Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα: “Numerus clausus”
22/12/2020, 8:22 μμ

Διήγημα: “Numerus clausus”

Γράφει η Ελένη Κ. Παπαδοπούλου // *

 

 

 

 

Numerus clausus

 

Η Ανύτη ήταν κόρη φιλομαθής, με αγάπη για τη λογοτεχνία και ιδιαιτέρως την αρχαία επιγραμματική ποίηση. Ίσως το όνομά της, ίδιο με της «γήινης μούσας» από την Τεγέα, και το πατροπαράδοτο έθος των Μικρασιατών προγόνων της να ονοματοδοτούν τα παιδιά τους με αρχαιοελληνικά ονόματα, ίσως και η έμφυτη έλξη της για την ποίηση και τα επιγράμματα να την οδήγησαν, μετά την επάξια λήψη του πτυχίου της από την κλασική φιλολογία, να χτυπήσει την πόρτα του καθηγητή της αρχαίας ελληνικής ποίησης και να ζητήσει να συνεχίσει τις σπουδές της σ’ ένα δεύτερο κύκλο, πιο επιστημονικό και αμιγώς εξειδικευμένο.

-Μα δεν σας γνωρίζω προσωπικά. Δεν ήρθατε ποτέ στο γραφείο μου να συζητήσουμε.

-κ. καθηγητά, παρακολουθούσα ανελλιπώς τα μαθήματά σας και εκπόνησα πολλές εργασίες, που τις παρέδιδα στον βοηθό σας και για τις οποίες έλαβα θετική ανατροφοδότηση και επαινετικά σχόλια. Και στις εξετάσεις των μαθημάτων της ειδίκευσης με βαθμολογήσατε με 10!

-Καλή μου, αυτά δεν έχουν σημασία! Έπρεπε να συμμετέχεις στις ομάδες των φοιτητών που είχα οργανώσει και να με επισκέπτεσαι στο γραφείο μου για να συνομιλούμε για θέματα της επιστήμης μας. Έτσι σφυρηλατείται ο μελλοντικός επιστήμονας!

Αυτός ήταν ο πρώτος numerus clausus που γνώρισε στη ζωή της και η πρώτη ματαίωση της επιθυμίας της για ανώτερες σπουδές.

Δεν το έβαλε όμως κάτω. Αγαπούσε την εκπαίδευση και τα παιδιά και ήθελε να μεταδίδει τις γνώσεις της. Απολάμβανε όσο τίποτε άλλο να ανοίγει δρόμους και να στηρίζει τους μαθητές της στην πορεία της γνώσης. Πολύ γρήγορα βρήκε εργασία σε φροντιστήρια, όπου δίδασκε, κυρίως, αρχαία ελληνικά και νεοελληνική γλώσσα. Βέβαια, διδασκαλία πολύωρη, 40 με 50 ώρες την εβδομάδα, εξουθενωτική και για τις απαιτήσεις των πανελλαδικών εξετάσεων. Χρησιμοθηρική γνώση μετέδιδε. Δεν ήταν αυτό που ονειρευόταν, αλλά το προτιμούσε από το να κάθεται άνεργη στο σπίτι και να περιμένει τον διορισμό της μετά από δέκα χρόνια. Πράγματι, πέρασαν δέκα χρόνια με πολλές επιτυχίες, χαρές και πίκρες και το όνειρό της να διδάξει στο δημόσιο σχολείο πραγματοποιήθηκε χάρη στην εμμονή της να συμμετέχει στους γραπτούς διαγωνισμούς.

Τα κατάφερε! Αλλά σε όποιο σχολείο τοποθετούνταν αντιμετώπιζε και ένα διαφορετικό numerus clausus.

«Μην κάθεστε σ’ αυτό το γραφείο! Είναι το γραφείο της κ. Χ. που έχει οργανική θέση στο σχολείο μας εδώ και 15 χρόνια! Αφήστε τα βιβλία σας σ’ αυτή την καρέκλα, στο βάθος του γραφείου».

«Δεν γνωρίζετε, αγαπητή μου, την κατάσταση στα σχολεία, έχετε πολύ μικρή προϋπηρεσία. Εμείς είμαστε χρόνια εδώ και ξέρουμε…».

Σε κάθε καινούργια πρόταση που έκανε , σε κάθε νέα ιδέα που τολμούσε η Ανύτη να εκστομίσει, άκουγε και μια κατηγορηματικά αρνητική απάντηση από την αυθεντία της πείρας και της πολύχρονης παρουσίας στο σχολείο.

Συνέχιζε, ωστόσο, να διδάσκει, να μαθαίνει, να διαβάζει, να μελετά, να σπουδάζει και να απορροφά και την πιο μικρή αχτίδα γνώσης. Αποστάγματα από τα διαβάσματά της και τις παρατηρήσεις της τα αξιοποιούσε στη διδασκαλία και στη συνέχεια τα μετουσίωνε σε άρθρα και μελέτες για την ποίηση, που τα κρατούσε ταξινομημένα ανά θέμα στο τετράδιό της. Όταν κάποτε αποφάσισε να δημοσιεύσει ένα ευσύνοπτο άρθρο της για τα επιγράμματα της ποιήτριας Ανύτης, σε περιοδικό ανάλογης ύλης, ο υπεύθυνος σύνταξης τής απάντησε μ’ ένα λακωνικό ηλεκτρονικό μήνυμα: «δεν έχετε διδακτορικό και εμείς συνηθίζουμε να δημοσιεύουμε κείμενα τουλάχιστον διδακτόρων. Εξάλλου, στο άρθρο σας δεν εφαρμόζετε τους ενδεδειγμένους κανόνες σύνταξης άρθρων και επιπλέον τεκμηριώνετε τις απόψεις σας με βιβλιογραφία που εμείς δεν εγκρίνουμε!». Ένας άλλος numerus clausus όρθωσε το ανάστημά του.

Απανωτά τείχη που έχτιζαν οι άλλοι, δεν λύγιζαν τη θέληση της Ανύτης. Συνέχιζε αταλάντευτη να πορεύεται στους δρόμους της μάθησης χωρίς γνωριμίες, στηρίγματα και περιλάλητες περγαμηνές. Το μοναδικό της στήριγμα ήταν πάντα η λατρεία της για τα γράμματα και αποκλειστική μέριμνά της η διάχυση της γνώσης, χωρίς να αναμένει υλικές απολαβές, χωρίς να διεκδικεί θέσεις εξουσίας. Μέχρι την ημέρα που την απαρίθμησαν, αυτή τη φορά, σε ένα numerus apertus, ως την 78η απώλεια του φονικού covid της 8ης Δεκεμβρίου του 2020.

Η Ανύτη πέρασε πολυμαθής στην αιωνιότητα, σπάζοντας το σκληρό κέλυφος του numerus clausus.-

 

 

 

* Η Ελένη Παπαδοπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στη Φιλοσοφική σχολή του Α.Π.Θ. και παρακολούθησε επιτυχώς μαθήματα του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ίδιου Πανεπιστημίου. Ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές της στο τμήμα Θεολογίας της Θεολογικής σχολής του Α.Π.Θ., με ειδίκευση στη Βιβλική και Πατερική Γλώσσα. Έχει διδάξει στην ιδιωτική εκπαίδευση και σήμερα είναι καθηγήτρια στη Δημόσια Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. ΄Εχει εκδώσει μία φιλολογική μελέτη με τίτλο: ΟΔΟΣΗΜΑ ΜΝΗΜΗΣ-ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΤΕΧΝΗΣ, “Επιτύμβια Επιγράμματα του Γρηγορίου Ναζιανζηνού”, Γράφημα, Θεσσαλονίκη 2020. Έχει υλοποιήσει την ιδέα και την επιμέλεια μιας συλλογικής έκδοσης διηγημάτων με τίτλο: “Οι εκπαιδευτικοί γράφουν…”, Γράφημα, Θεσσαλονίκη 2020, με την επιχορήγηση του Κέντρου Πολιτισμού της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας. Γράφει άρθρα, βιβλιοκριτικές και λογοτεχνικά κείμενα σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά και είναι συντάκτης του φιλολογικού-εκπαιδευτικού ιστολογίου, eranistria.blogspot.com

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top