Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Εξίσωση ζωής προς επαλήθευση
24/10/2018, 12:47 πμ

Εξίσωση ζωής προς επαλήθευση

Γράφει η Ελένη Γκίκα //

 

Βασίλης Κυριλλίδης «Ο μαγικός αέρας», εκδ. Διάπλαση, σελ. 130

 

«Όλοι μας κάτι κυνηγάμε ανεβαίνοντας στο βουνό. Οι περισσότεροι τον εαυτό μας, συνήθιζα να λέω. Οι λιγότεροι, που έρχονταν προσπαθώντας να ξεφύγουν απ’ αυτόν, τα είχαν παρατήσει σύντομα. Μάλλον δεν τα κατάφεραν.»

Ορειβάτης από τους λίγους, ο Βασίλης Κυριλλίδης, υπερμαραθωνοδρόμος με βραβεία και βιβλία σχετικά ήδη στο ενεργητικό, αλλά πάνω απ’ όλα ένας από τους βασικούς και ελάχιστους εκπροσώπους του Φανταστικού για τα ελληνικά δεδομένα, με τον «Μαγικό αέρα» μας μυεί στα ουσιαστικά και στα βασικά: στην υπερφυσική δύναμη που εξασκεί επάνω μας το βουνό, απορροφώντας και στραγγίζοντας μέσα της όλες τις πραγματικές και φανταστικές παραστάσεις της ψυχής και επιστρέφοντάς μας μια αυθαίρετα ιεραρχημένη ανακατανομή. Ουδείς μόνος του στο βουνό. Είναι αλήθεια ότι στα βουνά, ιδίως με κακές καιρικές συνθήκες η πραγματικότητα αλλάζει: τα βουνά παραμένουν τα τελευταία καταφύγια για όλους τους θρύλους και τα ξωτικά. Ξαναβρίσκεις τον χαμένο κόσμο της παιδικής ηλικίας σου στα βουνά, όπου –θέλεις δε θέλεις, κι εσύ υποβάλλεσαι, μετουσιώνεσαι, αλλάζεις. Αλλά το πιο βασικό, εάν αποδεχτούμε πως «ανηφόρα είναι η ζωή», η ανάβαση στο βουνό μοιάζει με μια σύντομη προσομοίωση.

Όλα αρχίζουν με αντίξοες συνθήκες στην ιστορία. Με άσχημο καιρό σε ένα παρακμιακό καφενείο- φάντασμα μια ορειβατική παρέα ξεκινά την ανάβαση: Μπροστά πηγαίνει η Βέρα, κι ακολουθούν με κανονικά διάκενα, ο Πέτρος, ο παλαιότερος όλων και ο Παύλος, ο αφηγητής. Ο Γιώργος, ο Μάριος και την σειρά κλείνουν ο Παναγιώτης με τον Μηνά.

Διανυκτέρευση στον Άγιο Υγράσιο [Άγιοι Ανάργυροι, αλλά ας όψεται η υγρασία].  Κι εκεί θα στηθεί το βασικό σκηνικό: ο Σουηδός που ανακάλυψε ότι υπάρχει μια μαύρη τρύπα σε κάθε ανθρώπινο κεφάλι που μπορεί να ενεργοποιηθεί. Ο Παναγιώτης, που δεν έχει ησυχία, τα παράλληλα σύμπαντα και η παρατήρηση του Πέτρου «Για σκέψου, ρε Παναγιώτη, πως θα σου φαινόταν αν τώρα που μπήκες μέσα δεν έβρισκες κανέναν από μας;» Τα κβάντα και το νόημα πως αυτά που φοβάσαι ή επιθυμείς, γίνονται. Η παροιμία που λέει, «ό,τι φοβάσαι και ό,τι ποθείς από πίσω θα το βρεις».

Το ξημέρωμα που θα τους βρει κατά ένα λιγότερους. Ο Παναγιώτης λείπει και κανένας τους δεν γνωρίζει αν συνέχισε μόνος του ή αν γύρισε πίσω. Κατά την πορεία τους στο βουνό τα ανεξήγητα θα πληθαίνουν, τηλέφωνα θα εξαφανίζονται από το κινητό, λουλούδια από αιώνες εξαφανισμένα, θα εμφανίζονται στο βουνό και μια έμμονη ιδέα θα αρχίσει να βασανίζει την Βέρα, ότι ο Πέτρος, τελικά, το κάνει όλο αυτό. Εξάλλου το βουνό έχει τους δικούς του κανόνες και νόμους:

«Ψευδαίσθηση, σκέφτομαι. Ζούμε σε μια ψευδαίσθηση. Σε ένα άγνωστο βασίλειο με δικούς του νόμους. Σε μια ανατροπή όσων μπορούσαμε να λογιάσουμε σταθερά. Μπορεί να ορμήσω στο ατέλειωτο κενό και να κολυμπήσω στα σύννεφα. Μπορεί να μείνω εδώ, βυθισμένος κι αιωρούμενος στα κάθετα χιλιόμετρα της απύθμενης παραζάλης. Αισθάνομαι πως βρίσκομαι ήδη στα πρόθυρα… Κοιτάζω γύρω μου. Η ψηλότερη κορυφή. Πιο κοντά στον ουρανό και πιο βαθιά στα έγκατα του μαγικού κόσμου του βουνού.»

Ο Παύλος, ορειβάτης αλλά και συγγραφέας του φανταστικού, ο πρωτοπρόσωπος αφηγητής της ιστορίας, μάς κάνει κυριολεκτικά κοινωνούς αυτής της παράδοξης εμπειρίας. Μαζί του, αναλογιζόμαστε τη μοναχικότητα της ορειβασίας. «Τη γοητεία του να βρίσκεσαι μόνος σ’ ένα αχανές, φτιαγμένο από κτίσεως κόσμου, εδαφικό μόρφωμα και να θωρείς από ψηλά τις ζωγραφιές της γης, την ταπεινότητα των υπάρξεων της, την επανατοποθέτηση των προβλημάτων σου στις πραγματικές τους διαστάσεις». Την εκδοχή ότι το βουνό είναι η συμπύκνωση των εμπειριών της ζωής: «Ο κόσμος που αν τον ζήσεις, είσαι έτοιμος κι ικανός για όλα. Ένα παράλληλο σύμπαν, αν θέλεις. Παράλληλο προς τον άλλο κόσμο, που αφήνουμε στις πόλεις. Ένα σύμπαν, όπου μέσα του ανακαλύπτουμε  τον εαυτό μας, την ταυτότητά μας. Ένα σύμπαν απ’ όπου προερχόμαστε και όπου λαχταρούμε να ξαναγυρίσουμε.»

 

Βασίλης Κυριλλίδης

 

Μια ιστορία που είναι αλληγορία, επιστημονικό και ψυχολογικό θρίλερ, αλλά και ένα μικρό δοκίμιο περί ζωής και γραφής. Επειδή, ούτως, ή άλλως, «Ανηφόρα είναι η ζωή, Ανηφόρα». «Ένα βουνό γεμάτο διαδρομές που μέσα τους χανόμαστε. Αυτό που μας συμβαίνει μοιάζει παράλογο γιατί, απλώς, τρέχει γρήγορα. Βρεθήκαμε σε μια μικρογραφία της ζωής. Σε μια συμπυκνωμένη μορφή της που χωρά μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες»

Με λόγο δωρικό, στιβαρό, αφηγήσεις κρυστάλλινες και απολύτως κατανοητές, ένα μυθιστόρημα που αποδεικνύει ότι τα δύσκολα πρέπει να λέγονται απλά, η δυσνόητη αλήθεια να φαίνεται διάφανη. Μια εξίσωση ζωής προς επαλήθευση.

 

 

Δημοσιεύθηκε στον Φιλελεύθερο

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top