπτό έγινα μικρή, ασήμαντη, αδύναμη. Γνώρισα το απόλυτο μαύρο. Πες το ;Aδη, κόλαση, ψυχολογικό σοκ, μετατραυματικό σοκ, παραίσθηση, όπως θες. Πες το όπως θες ηλίθιε, αδιάφορε γιατρέ. Κρύψου πίσω από τα βιβλία σου, θρέψου με τη διάγνωση σου, αρκεί να σώσεις το παιδί μου. Για ένα λεπτό ήμουν κασκαντέρ σε σκηνή τρόμου με σκηνοθέτη σεναριογράφο και πρωταγωνιστή το Χάρο. Δεν έδρασα σωστά όμως. Ίσως γιατί δεν είχα συναινέσει στην πλοκή και στο ρόλο μου. Έπρεπε να ουρλιάξω! Να μ’ ακούσουν τα έγκατα της γης να γίνει σεισμός από τα ουρλιαχτά μου. Να τρομάξω τον αχόρταγο το Χάρο. Ν’ αφήσει ήσυχο το παιδί μου και να βάλει στο πλάνο της ταινίας μια σφαίρα ερχόμενη από το πουθενά να καρφωθεί στο στήθος μου. Να πάρει τη χαρά του, να καθίσει ήσυχος στο θρόνο του και εγώ να ξαναγίνω χρήσιμη. Νεκρή μα χρήσιμη. Δεν το κατάφερα.

Τα μόρια της σκόνης γύρω είναι πιο χρήσιμα από μένα. Αγκαλιάζουν τα έπιπλα. Πιο ζωντανά από μένα. Χορεύουν – παιχνιδίζουν με της ηλιαχτίδες που περνούν ελεύθερες από το παράθυρο. Σκύβω, προσκυνώ το πάτωμα. Το παρακαλώ να κάνει κάτι για το παιδί μου. Να μεσολαβήσει, να προσευχηθεί μαζί μου. Τα δάκρυα μου κυλούν πάνω του. Παρακαλώ την σκόνη να μου δώσει πίσω το παιδί μου. Και όταν γυρίσουμε σπίτι μας θα την αφήσω να κυριαρχεί παντού. Στο τραπέζι του σαλονιού, στον καθρέφτη του μπάνιου, στα γυάλινα ράφια του μπουφέ, στα ντουλάπια. Αρκεί να σωθεί το παιδί μου.

Δεν είμαι άθεη. Ούτε ειδωλολάτρης. Μια θνητή μάνα είμαι. Έξω από την εντατική και μιλώ με τη σιωπή. Μια μάνα που κουράστηκε να μιλά με τη σιωπή και τα παράγωγά της. Μάρτυς μου ο θεός για αυτό.

 

 

 

* Ελεωνόρα Κόκκινου Δίχρη: Αλήθεια είναι ότι δεν με λένε κάθε μέρα Κόκκινου στο επίθετο. Κάθε Δευτέρα μόνο! Την Τρίτη είμαι η Πράσινου, την Παρασκευή η Μπλε, το Σαββατοκύριακο είμαι η κα Ουράνιο Τόξο. Αν με βρείτε στη λαϊκή, στο γιατρό, στο αστικό, να με φωνάζετε Νόρα.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top