Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Το μεγαλείο και ο σπασμός ενός διαλυμένου κόσμου
29/04/2020, 12:40 πμ

Το μεγαλείο και ο σπασμός ενός διαλυμένου κόσμου

Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος //

 

Νεκτάριος Δανούσης «Έρωτας και σήψη», εκδ. Βακχικόν

 

Ο Πρίγκιπας, της διάσημης ιστορίας που προστατεύει κάτι περισσότερο από τα όνειρα των παιδιών, κάνει την εμφάνισή του στους στίχους του Νεκτάριου Δανούση. Εκείνος ο νεαρός έχει μεγαλώσει. Έχει εγκαταλείψει τον πλανήτη του, το λουλούδι του, γυρεύει μια θέση σε αυτόν τον κόσμο. Και την βρίσκει μες στα μουσεία που ιδρύει το ένα μετά το άλλο αυτός ο καινούριος γεμάτος αυτοπεποίθηση και τρομερά λάθη αιώνας. Φαντάζει η ίδια ιστορία, σε κάθε εποχή, σε κάθε πολιτεία. Υπάρχει πάντα κάτι το οριακό στην μελαγχολία και την ελπίδα μας. Ο πρίγκιπας θυμίζει κάποιον άγγελο με τα φτερά του πιασμένα στο μέλλον, κάπως χαμένο και έκπληκτο άγγελο σε κοκκινωπό φόντο, θυμάμαι.

Ο Νεκτάριος Δανούσης και οι εκδόσεις Βακχικόν φέρνουν στο προσκήνιο ττην ποιητική συλλογή με τίτλο Έρωτας και Σήψη. Στίχοι με το πρόσημο του αυθεντικού, εκείνου του καταλυτικού στοιχείου που επιβεβαιώνει το ταλέντο και την ευθύτητα μιας ποιητικής φωνής. Οι εκδόσεις Βακχικόν στην κομψή έκδοσή τους με το ιχνογραφημένο τριαντάφυλλο στο εξώφυλλο, δίνουν το βήμα στους νέους ποιητές. Ο Πρίγκιπάς του, – επειδή κατά βάθος επιστρατεύει όλη του εξακολουθητική υποταγή στον καιρό και την καρδιά του-, φαντάζει περισσότερο πιστός στον ρόλο του, κάπως πιο ρομαντικός και αθεράπευτα οραματικός. Θέλει το δικό του παραμύθι κρυμμένο στις σκοτεινές αίθουσες των μουσείων, αυτήν την θηριωδία της ελπίδας που δυναστεύει τον κόσμο την θέλει ακυρωμένη. Τα αμαρτήματά μας γράφει ο ποιητής, είναι ελκυστικά και αγγίζει μια μικρή μας αλήθεια. Και μια ατμόσφαιρα γεννιέται, μια γλώσσα για να φθάσει η ιδέα πέρα από το φαράγγι, στα απέναντι χωριά.

Ο πρίγκιπας έδειξε κάπως ενοχλημένος. Η καρδιά του λούφαζε σαν ποταμός, η καρδιά του γίνοταν κομμάτια. Βρήκε γρήγορα την θέση του ανάμεσα στους άλλους θηρευτές. Μπράβο πρίγκιπα, αξίζεις όλες τις τιμές του κόσμου και την ακέραια θέλησή μας.

Ο πρίγκιπας φορά ένα ποίημα και έτσι γυμνός, όλο κουρέλια αφήνει τον εαυτό του να γίνει σπαραγμός. Ο λύκος των στίχων του ποιητή , το άγριο ζώο που κρύβει κάτω από το δέρμα, όλα θα τα θερίσει, σαν τρομερός καιρός. Εδώ δεν έχει δισταγμούς, η ζωή σου πρίγκιπα θα χαθεί ένα γαλάζιο απόγευμα, λίγα πράγματα θα μπορείς να πεις, η φωνή σου διαλυμένη, χαμένη ανάμεσα στα καθρεφτίσματα. Συνέχισε πρίγκιπα, για τον έρωτα και το τέλος, πάντα στο ταξίδι με μια πίστη να χιμήξεις στο φως όπως παιδιά στις προκυμαίες, όπως εξαίσια φεγγάρια, σαν εκείνα του τραγουδιού του αστρικού πια Θ. Ανεστόπουλου. Καθόλου μισά λόγια τώρα πια πρίγκιπα, δεν έχεις ελπίδα σε αυτήν την πολιτεία, η ζωή σου θα ΄ναι σκληρή μα πρέπει να υπομείνεις.

Και ο πρίγκιπας, ο παλιός, καλός μικρός πρίγκιπας που ίσως να είναι αυτός της ιστορίας και ίσως πάλι κάποιος άλλος που έχει χαθεί  ή τριγυρνά δίχως ανάσα μες στις ξέφρενες λεγεώνες, λέγοντας πως κάποτε, σε κάποιο παραμύθι τον είχαν θυμηθεί.

 

Νεκτάριος Δανούσης

  

Στην μικρή του θητεία ετούτο το σημείωμα που μιλά πάντα με σεβασμό για την ποίηση που ανθεί στην νεοελληνική πραγματικότητα, την την ίδια που περιέχει τις χειρότερες εκδοχές μας και όμως. Αυτό το σημείωμα γύρεψε την ατμόσφαιρα, την στόχευση, τον λυρισμό που κινεί αυτόν τον κόσμο σε πείσμα κάθε πραγματικότητας. Η συλλογή Έρωτας και Σήψη των εκδόσεων Βακχικόν κατορθώνει, τόπους τόπους περισσότερο, να φωτίσει μια άρρωστη, ανθρώπινη ψυχή. Κάπου ανάμεσα στους έρωτες, μια παράξενη λειτουργία μπαίνει σε λειτουργία. Λέγεται ψυχική και γυρεύει για αντίτιμο το αυθεντικό, την γεμάτη συναίσθηση καταβύθιση στους καθρέφτες. Η ζωή είναι γεμάτη κάτοπτρα, φαναράκια μες στην νύχτα, υπενθυμίσεις που τρεμοσβήνουν, θαρραλέους εραστές, τραγουδοποιούς που ψιθυρίζουν τον παλιό σκοπό του κόσμου. Και ποιητές για να πουν το άρρητο, όπως κανείς πια δίχως λόγο ζωγραφίζει ένα τοπίο, έναν ανεμόμυλο, την Ρώμη στην τόση της εξασθένηση. Ο Νεκτάριος περισσότερο ανήκει στους τραγουδοποιούς με την απαράλλαχτη σφραγίδα τους, τότε και τώρα και πάντα. Άνθρωποι που τραγουδούν το μεγαλείο και τον σπασμό ενός διαλυμένου κόσμου. Στα καταφύγια ο Δανούσης γράφει στίχους, αφήνει σημειώματα σε μελλοντικούς τιμητές, με τα είκοσι πέντε του χρόνια να ανεμίζουν καταθέτει την άποψη μιας καινούριας γενιάς, αδοκίμαστης και  ίσως ανυποψίαστης για όλα όσα πρόκειται να βιώσει στην ιλιγγιώδη δίνη του καιρού. Εσωτερικότερη, στραμμένη εντός, με την θέρμη και την αφοσίωση του καινούριου ανθρώπου. Δίχως μέσα τεχνικά, μα με την ίδια γλώσσα, αυτό το θεμελιώδες αντίτιμο της ποίησης, αυτήν την συνεισφορά.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top