Fractal

Ελεύθεροι Πολιορκημένοι

Γράφει η Ελένη Γκίκα //

 

Ντίνος Σιώτης «Αθέατος εχθρός», εκδ. Κοινωνία των δε(κάτων)

 

«Βγαίνω στο μπαλκόνι και λιάζομαι,

μπαίνω στο σπίτι και στον καναπέ ή

στην παλιά πολυθρόνα και σωριάζομαι».

Με ύφος τάχα μου καθημερινό, σκωπτικό κι ειρωνικό, ο Ντίνος Σιώτης στα ακατανόητα και δύσκολα κάνει αυτό που του είναι εύκολο: την καθημερινότητα, ποίηση.

Κάπως έτσι αντέχει απώλεια και θάνατο, κάπως έτσι προσπαθεί να αντιληφθεί έναν καινούργιο «αθέατο εχθρό». Έχοντας ωστόσο πλήρη επίγνωση πως:

«Στις μεγάλες φουρτούνες πρώτα

ξεβράζονται τα σκουπίδια μετά

τα ξύλα, τελευταίοι οι ναυαγοί».

Ο Ντίνος Σιώτης κουβαλά ένα ποιητικό ποτάμι μέσα του, υπάρχει παράλληλα με αυτό που του συμβαίνει, μας συμβαίνει καθημερινά, οι στίχοι είναι το δικό του καταφύγιο αλλά και ο τρόπος του να αντιλαμβάνεται τον κόσμο. Και να τον αντέχει.

Είναι άξιο προσοχής κι αυτό το σκοτεινό σύμπαν που έχτιζε «της καραντίνας», όταν όλοι μας παρακολουθούσαμε τα τηλεοπτικά δελτία ωσεί νεκροί.

Δίχως να αποστρέφει το βλέμμα του από την πραγματικότητα, την κατεβάζει σιγά –σιγά ως την αγία καθημερινότητα και εν μέσω Χάους, ξανακτίζει ό,τι ενδεχομένως μπορεί να χτιστεί: Μένοντας σπίτι, Μαγειρεύοντας, Αναβάλλοντας. Κάνοντας «Βιώσιμη» μια «Κατάσταση πολιορκίας» άλλοτε με πικρό καημό Καρυωτακικά κι άλλοτε με μια εσωτερική μουσική που θυμίζει στρατιωτική μπάντα, αυτό το καθιερωμένο, καλομετρημένο, ρυθμικό και υποχρεωτικό βήμα, εξάλλου έτσι δεν γίνεται; ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται.

Ο Σιώτης, όμως, έχει μάθει να κοιτάζει βαθιά αλλά και περιφεριακά: δεν του ξεφεύγει τίποτα, ούτε οι νεκροί, τα κρούσματα ή τα πεινασμένα παιδιά. Μέσα στην ίδια ποιητική στροφή, σχεδόν στον ίδιο στίχο περιλαμβάνοντάς τα όλα:

«όταν το απόκοσμο βρει/ τη θέση του σε έναν υπόκοσμο καταχρεωμένο».

Άλλοτε ως «ο έγκλειστος των Αθηνών» και άλλοτε ως «ο έγκλειστος της Τήνου», ούτε μέρα δεν εγκαταλείπει τον μίτο της ποίησης, εξάλλου είναι ο τρόπος του να προσανατολίζεται στο Λαβύρινθο της ζωής, η δική του «προσευχή» στο απόκοσμο, η δική του «πανοπλία» στον υπόκοσμο, τα σίγουρα βήματά του στον εγκλεισμό, η άμυνά του στον ακατανόητο αθέατο εχθρό.

Με έναν παιγνιώδη τρόπο, ειρωνικό και τάχα μου παιδικό, άλλοτε σαν δελτίο τύπου, αναγγελία θυέλλης, ή εκμυστήρευση μυστών, κι άλλοτε με τα εντελώς απαραίτητα:

«Ταξιδεύω απ’ το χολ στην/

τραπεζαρία μέσω κουζίνας, /

ενδιάμεσα κάνω στάση στην//

 

αυλή και κοιτάζω τα απέναντι/

μπαλκόνια να δω πως πάει των νέων μου γειτόνων η μπιγόνια»,

ή «Μαγειρεύοντας γεύματα και ηλιοβασιλέματα»,

Καταλήγει στα έσχατα και στα μέγιστα:

«Μη ξαναφυτέψετε γλάστρες μέσα στο χώμα, μη

βάλετε στο μαλλί άλλο χρώμα, η στιγμή πλησιάζει

που η ζωή μας θα τα τινάξει και θα γίνουμε λιώμα».

 

Ντίνος Σιώτης

 

«Ο Αθέατος εχθρός γράφτηκε από τις 4 έως τις 27 Μαρτίου 2020 στην Αθήνα και, κυρίως, στην Τήνο» Μας αποκαλύπτει ο ποιητής. «Είναι η ημερολογιακή καταγραφή και η δημιουργική μου αντίδραση στον κορωνοϊό που κατατρώει όλον τον πλανήτη, μας έχει μαντρώσει στα σπίτια μας και μας έχει φυλακίσει σε μια περίφραξη άνευ προηγουμένου, αλλά και μας έχει παρασύρει σε μια ενδοσκόπηση κι έναν απολογισμό και παραλογισμό, που μας έκανε να αναρωτιόμαστε πόσο κοντά είναι το τέλος».

Είναι το δικό του «Δεκαήμερο» θα μπορούσε να πει κανείς.

Γι’ αυτό κι εμείς, υπογραμμίζοντας τον αριστοτεχνικό του παιχνίδι με την κρυφή ρίμα και τον ολοφάνερο ρυθμό, τη σηματοδότηση της ιδιαίτερης στίξης και την επιρρηματική αναγκαιότητα, υπενθυμίζουμε ότι:

Ο Ντίνος Σιώτης, πεζογράφος, ποιητής, μεταφραστής, εκδότης και κριτικός λογοτεχνίας, γεννήθηκε στην Τήνο το 1944. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Συγκριτική Λογοτεχνία στο San Francisco State University. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί και εκδοθεί σε ευρωπαϊκές γλώσσες, στα κινεζικά και στα αραβικά. Έχει εκδώσει 32 συλλογές ποίησης και 15 περιοδικά στα ελληνικά και στα αγγλικά. Δημοσιευμένο είναι  περίπου το 10% του ποιητικού του έργου.

Περιμένοντας και της παρούσης καραντίνας την λυτρωτική ποιητική.

 

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top