Fractal

Ποίημα: “Λίβανος”

Του Αλεξίου Σπανέλλη //

 

 

 

 

Λίβανος

 

Δε γνωρίζω που θα βρω μια πεταλούδα

να ξαποστάσω πάνω στον άνεμό της

η πίκρα του παγωμένου βοριά

όπου και αν κοιτάξω

oρδές βάρβαρων ιδεών

σα να μας κοιτάει

ο θάνατος με γλύκα.

 

Μόλις μια γιαγιά έτοιμη

να ξαποστάσει στο τέλος του Λιβάνου

και δακρύζει

στους κεραυνούς του πολέμου

λες η ιστορία των παιδιών

που δεν γεννήθηκαν

να μη μας δίδαξε τίποτα ;

 

Και οι γενιές μετρούν με αγνωμοσύνη

την προίκα του μίσους που τους δόθηκε

για άλλη μια φορά

θα ματώσει η γη καρπούς

που δεν θα μπορέσουν

να αντικρύσουν τον ήλιο.

Ο Άνδρας και η Γυναίκα

θα αναμετρηθούν με την αγάπη τους

σπορά σε χέρσα γη.

 

Και εγώ εδώ!

με αυτές τις ευαισθησίες θανάτου

μετρώ την απουσία σου

έρημος από παρόν και μέλλον

καπνίζοντας λέξεις για ελπίδα:

“εσύ γλαυκό ξημέρωμα

στέκεις όρθιο

μη λογιάζοντας τον πόνο

όμοια νησί που στον αποχωρισμό

κουνάει τα αλμυρίκια του

και ο δρόμος μακρύς

η χαρά ιδωμένη με ιδρώτα

σα διψασμένο μεσημέρι

καταμεσής του Αυγούστου”

 

Υιέ μου δες πως ξημερώνει

ένας υάκινθος τον ήλιο

μη φοβάσαι η θάλασσα θα εκδικηθεί

για ότι της ανήκει

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top