Η Σταχτοπούτα/ La Cenerentola του Gioachino Rossini στο Δημοτικό Μουσικό Θέατρο Ολύμπια «Μαρία Κάλλας»
Γράφει η Ανθούλα Δανιήλ //
Η Σταχτοπούτα/ La Cenerentola του Gioachino Rossini στο Δημοτικό Μουσικό Θέατρο Ολύμπια «Μαρία Κάλλας»
Το παραμύθι του Περό Σταχτοπούτα είναι γνωστό. Στην εκδοχή του Ροσίνι όμως έχουμε μερικές μικρές διαφοροποιήσεις. Είθισται οι μουσικοί να αλλάζουν τα ονόματα, όπως έχουμε δει στην Τραβιάτα π.χ. και όχι μόνο. Η Σταχτοπούτα – Angelina δεν ζει με τη θεία της και τις δύο εξαδέλφες της, αλλά με τον θείο της τον Don Magnifico (πρώτη διαφορά), τον Μεγαλοπρεπή δηλαδή, ενώ η ίδια δουλεύει μέρα νύχτα υπηρετώντας και τους τρεις. Στο τέλος, το σημάδι αναγνώρισης δεν είναι το γοβάκι, αλλά ένα βραχιολάκι (δεύτερη διαφορά) .
Τον παλιό καλό καιρό του μύθου, όταν οι πρίγκιπες ετοιμάζονταν για γάμο, έβγαζαν διάτα να ετοιμαστούν οι όμορφες κι εκείνος να διαλέξει. Έτσι λοιπόν κι εδώ, ο πρίγκιπας βγήκε στην επικράτεια να βρει κοπέλα κι αφού σ’ όλα τα σπίτια στάθμευσε, έφτασε και στου Magnifico, του οποίου ήταν διακαής ο πόθος να συμπεθερέψει με τη βασιλική οικογένεια (μα με τέτοιο όνομα με κανέναν άλλο παρά μόνο με τον βασιλιά θα μπορούσε να συμπεθερέψει). Ο πρίγκιπας με τον υπηρέτη του, και αφού άλλαξαν ρόλους για λόγους σκοπιμότητας -ο ένας έβγαλε τη γούνα και τη φόρεσε ο άλλος- γνώρισε τις δυο ανόητες, ματαιόδοξες και κακότροπες κόρες του Magnifico που διαγκωνίζονταν ποια από τις δυο θα βγει μπροστά ώστε να την επιλέξει. Συνομήλικες με την Σταχτοπούτα, την σπρώχνουν διαρκώς πίσω να μη φαίνεται, αλλά εκείνης η ομορφιά και ο χαρακτήρας λάμπει, παρά τα παλιόρουχα που φοράει. Ειρήσθω εν παρόδω ότι είναι πλούσια κληρονόμος της οποίας την περιουσία νέμονται οι κακοί συγγενείς της.
Ο πρίγκιπας καλεί στο Palace Theatre σε χορό τις κοπέλες, όπου εκφράζει διακαώς τη επιθυμία και η Σταχτοπούτα να πάει, αλλά η οικογένεια δεν της το επιτρέπει. Κι όμως το θαύμα γίνεται και πάει. Ένας από μηχανής θεός, ένας άντρας σοφός (τρίτη διαφορά) θα προκύψει εκεί που το παραμύθι μιλάει για μία νεράιδα. Δεν βλέπουμε βέβαια την κολοκύθα που γίνεται άμαξα, βλέπουμε όμως την Σταχτοπούτα στον βασιλικό χορό να περιφέρεται σαν πανέμορφη κομψή αριστοκράτισσα (μια τρόπον τινά Ωραία μου Κυρία). Τελικώς η αθόρυβη και γλυκιά Σταχτοπούτα κερδίζει την καρδιά του πρίγκιπα. Εκείνη δεν του λέει ποια είναι, του δίνει απλώς το βραχιολάκι της και μ’ αυτό του ζητά να ψάξει να την βρει και να την αναγνωρίσει. Όταν τελικά ξανασυναντηθούν, με την αλλαγή των ρόλων, ο πλαστός πρίγκιπας κάνει πρόταση γάμου στην Σταχτοπούτα, αλλά εκείνη λέει πως αγαπά τον πλαστό υπηρέτη, δηλαδή τον πρίγκιπα. Ο Magnifico κοντεύει να τρελαθεί, οι κόρες του επίσης. Γίνεται ένας χαμός, αλλά τέλος καλό όλα καλά και η Σταχτοπούτα παντρεύεται τον αληθινό πρίγκιπα, συγχωρεί τους κακούς συγγενείς της και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Δίδαγμα: Η δικαιοσύνη αποκαθίσταται, η αλαζονεία τιμωρείται, η αλήθεια φαίνεται, η τιμιότητα και η καλή καρδιά κερδίζουν πάντα!
Ο Ροσίνι έγραψε το έργο για το καρναβάλι του 1817. Η ωραία αυτή όπερα έχει χαρακτηριστεί ως κωμικοτραγική–opera semiseria- επειδή έχει στοιχεία κωμικά και τραγικά, από την opera buffa και την opera seria. Είναι γεμάτη χιούμορ, ανατροπές, αντιθέσεις χαρακτήρων, ηθικές αξίες, μεγάλες προσδοκίες και φιλοδοξίες, αποκατάσταση της αδικίας, συγχώρεση και αγάπη για τη ζωή.
Η δυναμική Εισαγωγή, οι μελωδικές άριες, γεμάτες ανθρωπιά, τα ντουέτα, το φινάλε και η καταληκτική φράση «Η αθωότητα θα λάμψει, το πεπρωμένο κι αν αλλάξει- Il destino si è cangiato, l’innocenza brillerà» φέρει το αισιόδοξο μήνυμα ότι στη ζωή θριαμβεύει πάντα η καλοσύνη.
Σύμφωνα με τους μελετητές του είδους η Σταχτοπούτα είναι ένα παράδειγμα του Διαφωτισμού, πράγμα που σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι ο δημιουργός της τύχης του με τις πράξεις του και τις επιλογές του. Ο Ροσίνι δίνει σημασία και στη διάκριση των κοινωνικών τάξεων και τοποθετεί τους ήρωές του στο θέατρο, όπως είναι και οι άνθρωποι στην ζωή. Η ακεραιότητα και οι αληθινές ανθρώπινες αξίες έχουν τη δύναμη να αλλάξουν προς το καλύτερο την τύχη των συνετών. Με τον ίδιο τρόπο και με το ταλέντο τους και οι ηθοποιοί θα αναδειχτούν επί σκηνής.
Εμείς δεν θα πούμε ποιος είναι ωραιότερος από τον άλλο. Όλοι ήταν πάρα πολύ ωραίοι και απολαυστικότατοι. Όμως για τη σκηνική του παρουσία, πέρα από τα φωνητικά του προσόντα, θαύμασα τον υπηρέτη του πρίγκιπα τον Dandini, Jan Antem, που έφερε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου που αξιοποιεί την ευκαιρία που του προσφέρει η ζωή να γίνει για λίγο πρίγκιπας στη θέση του πρίγκιπα και γι’ αυτό να προλάβει απολαύσει ό,τι καλό του έφερε η μέρα· να φάει, να πει, να κινηθεί, να κάτσει, να ερωτευτεί και να διασκεδάσει. Καρναβάλι άλλωστε έχουμε. Βεβαίως, μας χάρισε δροσιά και μας πρόσφερε χαρά με τη φωνή της η αγνή και καλόκαρδη όμορφη Αντζελίνα Svetlina Stoyanova. Ο Δον Ραμίρο Don Ramiro, Matteo Macchioni, με την έξυπνη ιδέα της αλλαγής ταυτότητας. Ο Don Magnifico, Giulio Mastrototaro, με τον κουτοπόνηρο υπολογισμό του. Ο στοργικός σαν πατέρας Alidoro, Davide Giangregorio και, τέλος οι υποδειγματικές για την «κακία» του αδελφές, Clorinda, Άννυ Φασσέα και Tisbe, Μάρθα Σωτηρίου.
Άριστα κινήθηκαν ο χορός και η χορωδία, καθώς και τα άλλα πρόσωπα που πλαισίωσαν τους πρωταγωνιστές. Πολύ ωραία τα κοστούμια ο καθείς και ο ρόλος του, αφού στο θέατρο τα ράσα κάνουν τον παπά.
Θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τη Συμφωνική Ορχήστρα & Χορωδία Δήμου Αθηναίων, το Θέατρο για το ωραίο, επιμελημένο, και εφ’ όλης της ύλης ενημερωμένο Πρόγραμμα και συγκεκριμένα τους συντάκτες των κειμένων: Μάιρα Μελολιδάκη, για τη Σύνοψη της Πλοκής, τον Μαέστρο Nikolaw Nägele για το Σημείωμά του και τον ρόλο του επί σκηνής, φυσικά, τη Ροδούλα Γαϊτάνου για το σημείωμα της Σκηνοθέτιδας και όλους εκείνους που συνεργάστηκαν για το τελικό αποτέλεσμα.
Μέσα στο όμορφο και ιστορικό θέατρο, στην παλαιά Λυρική Σκηνή, που έχει ζήσει δόξες και έχουν τραγουδήσει μεγάλα ονόματα και έχουν περάσει διασημότητες, όπως η μεγάλη μας Μαρία Κάλλας που της της είναι αφιερωμένο, απολαύσαμε μια ανανεωμένη Σταχτοπούτα, μια δημιουργία του Τζοακίνο Ροσίνι, αυτού του μουσικού που ήξερε να απολαμβάνει τα ωραία της ζωής γι’ αυτό και στα έργα του έχουν μεγάλο μερίδιο το γέλιο, η χαρά και η ευτυχία.
Για τη συγκεκριμένη όπερα συνεργάστηκαν:
- Μουσική διεύθυνση: Nikolas Nägele
- Σκηνοθεσία: Ροδούλα Γαϊτάνου
- Αναβίωση σκηνοθεσίας: Αγγέλα-Κλεοπάτρα Σαρόγλου
- Σκηνικά / Σχεδιασμός φωτισμών: Simon Corder
- Κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη
- Χορογραφίες: Δήμητρα Καστέλλου
- Βοηθός μαέστρου: Κωνσταντίνος Τερζάκης
- Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Παπαδάκης
- Μουσική προετοιμασία: Δημήτρης Γιάκας
- Διδασκαλία χορωδίας: Σταύρος Μπερής
- Έπαιξε η Συμφωνική Ορχήστρα & Χορωδία Δήμου Αθηναίων
Τους ρόλους ερμήνευσαν:
- Angelina: Svetlina Stoyanova
- Don Ramiro: Matteo Macchioni
- Dandini: Jan Antem
- Don Magnifico: Giulio Mastrototaro
- Alidoro: Davide Giangregorio
- Clorinda: Άννυ Φασσέα
- Tisbe: Μάρθα Σωτηρίου
Φωτογραφία: ©ΕΛΣ / Μαριλένα Σταφυλίδου
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
-
Θεατρικός Μονόλογος «Φρέγια»
30/04/2024, 8:10 μμ -
-
✩ «1984» του George Orwell από την ομάδα «Ars Moriendi» στο θέατρο «ΑΝΕΤΟΝ»
23/04/2024, 8:29 μμ -
✩ Τζεφ Μπάρον: “Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην” σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη στο Ράδιο Σίτυ
23/04/2024, 8:29 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
✔ ΑΜΟΣ ΟΖ: «Οι περισσότεροι άνθρωποι τείνουν να θυσιάσουν το παρόν για χάρη ενός παρελθόντος είτε ενός μέλλοντος, ο εαυτός μας υπάρχει μόνο στο παρόν»
Συνέντευξη στην Μάριον Χωρεάνθη // Όλα μου τα μυθιστορήματα είναι δημοκρατίες. Αμός Οζ Στον Γιώργο Γαλάντη, που μου ανέθεσε την πρώτη μου συνέντευξη με αφορμή μια απ’ τις πρώτες μεταφράσεις μου. Μ. Χ. «Ο αισιόδοξος άνθρωπος είναι μονίμως
Περισσότερα -
Η σημασία του παιχνιδιού
Γράφει ο Αντώνιος Κ. Κοντάκης // * Το παιχνίδι είναι απαραίτητο για τη φυσιολογική ανάπτυξη κάθε παιδιού και για αυτό το λόγο συμπεριλαμβάνεται στα βασικά δικαιώματα του μαζί με τις υπόλοιπες ζωτικές του ανάγκες. Το παιχνίδι διεγείρει τις
Περισσότερα -
Ποίηση: “Απουσία”
Της Αρετής Μαυροπούλου // Απουσιάζω από την α-βάσταχτη ελαφρότητα από τα ά-μορφα πρόσωπα και προσωπεία. Είμαι απούσα από το α-νήλεο κυνήγι των εξουσιαστών και των α-νέραστων. Απουσιάζω από κάθε τι ά-καρπο που δεν δίνει σπόρο ζωής. Δηλώνω
Περισσότερα -
30 Σεπτεμβρίου – Τρούμαν Καπότε
Επιμέλεια: Δήμητρα Ντζαδήμα // O Τρούμαν Καπότε γεννημένος σαν σήμερα το 1924 ήταν Αμερικανός συγγραφέας, γνωστός κυρίως για τη νουβέλα “Πρόγευμα στο Τίφφανυς” (1958) και το μυθιστόρημα “Εν Ψυχρώ” (1966). Θεωρείται ένας από τους σημαντικούς συγγραφείς του 20ού αιώνα, ο
Περισσότερα -
3 Σεπτεμβρίου – Εδουάρδο Γκαλεάνο
Επιμέλεια: Δήμητρα Ντζαδήμα // Ο Εδουάρδο Γκαλεάνο γεννημένος σαν σήμερα το 1940, ήταν Ουρουγουανός δημοσιογράφος, λογοτέχνης και συγγραφέας, μία από τις εξέχουσες προσωπικότητες της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας. Έχει τιμηθεί με το βραβείο Casa de las Americas, το βραβείο Aloa,
Περισσότερα -
✔️ Γιώργος Χ. Θεοχάρης: «Όσα αντέχουμε θυμόμαστε και μακάρι να αντέχουμε να θυμόμαστε ώσπου να λείψουμε»
Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα // Του χρωστάμε πολλά. Το περιοδικό Εμβόλιμον που εκδίδει από το 1988 στα Άσπρα Σπίτια Βοιωτίας, τις ποιητικές ανθολογίες των άλλων, διότι αυτό κάνει μια ζωή, καίτοι ο ίδιος ποιητής και μάλιστα
Περισσότερα -
Τρία ποιήματα: “Προσκλητήρια οικειότητα” | “Τα δάκρυά μου” | “Χαμόγελο”
Του Σπύρου Σ. Βουτσινά // * Προσκλητήρια οικειότητα Εσύ να θέλεις. Η επιθυμία να σε ωθεί να αγγίξεις το πρόσωπο μου, να κάνεις πως δεν ενδιαφέρεσαι για τα ιστορικά μου λάθη. Εγώ να θέλω. Να αποφύγω τα
Περισσότερα
