Σπονδυλωτή, μουσική αφήγηση
Από τον Κωνσταντίνο Μπούρα // *
Layout 1
Γιώργος Κλεφτογιώργος, «Κράτησε κανένας για ταξί;», μυθιστόρημα, εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2019, σελ. 192
Ποιητική αφήγηση με υπερβολικές δόσεις λελογισμένης ειρωνείας. Οξύμωρες εικονοποιήσεις, ανοίκεια χρήση της γλώσσας, εύκολες προσωποποιήσεις μη ανθρώπινων στοιχείων της Φύσης, μα πάνω απ’ όλα βιτριολική πολιτική σάτιρα για τα τελευταία χρόνια της ψευδαισθητικής αφθονίας μας πριν την πτώση του Χρηματιστηρίου το 1999 που, με εξαίρεση την χρυσή Ολυμπιάδα, σήμανε την απαρχή πολλών και διαφορετικών πτώσεων στο πηγάδι της Κρίσης που όσο πάει και βαθαίνει απομακρύνοντάς μας ολοένα και περισσότερο από την παραίσθηση μιας “Κοινωνίας της Αφθονίας” που ήτανε περαστική και εισαγόμενη με χρονοκαθυστέρηση, όπως η περίφημη “σεξουαλική επανάσταση”, “τα παιδιά των λουλουδιών” και πολλά άλλα τερπνά και εύψυχα. Στο τέλος μόνη μένει η καλή μας καρδιά, η εύθυμη διάθεση κι εκείνη η ποιητικότητα, σχεδόν κληρονομημένη, που κυλάει στις φλέβες μας και την βυζαίνουμε με το πρώτο γάλα. Ο Γιώργος Κλεφτογιώργος είναι επιτυχημένος στιχουργός δημοφιλών ασμάτων, όμως ο μουσικός ρυθμός συνέχει αυτή την πρωτότυπη, σπονδυλωτή θα έλεγα, αφήγησή του, τόσο που είναι απολαυστική κάθε ανάγνωση, ακόμα κι η αποσπασματική. Η επί μέρους κινηματογραφική συνεκτικότητα συνθέτει ένα άκρως ιμπρεσιονιστικό αλλά αληθοφανές πανόραμα των τελευταίων δεκαετιών πριν φτάσουμε στην καραντίνα λόγω κορονωϊού και όλα τα συνεπαγόμενα δεινά. Βιβλίο για πολλαπλές αποδράσεις, με σημαντικές λογοτεχνικές εικονοποιήσεις, όπως: “Κάποιοι διάβαζαν παλιές εφημερίδες για να μάθουν τα νέα, οι περισσότεροι μάλιστα που δεν είχαν πάει ποτέ σχολείο τις κρατούσαν ανάποδα” (σσ. 49-50), “Προτίμησα να περπατήσω παρόλο που ψιχάλιζε και τα σύννεφα στον ουρανό ήσαν τόσο βιαστικά, λες και πήγαιναν σε ραντεβού και είχαν αργήσει” (σ. 169), “Θυμάμαι όταν ήμασταν πιτσιρικάδες, κάτι αλητόπαιδα που χαλάγανε με μεγάλα καλάμια και σφεντόνες τις φωλιές των πουλιών.
Γιώργος Κλεφτογιώργος
Όταν γύριζε η μάνα τους, δεν έβρισκε ούτε φωλιά ούτε τα μικρά της. Ε, τότε είχα δει πουλί να κλαίει” (σ. 175). Αυτή η έγνοια για τον πόνο των εμψύχων και των αψύχων είναι που σώζει μια ολόκληρη γενιά από την ενοχή της υπερκατανάλωσης και της κατασπατάλησης των φυσικών πόρων, πριν η Φύση επαναστατήσει κι οι κυκλώνες στραφούν κατά πάνω μας.
* Ο Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας είναι ποιητής, θεατρολόγος και κριτικός (www.konstantinosbouras.gr)
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ο θάνατος ποτέ δεν βάζει τέλος
23/04/2024, 9:51 μμ -
Παρακείμενα: «Ωδή στην ηρωική παράδοση και ταυτόχρονα καταδίκη»
23/04/2024, 9:50 μμ -
Ο ‘δράκος’ κοιτούσε τη λίμνη
23/04/2024, 9:48 μμ -
Η αλχημιστική φαντασία της Μπουραζοπούλου
23/04/2024, 9:47 μμ -
Ο Δημήτρης Νόλλας συνεχίζει
23/04/2024, 9:45 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Δύο διηγήματα: “Eκείνος” & “Στιγμές”
Του Πέτρου Μπράιλα // * ΕΚΕΙΝΟΣ Τον βρήκε καθισμένο στη συνηθισμένη του θέση στο ξεχασμένο καφέ της γειτονιάς. Πάντα με καθαρά ρούχα αν και παλιά και πάντα φρεσκοξυρισμένος. Δε του είχε πει ποτέ πού έμενε,
Περισσότερα -
Διήγημα: “Τα γεράκια”
Του Θεόδωρου Πάλλα // Τα γεράκια Ήταν αψηλός… ίσα με κει πάνω! Αψηλός, δυο μπόγια! Πώς να εξηγήσει η κορμοστασιά του, το μυαλό του που αλάφρωνε; Ίσως το αλαφρύ του κορμιού του κάτι να δικαιολογούσε. Και
Περισσότερα -
Ποίημα: “Εξάχορδο”
Του Αντώνη Χρ. Περδικούλη // Εξάχορδο Χορεύει μέσα στους ροδώνες Χαίρεται τις αφράτες λεύκες Παίζει στα δόντια του ο θάνατος Τα περιστέρια τού καμπαναριού Τα λιλά χείλη των ανθών Τις λιόχυτες λιγνές κοπέλες…
Περισσότερα -
Διήγημα: “Τελευταία διαδρομή”
Γράφει ο Αντώνης Χαριστός // “Τελευταία διαδρομή” Το ουράνιο πέπλο πάνω απ’ την Αχαϊκή πρωτεύουσα έστεκε μετέωρο. Απ’ τη μία πλευρά, το γαλάζιο υπόστρωμα προσέδιδε τόνο ρυθμιστικό στην επαπειλούμενη σύγκρουση που μαίνονταν στο πεδίο
Περισσότερα -
✩ Garamond 12, της Μαρίας Δριμή στο Θέατρο «Πορεία»
Γράφει ο Κωνσταντίνος Γ. Βασιλείου // Garamond 12, Μαρίας Δριμή Τον Μάιο 2023 διδάχθηκε στο θέατρο «Πορεία» το Garamond 12 της Μαρίας Δριμή, νέας συγγραφέως, ιδιαίτερα ευφυούς, η οποία με βαθιά γνώση συνειδησιακών αδιεξόδων, σχηματοποίησε τον Μαρκ, έναν
Περισσότερα -
Ιστορίες Μέλλοντος: “Ο Αλέξανδρος του μέλλοντος”
Της Εύας Στάμου // * Ο επόμενος πελάτης μου, ο Αλέξανδρος, είναι γύρω στα τριάντα. Ψηλός, αδύνατος, με πρόσωπο ελκυστικό, -καθαρό από τριχοφυία όπως είναι η μόδα της εποχής-, ζεστή καστανή ματιά κι ένα δειλό χαμόγελο πλαισιωμένο από
Περισσότερα -
Ένα διεισδυτικό ψυχογράφημα των δύο φύλων
Γράφει ο Σωτήρης Σουλιώτης // «Τα κορίτσια που γελούν», Εύα Στάμου, εκδ. Αρμός Το βιβλίο της Εύας Στάμου, με τίτλο «Τα κορίτσια που γελούν», αποτελείται από έξι διηγήματα, ένα εκ των οποίων έχει τον ίδιο τίτλο με τη
Περισσότερα
