Fractal
Home / ΑΠΟΨΕΙΣ / Η αρχαία Ελλάδα, ο μέγας Κωνσταντίνος και… οι γάτες του Μυστρά.
19/10/2021, 11:50 μμ

Η αρχαία Ελλάδα, ο μέγας Κωνσταντίνος και… οι γάτες του Μυστρά.

Γράφει η Γεωργία Παπαλέξη //

 

 

Η αρχαία Ελλάδα, ο μέγας Κωνσταντίνος και… οι γάτες του Μυστρά.

 

 

 

 

Στο Μυστρά λοιπόν για πρώτη φορά. Θα πω, ανερυθρίαστα σχεδόν, ότι μέχρι τότε με είλκυε μόνο η αρχαία Ελλάδα. Ατελείωτες ώρες κάτω από το ζεματιστό, ελληνικό ήλιο, να τριγυρνώ σα Μαινάδα ανάμεσα σε ερείπια, μινωικά, μυκηναϊκά, κλασικά, ελληνιστικά… Ώσπου μια κρύα μέρα του Μαρτίου, ο δρόμος με έβγαλε στη Σπάρτη και συγκεκριμένα στο Μυστρά.

 

 

 

Περνώντας την πύλη της Καστροπολιτείας, αίφνης άλλαξε η διάθεσή μου. Μια θετική, σχεδόν μεταφυσική, ενέργεια με πλημμύρισε. Δύσκολα να το περιγράψεις. Και μάλλον δε χρειάζεται. Ίσως τα πιο σπουδαία πράγματα να μην μπορούμε να τα εκφράσουμε με λόγια. Άφατη βίωση το ονομάζω.

 

 

Ο ανήφορος δύσκολος και είναι στιγμές που κιοτεύεις. Κοιτώντας ψηλά όμως, ο Ταΰγετος θαρρείς σου γνέφει και σου λέει: «Το μυστικό είναι να ανέβεις όσο πιο ψηλά μπορείς. Και αν κουραστείς, πάρε μια ανάσα και συνέχισε». Και συνεχίζεις και το μάτι δε χορταίνει και η ψυχή και το μυαλό διάπλατα ανοιχτά να ακούσουν, να νιώσουν, να αφουγκραστούν την ομορφιά του κόσμου: Πλακόστρωτα σοκάκια, τοξωτές πύλες, παλάτια, αρχοντικά, όπως του Λάσκαρη και του Φραγκοπούλου και εκκλησίες, πολλές εκκλησίες. Η Ευαγγελίστρια, οι Άγιοι Θεόδωροι, η Παναγία η Οδηγήτρια, η Αγία Σοφία, η Περίβλεπτος, η Παντάνασσα-η βασίλισσα των πάντων(να πάλι η αρχαία Ελλάδα)- και ο Άγιος Δημήτριος ή αλλιώς Μητρόπολη.

 

 

Χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα να τριγυρίζω πολλή ώρα σε τούτη την εκκλησιά. Πρώτα μπήκα μέσα. Ήθελα να αποφύγω τους πολλούς επισκέπτες έξω στην αυλή. Ένα γλυκό φως, σχεδόν απόκοσμο, έλουζε ολάκερο το ναό. Το βλέμμα έπεσε πρώτα στις τοιχογραφίες του 13ου και 14 ου αι. με τα ζωηρά χρώματα. Η μεγάλη ομορφιά. Και κάτω από τον Τρούλο, στο δάπεδο, ο ανάγλυφος δικέφαλος αετός των Παλαιολόγων. Όλες οι αισθήσεις στη διαπασών. Δύσκολα εγκαταλείπεις το χώρο. Νιώθεις ασφάλεια. Τα πρόσωπα των Αγίων σου είναι οικεία, θες να τα πλησιάσεις και να τα περιεργαστείς.

 

 

Έξω, τα δυνατό φως σε επαναφέρει. Όπως και οι φωνές των παιδιών από ένα λύκειο της Κατερίνης. «Κυρία, πεινάσαμε! Πότε θα φύγουμε;» Μάταια προσπαθούσε η συνάδελφος να μιλήσει «Να, εδώ, κοιτάξτε αυτήν την πλάκα! Εδώ στέφθηκε αυτοκράτορας ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος!» Έστρεψα το βλέμμα μου. Στάθηκα πολλή ώρα σε εκείνο το σημείο. Τον φαντάστηκα. Να προχωρά ανάμεσα στο πλήθος που τον επευφημεί και αυτός, εκείνο το πρωινό του 1449, να στέκεται αγέρωχος. Άραγε ένιωθε πώς πλησιάζει το τέλος του; Και αν ναι, τι γενναίος! Πιστός στο χρέος του και αξιοπρεπής σαν άλλος καβαφικός ήρωας.

 

 

Κατέβηκα αργά το πλακόστρωτο. Δε βιαζόμουν. Μόλις είχα συνειδητοποιήσει πως ήμουν μόνη. Εγώ και οι άπειρες γάτες. Ένας ντόπιος μου είπε να πάρω μαζί μου, αν ήθελα, λίγο φαγητό να τις ταίσω. Λίγο πριν την πύλη, βρήκα το πωλητήριο ανοιχτό. Η υπάλληλος, βαθιά γνώστης της ιστορίας του τόπου, μου έπιασε κουβέντα. Και όταν της είπα με θαυμασμό «Πόσο σας ζηλεύω που κάνετε αυτό το επάγγελμα!» μου είπε αυθόρμητα πως ήταν η τελευταία της μέρα στη δουλειά, γιατί το πωλητήριο θα έκλεινε. Δεν υπήρχαν τα χρήματα. Λυπήθηκα πολύ. Αγόρασα ένα βιβλιαράκι και δυο γκραβούρες, τη χαιρέτησα και έφυγα.

 

 

Ένιωθα να με πιέζουν οι ιστορικές μνήμες για πολλή ώρα. Κοίταξα ψηλά τον Ταΰγετο και έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου να επιστρέψω με την πρώτη ευκαιρία. Η ψυχή μου ψήλωσε πολύ εκείνη τη μέρα. Τώρα πια, για μένα, η αρχαία Ελλάδα και το Βυζάντιο είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Και για πρώτη φορά ίσως αντιλήφθηκα πως εμείς οι Νεοέλληνες, έχουμε τις ρίζες μας πιότερο στο Βυζάντιο.

 

 

Πηγή εικόνων: Προσωπικό αρχείο

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top