Fractal
Home / Διηγήματα / Μια φορά στην Ανθοκομική Έκθεση.
11/05/2021, 10:11 μμ

Μια φορά στην Ανθοκομική Έκθεση.

Γράφει η Μαίρη Ζαμάνη // *

 

 

 

 

 

Μια φορά στην Ανθοκομική Έκθεση

 

Μάιος. Ο πιο όμορφος μήνας της άνοιξης, μια φύση σε έξαρση, μια έκρηξη χρωμάτων, αρωμάτων, μια πολυχρωμία, μια πανδαισία λουλουδιών, που γεμίζουν τα μάτια με φως και την ψυχή με χαμόγελα. Μια όαση χαράς και απόλαυσης, η ανθοκομική έκθεση της Κηφισιάς είναι για μένα κάτι άρρηκτα συνδεδεμένη με την παλιά αστική γειτονιά. Κάθε χρόνο πιστή στο καθιερωμένο μου ραντεβού στον αγαπημένο χώρο που κάθε λογής λουλούδι, κάθε λογής φυτό λες και με καλούσε να το αγγίξω τρυφερά, να το μυρίσω, να το χαϊδέψω. Κι έπειτα όλος αυτός ο κόσμος, με τον αυθορμητισμό και την ζωντάνια του, σε ένα ατέρμονο πήγαινε έλα, κίνηση, φωνές, ένα πλήθος ετερόκλητο που ερχόταν και από μακριά, από άλλες γειτονιές για να βιώσει από κοντά αυτήν τη μοναδική εμπειρία. Μου άρεσε στις βόλτες μου στο χώρο της ανθοκομικής να περπατώ αργά ανάμεσα στα λογής λογής μαγαζιά και να ψωνίζω προϊόντα από ντόπιους παραγωγούς, αγνό μέλι, ξηρούς καρπούς ακόμη και βιβλία από τους πλανόδιους μικροπωλητές. Ένα μωσαϊκό ανθρώπων, χαμογελαστών έτοιμων να σε εξυπηρετήσουν με μια αληθινή καλημέρα που έβγαινε από μέσα τους ανόθευτη. Φέτος πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια δεν επισκέφτηκα το μέρος που το είχα συνδυάσει στο μυαλό μου με την άνοιξη. Σαν να “φτώχυνε” ξαφνικά ο Μάης μου, σαν να ξεθύμανε η μυρωδιά από τα μαγιάτικα τριαντάφυλλα, σαν να πνίγηκε στο κύμα της πανδημίας η αναμονή για τη χαρά της γιορτής που δεν έγινε. Μέσα μου οι μνήμες με κατέκλυσαν και ξεφυλλίζοντας τα συρτάρια των αναμνήσεων στάθηκα σε μια που η θύμηση της με γλύκανε και ξαναζωντάνεψε εικόνες γεμάτες νοσταλγία για ένα χτες που δεν ξαναγυρίζει πια. Ήταν και τότε Μάιος όπως τώρα, μια Κυριακή πρωί η μαμά μου κι εγώ σε μια βόλτα μας στην Έκθεση, Λατρεύαμε κι οι δυο μας τα λουλούδια και κάθε χρόνο βρίσκαμε την ευκαιρία να ανανεώσουμε τον κήπο μας αλλά και να περάσουμε μερικές ευχάριστες ώρες στο χώρο της έκθεσης. Γελούσαμε πολύ εκείνη τη μέρα, είμαστε ευτυχισμένες γιατί είχαμε η μια την άλλη, γιατί στη ζωή δεν χρειάζεται κανείς πολλά για να νιώθει ευτυχισμένος μόνο ανθρώπους που να αγαπούν και να αγαπάς. Περπατήσαμε αρκετά μέσα στην ανθοκομική εκείνη τη μέρα, θέλαμε να απολαύσουμε η μια την παρέα της άλλης, να κρατήσουμε μέσα μας κάθε στιγμή σαν κάτι πολύτιμο και μοναδικό. Τριανταφυλλιές, πετούνιες, ορτανσίες και μια πανέμορφη κάτασπρη γαρδένια- η αγαπημένη της μαμάς- ήταν τα “λάφυρα” μας από εκείνη την υπέροχη βόλτα μας. Είχε σκοπό να τα φυτέψουμε στον κήπο μας, να τα δούμε να μεγαλώνουν, να ανθίζουν να γίνονται πιο όμορφα και πιο δυνατά. Δεν πρόλαβε όμως. Έτσι ξαφνικά την άλλη μέρα έφυγε κι έμεινε μια κάτασπρη πανέμορφη γαρδένια να μου θυμίζει εκείνο το πρωινό στην Κηφισιά.

 

 

 

 

 

 

* Η Μαίρη Ζαμάνη γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Σπούδασε φιλολογία και μετάφραση στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Το έργο της, παντρεύει τη μυθοπλασία με τα βιωματικά στοιχεία σε μια αναπαράσταση της σύγχρονης πραγματικότητας. Έχει γράψει δύο μυθιστορήματα, το πρώτο από τις εκδόσεις Μ.ΣΙδέρη το 2018 και το δεύτερο από τις εκδόσεις ΖΕΝΙθ το 2020.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top