Διήγημα: “Η ρωγμή στον τοίχο”
Του Κωνσταντίνου Χατζηκαλύμνιου // *
Η ρωγμή στον τοίχο
Το τελευταίο που χρειαζόμουν ήταν να την ξαναδώ μπροστά μου. Όταν χωρίσαμε άφησα τις σπουδές και γύρισα στο πατρικό μου στην Αθήνα. Να με λοιπόν αραχτός στο κρεβάτι μου να προσπαθώ να λύσω το αίνιγμα της ρωγμής στον απέναντι τοίχο. Ήταν εκεί από πριν ή εμφανίστηκε όσο έλειπα; Πάνω που κόντευα να αποφασίσω ότι το ερώτημα μάλλον θα μείνει αναπάντητο χτύπησε η πόρτα. Σηκώθηκα νωχελικά και πήγα να ανοίξω.
Ακολούθησαν ελάχιστα δεύτερα αμήχανης σιωπής.
«Ξέρω πως δεν με περίμενες…»
Αν έπρεπε να σε περιμένω θα είχα πάει για τσιγάρα. Δεν καπνίζω αλλά δεν είναι αυτό το θέμα τώρα. Και σταμάτα να με κοιτάς με αυτό το βλέμμα του θλιμμένου κουταβιού!
Δοκίμασα να κάνω το ύφος μου όσο πιο ρεαλιστικό γινόταν.
«Τι κάνεις εδώ;»
Τα στάδια του θυμού και της αποδοχής τα είχα περάσει. Μου είχε απομείνει μόνο η εκτόνωση. Σαν άλλος Άντυ Καρβέλ από το «Ξεσκαρτάρισμα»∙ αυτή να τρέχει μισόγυμνη και εγώ να την κυνηγάω με την καραμπίνα. Ορίστε βλέπεις τι μου κάνεις; Ό,τι είχα αρχίσει να ηρεμώ και να μπαίνω σε φάση ζεν.
Μου έτεινε το κουτί που κρατούσε.
«…άφησες αυτά στο σπίτι μου».
«Τι κάνεις εδώ;»
Μέχρι να βρει τις λέξεις είχα αποφασίσει που θα έκρυβα το πτώμα.
«Σκέφτηκα ότι μπορεί να θέλεις έστω κάποια από αυτά και…
«Και;»
«…ίσως και να μιλούσαμε για ό,τι έγινε».
Σε αυτό το σημείο νομίζω θα ήταν χρήσιμο ένα flashback.
Οι εξεταστικές μας είχαν τελειώσει. Είπαμε να πάμε μια εκδρομή. Ήταν αλλού σε όλη την διαδρομή. Όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά μέχρι που το όχημα μας αποφάσισε να επαναστατήσει∙ μας άφησε στη μέση του πουθενά αγνοώντας επιδεικτικά κάθε προσπάθεια μου να το επαναφέρω στην τάξη.
«Σου είπα να βάλεις βενζίνη!».
«Δεν φταίει αυτό».
«Είσαι και μηχανικός τώρα;»
Στο συνεργείο η ετυμηγορία ήταν παμψηφεί εναντίον μου: Όντως δεν είχε βενζίνη. Άντε τώρα να της το πεις. Όσο εγώ έψαχνα έναν τρόπο μπας και τη σκαπουλάρω αυτή ήταν έξω και μιλούσε στο κινητό∙ αφού θα τα ακούσεις που θα τα ακούσεις γιατί το καθυστερείς; Θα της έπαιρνα μια σοκολάτα από τον αυτόματο πωλητή. Αγάπη μάντεψε! Δεν έχει βενζίνη. Πάρε μια σοκολάτα να γλυκαθείς! Έριξα ένα πενηντάλεπτο και έβγαλα μία ΙΟΝ αμυγδάλου από αυτές που της άρεσαν.
Ακουγόταν εκνευρισμένη. Έπιανα σκόρπιες φράσεις: «Σου… είπα… πιέζεις… πω… εγώ… χωρίσω;» Όταν τελικά γύρισε και με κοίταξε σαν να έβλεπα οίκτο στο βλέμμα της.
«Κοίτα (ξεκίνησε να λέει τρεμουλιαστά) θα μπορούσα να είχα διαλέξει άλλη στιγμή για να στο πω».
Η κατάληξη ήταν κάπως σουρεάλ. Μουσική υπόκρουση το «σε αγαπάω κοίτα μπροστά σου λιώνωωω». Δεν μου έφτανε που χώρισα είχα και την ηχορύπανση του ταρίφα από πάνω. Θυμάμαι να την βρίζω, μία πόρτα να κλείνει με δύναμη, αυτή από μέσα να μου φωνάζει:« Άντε ψόφα ρε…» το ταξί να σπινιάρει και εγώ να μένω με την ΙΟΝ στο χέρι.
«Η αλήθεια είναι…»
Το ειρωνικό γελάκι μου βγήκε αβίαστα.
«…πως καιρό τώρα ψάχνω έναν τρόπο…»
«Να κάνεις τι;»
«Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη. Γιατί πρέπει να μου το κάνεις πιο δύσκολο από ότι είναι;»
Δεν ξέρω τι με εξόργισε περισσότερο: Το ότι νόμιζε ότι έχω ανάγκη τη συγνώμη της ή η απαίτηση της να τη δεχτώ.
«Φύγε!»
«Πρέπει να με…»
«Είπα φύγε!»
Έκανε σιωπηλά μεταβολή. Κρατούσε ακόμα το κουτί. Έφτασε στο τέλος του διαδρόμου. Γύρισε απότομα, μου έριξε μια τελευταία ματιά, σαν ικεσία. Δεν είχα τίποτα καλό να της πω. Έμεινα να την ακούω να κατεβαίνει τη σκάλα μέχρι που τα βήματα της έσβησαν. Γύρισα βιαστικός στο κρεβάτι μου. Ναι η ρωγμή ήταν όντως μεγαλύτερη· και υπάρχει και αυτός ο ενοχλητικός ψίθυρος που επιμένει ακόμα και τώρα ότι δεν ήταν μόνο στον τοίχο τελικά.
* Ο Χατζηκαλύμνιος Κωνσταντίνος γεννήθηκε το 1986 και είναι απόφοιτος Ι.Ε.Κ της ειδικότητας ΄΄φύλακας μουσείων και αρχαιολογικών χώρων.΄΄ Δημοσιεύει διηγήματα στο προσωπικό του ιστολόγιο kostasxatz.blogspot.com.
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Βίος επί Κρόνου
30/04/2024, 7:34 μμ -
Διήγημα: “Do-nuts-Μέρες και νύχτες στο Παλέρμο” (Α΄ μέρος)
30/04/2024, 7:31 μμ -
Διήγημα: “Νυχτερινό Επισκεπτήριο”
30/04/2024, 7:28 μμ -
Aπόσπασμα. “Tα μπλουζ της Μεγάλης Τρίτης”
30/04/2024, 7:27 μμ -
Προτασιακότητα… εμβιωμένη
30/04/2024, 7:25 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
✩ «Ο μακαρίτης Ματία Πασκάλ» του Πιραντέλο, σε μια εμπνευσμένη παράσταση στο «ΘΕΑΤΡΟ Τ»
Γράφει ο Παύλος Λεμοντζής // Πρόλογος «Ο Ματία Πασκάλ» είναι ένα από τα πιο διάσημα μυθιστορήματα της ιταλικής λογοτεχνίας, μια αλληγορία με μια βαριά δόση φιλοσοφικών συλλογισμών – κυρίως για τη φύση της ταυτότητας – και ένα έργο που
Περισσότερα -
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500 ΛΕΞΕΙΣ: Οι σπουδαίοι ελάσσονες και η προσωπική κάθαρση (μικρό σχόλιο σε ένα σημαντικό βιβλίο)
Γράφει η Διώνη Δημητριάδου // Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης: “Το χιόνι των Αγράφων”, μυθιστόρημα, εκδόσεις Κίχλη Ο Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης έχει δείξει στα γραπτά του πως δεν φοβάται το τραύμα, ίσα ίσα προκλητικά το ερευνά, το αναπλάθει μέσα του, το κοιτάζει
Περισσότερα -
☆ Ο Γιάννης Σμίχελης στο Εργαστήρι του συγγραφέα
Γιάννης Σμίχελης «Σκοτεινή κουκκίδα», Εκδόσεις Βακχικόν 2022, σελ. 100 Συχνά συγκρίνω την γενιά μου με την γενιά του Πολυτεχνείου και με την γενιά της Αντίστασης κι εξοργίζομαι με την δίκη μου γιατί αν και είμαστε
Περισσότερα -
«Κουβέντα»: Ένα ποίημα του Κουαμί Ντάουες
Επιμέλεια – Απόδοση: Γιώργος Σχορετσανίτης // Για τον Όγκαστ Ουίλσον (Kwame Dawes, Γκάνα, 1962- ) Κανένας δεν καυγαδίζει εδώ, κανένας δεν έμαθε την κραυγή της δυσαρέσκειας, αντίθετα, εδώ στο Σάμπτερ μαθαίνουμε να μεγαλώνουμε σιωπηλοί,
Περισσότερα -
Δοκίμιο: Εκεί που χτυπάει η καρδιά μας…
Γράφει ο Νίκος Τσούλιας // * Ποιο είναι το φυλακτό που το έχουμε κρυμμένο στην καρδιά μας; Ποιο είναι το μόνιμο καταφύγιο της σκέψης μας που μας συνοδεύει σ’ όλη την πορεία της ζωής μας; Ποιο είναι το
Περισσότερα -
Απονεμήθηκαν τα Κρατικά Βραβεία 2014: «Το βιβλίο είναι τελείως απαραίτητο ακόμα και στις πιο δύσκολες οικονομικές συνθήκες»
Αναγνωρίζοντας ότι «το βιβλίο είναι τελείως απαραίτητο ακόμα και στις πιο δύσκολες οικονομικές συνθήκες, για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως άνθρωποι πολιτισμένοι σε οποιανδήποτε χώρα του κόσμου» απονεμήθηκαν με καθυστέρηση τα Κρατικά Λογοτεχνικά Βραβεία καθώς και τα Κρατικά Βραβεία
Περισσότερα -
Δοκίμιο: “Μαύρος Άγγελος”
Γράφει η Βάλια Καραμάνου // Όταν ένα παιδί – σύμβολο ζωντάνιας, αθωότητας και ελπίδας– πεθαίνει πρόωρα, αφήνει το στίγμα του στην λογοτεχνία. Συχνά δε ο άδικος αυτός χαμός συνδέεται με μυστηριώδεις αρρώστιες, ανεξήγητες, που μάλλον ανήκουν σε έναν
Περισσότερα
