✔ Editorial: «Οι ζωντανοί συνηθίζουν…»
Yayoi Kusama
«Έπρεπε να εκφράσω με λέξεις τις ιστορίες· γιατί αλλιώς φοβόμουν πως θα μου κάψουν το πρόσωπο» έχει πει σε συνέντευξή της στο fractal και στην Κωνσταντία Σωτηρίου η Βίβιαν Αβρααμίδου- Πλούμπη αλλά όμως, παρά τη ρήση του Μαλαρμέ «Ο κόσμος φτάχτηκε για να χωρέσει σε ένα βιβλίο», δεν γίνεται η διχοτομημένη Αμμόχωστος, η αλύτρωτη Κύπρος να χωρέσει στις 73 μικρές βαρωσιώτικες ιστορίες «Της Ντροπής». Παρότι είναι βιβλίο- μαχαίρι και σε πονά. Επειδή «οι ζωντανοί συνηθίζουν» αλλά τριγυρίζουν στα άδεια σπίτια και τα στοιχειώνουν οι νεκροί.
«Φτάνοντας στην οδό Δημοκρατίας, έριξε μια τελευταία ματιά πίσω της. Είχε ξεχάσει την πόρτα μισάνοιχτη. Σήκωσε τους ώμους. Για τη γιαγιά Θεοδώρα, σκέφτηκε. Μόνο εκείνη θα ‘χει πια το ελεύθερο να μπαινοβγαίνει όποτε θέλει. Όσο να ‘ρθουν οι καινούργιοι, βέβαια. Ανάμεσα στα τους πράγματα δε θα της κάνει πια καρδιά να σεργιανίζει.
»Εκείνην σκεφτόταν πιο πολύ. Που θα ‘χει να βολεύεται τώρα; Οι ζωντανοί συνηθίζουν. Μπορεί και να ξεχνάνε. Οι άλλοι είναι σαν τις γάτες. Εκεί που μάθανε. Εκεί που φίλησαν και φιληθήκανε. Εκεί που άκουσαν το πρώτο κλάμα του παιδιού τους. Στις μυρωδιές που ρούφηξαν οι τοίχοι της κουζίνας τους. Στις κουβέντες που πλανιόνται πίσω από τις κλειστές πόρτες τν υπνοδωματίων’ εκείνες, τις καλά ειπωμένες, μα και τις άλλες’ τις πικρές’ αυτές που επαναλαμβάνονται μέσα στο κεφάλι μας σαν κακός εφιάλτης.
»Εκεί κουρνιάζουν. Μαζί με τα γέλια γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι, τα χτυποκάρδια στις στραβοτιμονιές της ζωής, τις στενάχωρες σκέψεις, τη μελένια γεύση που αφήνουν οι επιτυχίες. Δίπλα στο γιασεμί που φύτεψαν και θέριεψε κι αγκάλιασε όλο το σπίτι και ξετρέλανε με τα’ αρώματά του τη γειτονιά.
»Πόσο έρημα μοιάζουν τα σπίτια άμα αδειάζουν απ’ τις ψυχές…»
Έτσι τελειώνει μια από τις ιστορίες της η Βίβιαν Αβρααμίδου- Πλούμπη εξηγώντας τον τίτλο: «“Της ντροπής” ονομάσαμε τη συλλογή αυτών των μικρών μου διηγημάτων, που γράφτηκαν από τον Οκτώβριο του 2020 έως τον Μάρτιο του 2022. Ντροπή για την ανελέητη τουρκική κατοχή, ντροπή για την ατιμώρητη προδοσία που προηγήθηκε, ντροπή ακόμα για το άλυτο πρόβλημα, που τόσα χρόνια απορρίπτουμε, αφήνοντας το μισό μας νησί σε ξένα χέρια και τις πληγές μας ανοιχτές να κακοφορμίζουν. Της ντροπής.»
Γιατί όπως λέει ο Ανδρέας Μήτσου στο ίδιο τεύχος στη συνέντευξή του στην Βιργινία Αυγερινού «Τίποτα δεν σχεδιάζω, άμα δυσκολεύομαι να ανασάνω, πιάνω το μολύβι. Αν ήξερα να ψαρεύω, θα έπιανα την πετονιά. Αν γνώριζα μουσική, θα διάλεγα το κατάλληλο μουσικό όργανο. Αν ήμουν ερωτευμένος, θα τραγουδούσα. Ίσως και να τραγουδώ γράφοντας, αυτό θέλω να πιστεύω.»
Yayoi Kusama
Και ακριβώς σ’ αυτό το σημείο συναντιούνται οι συγγραφείς:
«Όταν το 2020 ο Τούρκικος στρατός άνοιξε μετά από σχεδόν μισό αιώνα ένα πέρασμα μεταξύ Βαρωσιού και Βαρωσιού κι έστησε εκεί ένα τουρνικέ που μετράει του χτύπους της καρδιάς μας, οι ταξιδιωτικές οδηγίες λόγω της πανδημίας δε μου επέτρεπαν να έρθω άμεσα από την Τσεχία» θα πει η Βίβιαν Αβρααμίδου Πλούμπη: «Ξημεροβραδιαζόμουν, λοιπόν, στο διαδίκτυο, προσπαθώντας να αναγνωρίσω τα σημεία στην πόλη που οι συμπολίτες μου αποτύπωναν με το φωτογραφικό τους φακό. Δεκάδες, εκατοντάδες φωτογραφίες, λες και βάλθηκαν όλοι να εγκλωβίσουν κάθε λεπτομέρεια, κάθε γωνιά, κάθε στροφή στα μέρη που τους επέτρεπαν να περπατήσουν οι ασπροκόκκινες κορδέλες, και να κουβαλήσουν στη συνέχεια μαζί τους όλη την πόλη σε δισεκατομμύρια πίξελ. Αυτές οι εικόνες ξύπνησαν μέσα μου συγκλονιστικά συναισθήματα· θλίψης, πόνου, αγανάκτησης, θυμού αλλά και κάποια δόση αγαλλίασης. Ναι, αγαλλίασης. Δεν είμαι μουσικός για να τις εκφράσω με νότες. Ούτε ζωγράφος για να τα κάνω σχήματα και χρώματα. Έπρεπε οπωσδήποτε, λοιπόν, να τα εκφράσω με λέξεις, με λόγια, με ιστορίες· γιατί αλλιώς, φοβόμουν πως θα γίνουν δάκρυα και -σαν βιτριόλι- θα μου κάψουν το πρόσωπο.»
Γιατί σε αντίθεση με τους ζωντανούς, ποτέ δεν συνηθίζουν οι συγγραφείς. Και αν δεν τα γράψουν, τα δάκρυά τους μπορεί και να γίνουν βιτριόλι. Μόνο τις λέξεις έχουν για να διασώζουν γενέθλια πόλη, χαμένους τόπους κι αγαπημένους νεκρούς.
Ας πούμε, λοιπόν, ένα τεύχος fractal για τον ξανακερδισμένο μας χρόνο, τις αλύτρωτες πληγές και τις ψυχές των αγαπημένων…
Ελένη Γκίκα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
✩ Editorial: «H σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης»
30/04/2024, 9:17 μμ -
✩ 169o τεύχος Fractal // Περιεχόμενα
23/04/2024, 10:15 μμ -
✩ Editorial: «Το τσάι της Ιστορίας»
23/04/2024, 9:59 μμ -
✩ 168o τεύχος Fractal // Περιεχόμενα
16/04/2024, 9:26 μμ -
✩ Editorial: «Συναξάρι ζώντων και τεθνεώτων»
16/04/2024, 9:22 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Πασκάλ Μπρυκνέρ: Η επόμενη μέρα
Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα // “Για μας δεν υπάρχει επόμενη μέρα. Είναι η ίδια ακριβώς μέρα που συνεχίζεται αέναα εις το διηνεκές. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Γαλλία βρίσκεται πλέον σε πόλεμο. Κι είναι ένας πόλεμος που
Περισσότερα -
La vita e bella – Μυρτώ Τάσιου: ΝΑΙ, η Μυρτώ είναι εδώ!
Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα // «Η Αλίκη δε μένει πια εδώ». Αυτοναναφορική, σπαρακτικά ειλικρινής, διπλά παρούσα αν και απούσα (μένει στο Λέτσε πια) η κόρη της Κατερίνας Γώγου και του Παύλου Τάσιου, όπως επιμένουν να την αποκαλούν, η
Περισσότερα -
Οι “The Magic Bus” μας συστήνουν το ελληνόφωνο rock τους και μας προσκαλούν σε ένα “Ταξίδι Εντός”
“…Πάνω σε καράβι ακυβέρνητο γυρνώ χάνομαι σε σκέψεις και σε βρώμικο καπνό…” Οι “The Magic Bus” μας συστήνουν το ελληνόφωνο rock τους κυκλοφορώντας το πρώτο κομμάτι του επερχόμενου δίσκου τους και μας προσκαλούν σε ένα “Ταξίδι Εντός”! Το Μαγικό Λεωφορείο ξεκίνησε
Περισσότερα -
Βραδιά ποίησης στο θέατρο Εκάτη: Αφιέρωμα στον ποιητή Γιώργο Παναγιώτου
Γράφει η Ελένη Αναγνωστοπούλου // Στις 27/3/2019 δόθηκε μια τιμητική βραδιά αφιέρωμα στον ποιητή Γιώργο Παναγιώτου, στο θέατρο Εκάτη. Το Fractal παραβρέθηκε στην βραδιά ποίησης και καταγράφει τα όσα λέχθησαν. Ένεκα της παγκόσμιας ημέρας θεάτρου, ο ηθοποιός και
Περισσότερα -
Στο στοιχειωμένο σπίτι
Γράφει η Λεύκη Σαραντινού // Silvia Moreno-Garcia, «Mexican gothic», Μετάφραση: Έφη Τσιρώνη, εκδ. Κλειδάριθμος, σελ. 408 Ένα διαφορετικό, ιδιόρρυθμο μυθιστόρημα που ανήκει στο είδος της λογοτεχνίας του τρόμου, μας προσφέρει η Μεξικανή συγγραφέας Silvia Moreno-Garcia. Στo πόνημά της,
Περισσότερα -
Από το Πάθος στην Αποτίμηση
Γράφει η Τζένη Μανάκη // «Η μοναδική ιστορία», Julian Barnes , Μετάφραση: Κατερίνα Σχινά, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 312 «Ο κατεστραμμένος έρωτας, διατηρεί τα κατάλοιπα, την ανάμνηση, του αλλοτινού, υπέροχου έρωτα – κάπου βαθιά, όπου κανείς από τους
Περισσότερα -
Ποίηση «στη διαπασών»
Γράφει η Ελένη Λόππα // Ελένη Αρτεμίου–Φωτιάδου, “Φώτα στη διαπασών”, εκδ. Μανδραγόρας, 2022 Η δωδέκατη ποιητική συλλογή της Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου, με την παράξενη σύνθεση των λέξεων στον τίτλο, Φώτα στη διαπασών, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια θεατρική
Περισσότερα
