Fractal
Home / Ποιήματα / Επτά ποιήματα
01/08/2023, 6:21 μμ

Επτά ποιήματα

Tου Άγγελου Λάππα // *

 

 

 

 

 

ΣΤΑΓΟΝΑ ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ

 

Σταγόνες βροχής στη λίμνη

κύκλοι

υγροί κύκλοι σπασμένα πρόσωπα

τα λόγια τους μες στο νερό

Σφουγγάρι

σταγόνες καυτές στον ύπνο

ψίθυροι συνωμότες

ξυπνούν τον σκοπό της πύλης

Η περίπολος!

Κι έχει αφήσει το παρασύνθημα στα σύνορα φαντάρος

χρόνια εκτεθειμένος στις επιθέσεις

Τον ρωτήσαμε να πει το όνομά του

Είχε κάποτε όνομα

του ’σβηναν κάθε τόσο κι ένα γράμμα

κι έμειναν στο τέλος ίχνη απώλειας σβησίματα στο χαρτί

Τον ρωτήσαμε ξανά·

η σταγόνα που ταράζει το νερό

κύκλος να κατακτήσει τη λίμνη

απλώνεται

ξεθυμαίνει

σβήνει· αυτά μόνο μας είπε.

 

*

Έπρεπε να βρει κάτι να τους πει

Θα μπορούσε βέβαια να τους πει ένα τυχαίο όνομα

Δεν θυμόταν κανένα. Όλοι ένα όνομα εξάλλου

Άνθρωποι κροταλίζοντα τροχοφόρα

Τον διαπερνούν και περνούν.

 

Άνθρωποι

σταγόνες βροχής

κύκλοι

διαστέλλονται εφάπτονται τέμνονται σβήνουν…

 

 

 

ΤΟ ΣΩΜΑ

 

Το σώμα στο σκοινί

Ισορροπεί

Ακροβάτης σχοινοβατεί

Οι ιαχές απορροφούν τον κίνδυνο.

 

Το σώμα στη σκηνή

Διπλώνεται στα δύο

Υποκρίνεται

Υποδύεται τον Άμλετ και τον Οιδίποδα

Υποκλίνεται στο σενάριο της ζωής.

 

Το σώμα στη σκηνή

Ερημίτης

Πρόσφυγας

Ψυχή γυμνή σιωπή και της βροχής ο χορός

Ψυχή γυμνή ψάχνει να βρει το σώμα της να το ντυθεί.

 

 

 

ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΠΥΓΟΛΑΜΠΙΔΑΣ

 

Βρεθήκαμε τυχαία σχεδόν σε τούτο το χρυσό το φως

στο κάλεσμα τούτο το ερωτικό μπλεγμένοι

Λάμπει η νύχτα

λάμπει το δάσος

πυγολαμπίδες που καλούν το ταίρι τους·

το φως τους τραγούδι χορεύει τα δέντρα.

 

*

Όλη η χτεσινή μας μέρα αποχρώσεις του απέραντου

γαλάζιο πάνω γαλάζιο κάτω

κι ανάμεσα λευκά φτερά

εμείς

η λαχτάρα φέρνει τον άνεμο στα πανιά

ταξιδεύει τα καράβια

κι η καταιγίδα σπασμένο το όνειρο στα βράχια.

 

Στο ηλιοβασίλεμα

οι σχεδιασμοί

τα έργα μας

ταξίδια μας καλά

χρωμάτων προκλήσεις που μας φέρανε ως εδώ

διαλύονται καθώς ο ήλιος βυθίζεται στη νύχτα

σβήνουν καθώς σβήνει ο ορίζοντάς μας.

 

Πανσέληνος πάνω μας ντυμένη τη σιωπή μας

Το φεγγάρι μόνο ξέρει

Τα δέντρα δεν ξέρουν από μοναξιά· χορεύουν στο φως απόψε.

*

 

Κι εμείς

πώς και βρεθήκαμε μεσάνυχτα σε τούτο το φωσφορίζον δάσος;

Αιχμάλωτοι στο φως

ανίδεοι

παραδομένοι στην επίθεση των πυγολαμπίδων

στον φωτεινό χορό τους

 

Το ξημέρωμα πιωμένοι φως θα πιάσουμε απ’ την αρχή την ιστορία μας.

 

 

 

Η ΑΔΕΙΑ ΚΑΡΕΚΛΑ

 

Πάντα αφήνει δίπλα του άδεια την καρέκλα

Και γεμάτο ένα ποτήρι κρασί

Ο δρομέας από το μέλλον ασθμαίνων

Θα φτάσει τροπαιοφόρος

«Νενικήκαμεν»

 

Οι συνδαιτημόνες στεφανηφόροι θορυβούν

Συλημένη η αίθουσα δεξιώσεων

Νενικήκασιν!

Καιρός να αποχωρήσουν

Και μένει αυτός μόνος

Να επιμένει

Κι δίπλα η καρέκλα

Άδεια ως τα βάθη του παρελθόντος του.

 

Το κρασί σπονδή επινίκιος.

 

 

 

 

ΣΚΗΝΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ *

 

Τα χέρια προσπαθούν να κρύψουν τη φρίκη

Πρόσωπο άσπρο πανί η γυναίκα

Τα γαλανά του μάτια απορούν

«Δεν θέλω να πεθάνω», το παιδί στο καταφύγιο

Σειρήνες πολέμου

Κρότοι και φλόγες

Πόλεις σε νευρική κρίση

Κτήρια καταρρέοντα

Καταρρέουσες οι δομές μας

Υπό κατάρρευση και πάλι η λογική του κόσμου μας

Μυρωδιά ασφυξίας γύρω μας

Ουρές τροχοφόρων

Στρατιές απελπισμένων

Ο δρόμος προς τον συνοριακό σταθμό

Μας πλησιάζουν

Τις καταδιώκει ο τρόμος

Δεν έχουν πού να σταθούν

Με αγγίζουν

Περνάνε μέσα μου

Και μένουν εκεί αντάρα ασίγαστη

 

Πώς να γαληνέψεις όταν τα σπλάχνα σου ταράζει

Πόνος πολύς και ενοχή;

 

 

 

ΟΜΑΔΙΚΟΙ ΤΑΦΟΙ*

 

Βγαίνουν τη νύχτα

Στρατιές

Σιωπές

Αφήνουν παράμερα τα ακρωτηριασμένα μέλη τους

Σκιές

Ψάχνουν ανάμεσα στα σακατεμένα κτήρια

να βρουν τους δικούς τους

Τους ζωντανούς

Να τους περιθάλψουν.

 

 

 

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ*

 

Τον έστειλαν πολεμικό ανταποκριτή στο μέτωπο

Ο πόλεμος χρόνια τώρα έχει αλλάξει

δεν έχει πια μέτωπο

μάλλον δεν έχει εντελώς πρόσωπο

 

Οι στρατιώτες του εχθρού είναι παντού γύρω του

Μπαίνουν στα βομβαρδισμένα σπίτια

Και τα ξεκοιλιάζουν

Σκοτώνουν την ψυχή τους

Φονιάδες!

 

Ο εικονολήπτης βιντεοσκοπούσε τη φρίκη.

 

Παγωμένο το πρόσωπό της

Πίσω της το σπίτι σκελετός

Σκελετός η πόλη

Στο σκαμμένο οδόστρωμα δυο στρατιώτες

Πυρπολημένοι

Κι η γυναίκα όρθια πάνω απ’ τους γιους της

Άσπρα τα μάτια της

Σιωπή

Ακίνητη

Πιο νεκρή απ’ τους σκοτωμένους.

 

 

 

Τα τρία τελευταία ποιήματα είναι από την ενότητα των ποιημάτων που μου τα ’φερε το σοκ των εικόνων των πρώτων ημερών (2022) του πολέμου στην Ουκρανία που μέχρι και σήμερα καλά κρατεί.

 

 

* Ο Άγγελος Λάππας κατάγεται από τη Μεσσηνία. Είναι καθηγητής φιλόλογος. Έχει εκδώσει πέντε ποιητικές συλλογές, τέσσερα μυθιστορήματα και δύο συλλογές διηγημάτων. Είναι μέλος σε λογοτεχνικές ενώσεις. Έργα του, κριτικές του και κριτικές του έργου του έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά, (έντυπα, ηλεκτρονικά) και σε συλλογικά έργα.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top