Fractal

Ποίημα: “Μoναχικά”

Γράφει η Χρυσάνθη Καραούλη //

 

 

 

 

“Μoναχικά”

 

Θα ‘θελα να ‘μουνα πουλί, κει στις ψηλές ραχούλες

Να πέταγα, να μάζευα το μαγικό βοτάνι

Να πότιζα, να δρόσιζα τις τρυφερές ψυχούλες

Πάντα να γεύονται χαρές, λύπη να μην τις φτάνει.

Θα ‘θελα να ‘μουνα πουλί φτερά στις πλάτες να ‘χα

Να τραγουδώ στα δύσβατα- να κλαίω- στα στεφάνια

Παρηγοριά μου ο άνεμος κι ο αντίλαλος μονάχα

Να ζω με την αγάπη μου που λένε περηφάνια.

Θα ‘θελα να ‘μουνα πουλί και να ‘ταν καλοκαίρι

Χειμώνας μην ερχότανε το κρύο το φοβάμαι

Φωλιά δεν έχω να κρυφτώ μήτε δικό μου ταίρι

Να μου ζεσταίνει τα όνειρα τις νύχτες σαν κοιμάμαι.

Πως με λυπούν οι άνθρωποι, σαν άγρια θηρία

Με λύσσα ορμούν και πίνουνε τ’ αδύναμου το αίμα

Σπαράζει ο νους σαν σκέφτομαι ετούτη τη μανία

Χάθηκε το χαμόγελο απ’ της ψυχής το βλέμμα.

Θα ‘θελα να ‘μουνα πουλί γλυκόλαλο αηδόνι

Να κελαηδώ στις ρεματιές κανείς να μην ακούει

Ένα λυπητερό σκοπό που λέει πως νοιώθω μόνη

Το δάκρυ το γλυκόπικρο είν’ το δικό μου χούι.

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top