✩ Νέες εκδόσεις: 12 καινούργια βιβλία

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

 

Ξένη πεζογραφία:

Raphaelle Giordano «Έρωτας με χάρτινα φτερά», Μετάφραση: Γιάννα Σκαρβέλη, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, σελ. 444

Υπάρχουν μέρες που μπορούν να αλλάξουν τη ζωή μας για πάντα.
Μια τέτοια μέρα η Μέρεντιθ αποφασίζει να ξεκινήσει ένα “Love Tour”, μια θεατρική τουρνέ ως ανερχόμενη ηθοποιός από πόλη σε πόλη, αλλά και μια περιοδεία από σταθμό σε σταθμό των συναισθημάτων, των φόβων, των προσδοκιών, των οδυνηρών και των ευχάριστων αναμνήσεων, των αμφιβολιών, των πεποιθήσεών της. Ένα ταξίδι στον εαυτό της που θα της δείξει ποια είναι, τι επιθυμεί και τι όχι, και πώς μπορεί να το πετύχει. Στόχος της, να ζήσει για πάντα ερωτευμένη, ευτυχισμένη, αλλά και αυτάρκης και ολοκληρωμένη ως άνθρωπος με τον Αντουάν, τον άνδρα της ζωής της.
Οι μεγάλοι έρωτες, όπως όλες οι σημαντικές σχέσεις, χρειάζονται γερά θεμέλια στα βάθη της καρδιάς και του μυαλού για να διαρκέσουν μια ζωή.
Ένα μυθιστόρημα που συναρπάζει με την πλοκή και τους χαρακτήρες του, δίνοντας απαντήσεις σε βασικά ερωτήματα για τον έρωτα και τις σχέσεις. (Από την έκδοση)

Ματ Χέϊγκ «Μεσάνυχτα στη βιβλιοθήκη», Μετάφραση: Άννα Παπασταύρου, εκδ. Ψυχογιός, σελ. 384

“Ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο υπάρχει μια βιβλιοθήκη”, είπε. “Και μέσα σ’ αυτή τη βιβλιοθήκη, τα ράφια συνεχίζονται επ’ άπειρον. Κάθε βιβλίο σου δίνει μια ευκαιρία να δοκιμάσεις μιαν άλλη ζωή που θα μπορούσες να έχεις ζήσει. Να δεις πώς μπορεί να ήταν τα πράγματα, αν είχες κάνει διαφορετικές επιλογές… Θα είχες κάνει κάτι διαφορετικό, αν είχες την ευκαιρία να αναιρέσεις αυτά για τα οποία μετάνιωσες;”
Η ζωή της Νόρα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Τότε, την τελευταία μέρα της στη Γη, όταν σημαίνουν μεσάνυχτα, μεταφέρεται σε μια βιβλιοθήκη. Εκεί της δίνεται η δυνατότητα να αναιρέσει επιλογές και να απαλλαγεί από τις τύψεις της, δοκιμάζοντας όλες τις διαφορετικές ζωές που θα μπορούσε να είχε ζήσει.
Το αγωνιώδες ερώτημα που προκύπτει όμως είναι: Αν έχεις άπειρες εναλλακτικές, ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να ζήσεις; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
“Ένα μαγευτικό ανάγνωσμα που ξεχειλίζει από χιούμορ και ανθρωπιά. Ένας ύμνος στη δύναμη των βιβλίων να αλλάζουν ζωές”. (Sunday Times)

Τσεζάρε Παβέζε «Ο σύντροφος», Μετάφραση: Γιάννης Ηλ. Παππάς, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 242

Σε αντίθεση με τον μηχανικό Στέφανο ή τον καθηγητή Κομάντο, στα έργα Η φυλακή και Το σπίτι στον λόφο αντιστοίχως, ο πρωταγωνιστής σε τούτο το μυθιστόρημα δεν είναι κάποιος διανοούμενος. Ο Τσέζαρε Παβέζε φαντάζεται εδώ έναν μικροαστό νεαρό, άεργο και αμόρφωτο, τον οποίο φέρνει προ των ευθυνών του. Ο Πάμπλο, που τον αποκαλούν έτσι επειδή παίζει κιθάρα, ζει στο Τορίνο και έχει φτάσει σε ένα σημείο καμπής. “Ήθελα να καταλάβω γιατί είχα βαρεθεί και γιατί ειδικά τώρα, που ένιωθα μόνος σαν το σκυλί, δεν ήθελα να ξέρω για τους άλλους”. Ο ίδιος υποφέρει, ουσιαστικά, από τη σύνθετη δυσφορία μιας ολόκληρης εποχής, καθώς το φασιστικό καθεστώς συνεχίζει να χάνει τον έλεγχο του λαού και, συγχρόνως, η ενθουσιώδης κοινωνική συναίνεση αρχίζει να ραγίζει. Ο Πάμπλο, εντωμεταξύ, επιχειρεί να λύσει διάφορα υπαρξιακά προβλήματα και να καλύψει τις ιδεολογικές του ελλείψεις. Φεύγει για τη Ρώμη και, μέσα στη σύγχυση, επινοεί μια δική του πειθαρχία προκειμένου να επιστρέψει στη γενέτειρά του πιο δραστήριος και αποφασισμένος να κάνει πραγματικά κάτι. Από τα πλέον συγκινητικά βιβλία του μεγάλου Ιταλού συγγραφέα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Reymond Carver «Τόσο πολύ νερό τόσο κοντά στο σπίτι», Μετάφραση- Εισαγωγή- Επίμετρο: Γιάννης Τζώρτζης, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 856

Όταν γράφω ένα διήγημα κι υπάρχει κάποιος που συντονίζεται μ’ αυτό κατά κάποιον τρόπο, τότε είμαι ευτυχισμένος. Τι άλλο να θελήσω; Είναι σημαντικό να κάνω αυτή τη δουλειά, γιατί κάποιος τη χρειάζεται. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως είμαστε άνθρωποι.
Οι ιστορίες του Κάρβερ, γεμάτες κοφτερές λεπτομέρειες, εικόνες και διαλόγους, αποκαλύπτουν με μαεστρία τον πόνο, τη δυστυχία και, καμιά φορά, τον τρόμο που κρύβεται πίσω από το συνηθισμένο. Με οδυνηρή, αστεία οξύτητα, συλλαμβάνει τα ηλεκτρικά ρεύματα και την απόγνωση που κυνηγούν τη ζωή των ανθρώπων και τη σφραγίζουν ανεξίτηλα. O Κάρβερ, ένας από τους μεγαλύτερους διηγηματογράφους του 20ού αιώνα, αφηγείται τις ιστορίες του χωρίς να δείχνει φανερή συμπάθεια, χωρίς μελοδραματισμούς, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα που μιλούν οι ήρωές του, με ειλικρίνεια και τρυφερότητα γι’ αυτές τις ραγισμένες καρδιές που κατοικούν στον κόσμο του.
Στον ανά χείρας τόμο περιλαμβάνονται οι τρεις κύριες συλλογές διηγημάτων του συγγραφέα, “Λοιπόν, θα πάψεις, σε παρακαλώ;”, “Αρχάριοι”, “Καθεδρικός ναός”, που αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα του έργου του και του μοναδικού, ανεπιτήδευτου ύφους του. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
«Ο Κάρβερ είναι συγγραφέας συγκλονιστικής εντιμότητας και συμπόνιας. Απαλλαγμένος εντελώς από επιτήδευση και μελοδραματισμό, περιγράφει και αποκαλύπτει τον κόσμο όπως τον συλλαμβάνει το μάτι του. Με τέτοια καθαρότητα που σχεδόν σου ραγίζει την καρδιά.» (Washington Post)
«Οι ιστορίες του Ρέιμοντ Κάρβερ συγκαταλέγονται στα αριστουργήματα της αμερικάνικης λογοτεχνίας.» (New York Times)

Furst Alan «Υπό κατοχή», Μετάφραση: Αντώνης Καλοκύρης, εκδ. Πατάκη, σελ. 296

Κατεχόμενο Παρίσι, 1942. Οι γερμανικές αρχές κατοχής βρίσκονται σε κάθε γωνιά της σκοτεινής, επικίνδυνης και πανέμορφης πόλης, το ίδιο όμως και οι θύλακες της Γαλλικής Αντίστασης, που αγωνίζονται κρυφά ενάντια στον Χίτλερ.
Λίγο προτού ξεψυχήσει μετά από καταδίωξη στο Καρτιέ Λατέν, ένας άγνωστος άντρας εγχειρίζει στον ανυποψίαστο συγγραφέα Πολ Ρικάρ, που σκύβει να τον βοηθήσει, ένα διπλωμένο κομμάτι χαρτί. Μοιάζει με σχέδιο εξαρτήματος στρατιωτικού όπλου, που ίσως είναι πολύτιμο για τις συμμαχικές δυνάμεις. Ο Ρικάρ συνειδητοποιεί πως πρέπει να φροντίσει το σχέδιο αυτό να φτάσει στα χέρια των μελών του αντιστασιακού δικτύου. Καθώς εμπλέκεται όλο και πιο έντονα σε αντιναζιστικές ενέργειες και επικίνδυνες αποστολές κατασκοπείας, ο Πολ Ρικάρ ταξιδεύει στη Γερμανία προκειμένου να κατασκοπεύσει τις κινήσεις των ναζί… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
“Συναρπαστικό και πολυσύνθετο… Φαίνεται πως κανένας άλλος συγγραφέας μυθιστορημάτων κατασκοπείας δεν καταφέρνει τόσο καλά να ανακαλεί τις ευμετάβλητες διαθέσεις και τη συναισθηματική ατμόσφαιρα της Ευρώπης του Β’ Παγκοσμίου πολέμου όσο ο Άλαν Φερστ”. (The Wall Street Journal)
“Αν και διαδραματίζονται σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, τα βιβλία του Φερστ είναι σαν τα Νυχτερινά του Σοπέν: διαχρονικά, υπερβατικά, οικουμενικά. Ο αναγνώστης δεν τα διαβάζει απλώς, μαγεύεται από αυτά”. (Los Angeles Times)
“Ο Άλαν Φερστ δεν παύει να με εκπλήσσει”. (Tom Hanks)

Marianna Salzmann Sasha «Εκτός εαυτού», Μετάφραση: Γιώτα Λαγουδάκου, εκδ. Πατάκη, σελ. 432

Νοµίζω πως, αν µπορώ ακόµη να µιλήσω σε ένα «εµείς», στο οποίο να συµπεριλαµβάνω και τον εαυτό µου, µιλάω σε όσους από µας ζούµε κατά κάποιον τρόπο εκτός εαυτού, είτε µε ερωτικό πάθος είτε µε ψυχικό πόνο ή µε πολιτική οργή. Judith Butler, Undoing Gender
Ποιος σου λέει ποιος είσαι;
Το µυθιστόρηµα της Σάσα Μαριάννα Ζάλτσµαν, «ασυµβίβαστο και µε την καλύτερη έννοια πολιτικό», µιλάει για την ταυτότητα αλλά και για την ασίγαστη λαχτάρα για ζωή. Είναι ένα βιβλίο για την ιστορία του εικοστού αιώνα και τις απτές συνέπειές της στον εικοστό πρώτο. Αφηγείται την ιστορία τεσσάρων γενεών µιας οικογένειας, τον καλυµµένο αντισηµιτισµό της Σοβιετικής Ένωσης και των πρώτων µετασοβιετικών χρόνων, την οδύσσεια της µετανάστευσης και της ελπίδας για µια καλύτερη ζωή, στην πατρίδα και στην ξένη χώρα, και κυρίως την ιστορία των πολύ νέων µελών της, που δεν ξέρουν πού ανήκουν, αν έχει νόηµα να ανήκουν κάπου.
Είναι µαζί από την πρώτη µέρα. Τα δίδυµα αδέρφια, η Αλίσσα και ο Άντον. Σ’ ένα µικρό διαµέρισµα στη Μόσχα των µετασοβιετικών χρόνων τραβάνε το ένα τις µπούκλες του άλλου καθώς οι γονείς τους ορµούν ο ένας στον άλλον. Αργότερα, στη δυτικογερµανική επαρχία, κυκλοφορούν στους διαδρόµους του κτιρίου υποδοχής προσφύγων και µπαίνουν στα ξένα δωµάτια για να κλέψουν τσιγάρα και να µυρίσουν µπουκαλάκια µε αρώµατα. Κάποια χρόνια µετά, όταν η Αλίσσα παρατάει τις σπουδές µαθηµατικών για να αφοσιωθεί στις προπονήσεις του µποξ, ο Άντον εξαφανίζεται χωρίς να αφήσει ίχνη πίσω του. Ώσπου µια µέρα φτάνει µια κάρτα από την Κωνσταντινούπολη – δε γράφει λέξη, δεν έχει αποστολέα. Η Αλίσσα τότε θα βρεθεί στην πολύβουη, διχασµένη πόλη του Βοσπόρου, όπου υπάρχουν κοµµάτια της οικογένειάς της και της ιστορίας της, σε αναζήτηση του αδερφού της. Όσο περισσότερο θα ερευνά, τόσο λιγότερο νόηµα θα βγάζει για όλα, για τη µητρική γλώσσα, την πατρίδα, το «φύλο»…

Thomas Melle «3.000 ευρώ», Μετάφραση: Ιωάννα Μειτάνη, εκδ. Άγρα, σελ. 224

Ο Τόμας Μέλλε γράφει για έναν έρωτα στο περιθώριο της κοινωνίας, για την ανθρώπινη ύπαρξη σε όλη της την ευαισθησία και την άγρια ομορφιά – ένα τρυφερό και έντονο μυθιστόρημα για δυο ανθρώπους και για το ερώτημα τι αξία έχουν τρεις χιλιάδες ευρώ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
“Άλλα κείμενα ακκίζονται κουνώντας κόκκινα πανιά, τούτο δω όμως μυρίζει πραγματικό κίνδυνο. Αν το μαχαιρώσεις, θα ματώσει. Άλλοι συγγραφείς είναι αθλητικοί, τούτος δώ όμως έχει δύναμη” (ROBIN DETJE)
“Ένας ζογκλέρ των φράσεων σε ένα εργαστήριο λέξεων. Βιρτουόζος από κάθε άποψη”. (BJORN HAYER, εφημ. Die Welt)

Πόλλυ Σάμσον «Θέατρο για ονειροπόλους», Μετάφραση: Νίνα Μπούρη, εκδ. Πατάκη, σελ. 416

1960. Ο κόσμος χορεύει στο χείλος της επανάστασης και η Ύδρα γίνεται το επίκεντρο και ο καταλύτης αυτού του κόσμου για τους ήρωες του βιβλίου, έναν κύκλο συγγραφέων, ζωγράφων και μουσικών υπό την ηγεμονία της Τσάρμιαν Κλιφτ και του Τζορτζ Τζόνστον, του βασανισμένου βασιλικού ζεύγους των μποέμ. Μέσα σε αυτή τη συντροφιά δημιουργείται ένα ερωτικό τρίγωνο: οι κορυφές του είναι ο γοητευτικός, καταστροφικός συγγραφέας Άξελ Γένσεν, η εκθαμβωτική σύζυγός του Μαριάννε Ιλέν και ένας νεαρός Καναδός ποιητής ονόματι Λέοναρντ Κοέν.
      Ανάμεσά τους καταφτάνει η έφηβη Έρικα, κουβαλώντας ένα πάκο κενά τετράδια και το πένθος της για τον θάνατο της μητέρας της. Εγκατεστημένη στις παρυφές του κύκλου, παρακολουθεί καθηλωμένη και θορυβημένη τον δημιουργικό παράδεισο να καταρρέει.
      Το Θέατρο για ονειροπόλους είναι ένα σαγηνευτικό μυθιστόρημα για ουτοπικά όνειρα και την απώλεια της αθωότητας – και για τους πολέμους που μαίνονται ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες στο πεδίο της μεγαλοφυΐας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
      “Έχει πολλά να πει για την αυγή μιας εποχής όπου η γυναικεία “απελευθέρωση” εν πολλοίς συνεπαγόταν το πέρασμα από μια μορφή πατριαρχίας σε μία άλλη”. (TLS)
      “Είναι σπουδαίο βιβλίο, με πρόζα διάφανη σαν τον αέρα […] Έξοχο και απολαυστικό…” (THOMAS KENEALLY)
      “Υπέροχο μυθιστόρημα”. (KATE MOSSE)
      “Ποτισμένο από καθαρτήρια νοσταλγία, συναρπαστικό, συγκινητικό, σε παρασύρει μεθυστικά στον κόσμο του”. (MARIAN KEYES)

Fleur Jaeggy «Τα μακάρια χρόνια της τιμωρίας», Μετάφραση: Σταύρος Παπασταύρου, εκδ. Άγρα, σελ. 128

“Βουτηγμένη στο μπλε μελάνι της εφηβείας, η πένα της Φλερ Γιέγκυ μοιάζει με τη γλυφίδα του χαράκτη: Απεικονίζει τις ρίζες, τα κλαδιά και τα κλωναράκια του δέντρου της τρέλας που φυτρώνει στην εξαίσια απομόνωση του μικρού ελβετικού κήπου της γνώσης και φουντώνει τόσο που σκιάζει οποιαδήποτε προοπτική. Εξαιρετική πρόζα. Η ανάγνωσή του διαρκεί περίπου τέσσερις ώρες. Η ανάμνησή του διαρκεί όσο και για τη συγγραφέα: όλη τη ζωή”. (JOSEPH BRODSKY)
Ένα οικοτροφείο θηλέων στην Ελβετία, στο Άππεντσελ. Μια ατμόσφαιρα ειδυλλίου και αιχμαλωσίας. Έρχεται μια “καινούργια”, με μάτια αυστηρά και μαλλιά ολόισια σαν λεπίδια· τέλεια, σαν να έχει γνωρίσει ήδη τα πάντα στη ζωή. Γοητευμένη από αυτή τη μορφή, η αφηγήτρια ανακαλύπτει το εύθραυστο όριο ανάμεσα στην τελειότητα και στην τρέλα.
Με φόντο τη μεταπολεμική Ελβετία, το απόκοσμα όμορφο μυθιστόρημα της Φλερ Γιέγκυ ξεκινάει απλά και μάλλον αθώα: “Στα δεκατέσσερά μου χρόνια, ήμουν εσωτερική σ’ ένα οικοτροφείο στο Άππεντσελ”. Ωστόσο δεν υπάρχει τίποτα αληθινά απλό ή αθώο εδώ. Με την παρορμητικότητα μιας αδίστακτης νεαρής Εύας, η αφηγήτρια περιγράφει τη ζωή της ως αιχμάλωτης του σχολείου και τις προσπάθειές της να κερδίσει την αγάπη της φαινομενικά τέλειας νεοφερμένης μαθήτριας, της Φρεντερίκ. Καθώς μελετάει το σχέδιό της, και παράλληλα τη φύση του αυτοέλεγχου και της τρέλας, το μυθιστόρημα φορτίζεται με μία αόριστα απειλητική ενέργεια. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Μεταφρασμένο σε πολλές γλώσσες, το βιβλίο I beati anni del castigo, όπως είναι ο ιταλικός του τίτλος, κέρδισε το Βραβείο Bagutta 1990 και το Ειδικό Βραβείο Rapallo 1990

 

Ποίηση:

Αντώνης Δ. Σκιαθάς «Κατασκοπεία του χρόνου», ΑΩ Εκδόσεις 2021, σελ. 88

Δείγμα γραφής:

Ο Σάπων

Στα πορθμεία των νοσοκομείων φωνάζει δυνατά ο Θεός:

Δώστε στους κωπηλάτες της λίμνης των πνιγμένων επιθυμιών διαβατήρια με φωτογραφίες νεογέννητων αιώνων. Δωρίστε τους, σ’ ένα χαρτί γραμμένο με σινική μελάνι, αισθήματα και λέξεις καθαρές για τους σκελετούς του διαρρήκτη χρόνου. Στα μαιευτήρια, στα χειρουργεία, στα πορνεία, αφήστε ελεύθερη την είσοδο στους ελπίζοντας. Επιτρέψτε την εκλαμπρότητα του Εμείς στην υψηλότητα του Μπορώ. Επιτρέψτε τις επισκέψεις του εφήμερου Τώρα. Ελευθερώστε το, κεράκι αναμμένο να τρεμοπαίζει στου μέλλοντος τις μέρες. Να επιζήσει επιτρέψτε του στο πεπρωμένο της λέπρας που όρισε ο λοιμός στην παντοδυναμία του γαλακτόμορφου σάπωνος.

Νικόλαος κιχεμ Κοτσαμπουγιούκης «Εν συντομία», ΑΩ Εκδόσεις 2021, σελ. 40

Δείγμα γραφής:

Δεν έχει άκρη η ρίζα μου. Δεν στεριώνω. Δεν στέκομαι. Όπου δεν έχει τέλος αναπαύομαι. Και συ ουρανέ των σπλάχνων μου, ποτέ σου δεν λανθάνεις, γλυκά με ξεριζώνεις.

Στην επανάληψη να μοιάζεις μ’ ένα ανθάκι. Στην πτώση του αθώο χρωματίζει τους δρόμους που εβρέθηκε πρηνής. Στην επανάληψη να μοιάζεις τ’ ουρανού. Τα βήματα σ’ αφήσανε μονάχο, γιατί, εφύτρωσες φτερά;

Στα βάθη αναδύομαι. Σκουντά μια γαλαζόπετρα την κυανή μου αύρα. Μικρός είμαι κι ασήμαντος μέσα στο πουθενά, ατάραχος βουλιάζω. Τα ρηχά είναι που με πνίγουν.

Χρήστος Κανελλόπουλος «Οι πενήντα δύο βασίλισσες Μία τράπουλα για τον έρωτα», ΑΩ Εκδόσεις 2021, σελ. 80

Δείγμα γραφής:

Η βασίλισσα των ποιητών

Αν ήμουν ένας Ελύτης με το βαρύτιμο δαχτυλίδι μου,
το οξειδωμένο από το μουνόχυμα τόσων και τόσων νηρηίδων,
και δεν ήμουν ο ταπεινός παραγιός ενός κρεοπώλη, τότε η βασίλισσα των ποιητών ίσως να μου είχε παραδοθεί να την κάνω ό,τι θέλω. Και τότε, ίσως να μην είχα αρκεστεί να χαράξω τα αρχικά της πάνω στο κούτσουρο της κοπής, αλλά ίσως να της είχα γράψει ποιήματα πολλά και υπέροχα για τη λαγνεία και την αγάπη.

Η Αφροδίτη της Μήλου

Τεχνικά, η Αφροδίτη της Μήλου δεν είναι βασίλισσα,
είναι όμως θεά. Γαντζώθηκε πάνω μου στο ενενηντάρι παπί και ανακαλύψαμε παρέα ένα υπέροχο αφροδισιακό σύμπαν με ταβερνάκια πλάι στο κύμα, στοιχειωμένες επαύλεις, ερημικά ακρογιάλια και μυστικές λιμνοθάλασσες με ερωδιούς. Σαν τραγούδι ερωτικό, σαν αστέρι διαβατικό… Τώρα την έχουν σ’ ένα μουσείο, κι εγώ μουτζουρώνω παλιόχαρτα που στροβιλίζονται στον αέρα.