Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / «Όπου κι αν μ’ αγγίξεις, οι τοίχοι μαλακώνουν»
24/01/2023, 11:28 μμ

«Όπου κι αν μ’ αγγίξεις, οι τοίχοι μαλακώνουν»

Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη //

 

Άντζελα Λούτζιο: «Επίμονα Παράθυρα», ΑΩ Εκδόσεις

 

Με το διάβασμα κάθε νέας ποιητικής συλλογής υπάρχει πάντα μια αμηχανία μέχρι να έρθει κανείς σε επαφή με τις λέξεις και τους νέους στίχους τους ανοίκειους στον αναγνώστη. Θα καταφέρει άραγε ο ποιητής να τον κάνει συμμέτοχο στα πράγματα  ή συνένοχό του; Θα αγγίξει κάτι μέσα του;

Ο κόσμος γύρω μας στροβιλίζεται διαρκώς και πλήττεται από ποικίλες ανισορροπίες και τοξικές συμπεριφορές. Ίσως λοιπόν να έχουμε ανάγκη μια γλυκιά σταθερότητα, μια λειτουργική βεβαιότητα, μια αισιόδοξη διάθεση για να αντέξουμε και να πορευτούμε. Και σίγουρα χρειάζεται να δίνουμε έμφαση στο θετικό για την εγκαθίδρυση μιας ελπίδας.

Το πρώτο βιβλίο της Άντζελας Λούτζιο κυκλοφορεί από τις ουσιαστικές και καλαίσθητες πάντα ΑΩ εκδόσεις και έχει τον τίτλο «Επίμονα παράθυρα». Ξεκινώντας με στίχους της Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ ως μότο προχωράει με ποιήματα γενικά μικρής έκτασης, αλλά που πετυχαίνουν να δημιουργήσουν τις συνθήκες εκείνες για μια εσωτερική εκκίνηση του αναγνώστη. Ποιήματα- παράθυρα ανοιχτά στον κόσμο, στην ζωή, στον ορίζοντα, σε ό,τι χειροπιαστό ή άπιαστο, σε ό,τι μας φέρνει κοντά στον εαυτό μας. Πού έγκειται η επιμονή; Ίσως στην επιθυμία να αγγίξουμε αυτό που δεν μπορούμε, να ατενίσουμε όσο πιο μακριά τη θάλασσα, να ονειρευτούμε όνειρα μεγάλα. Καθώς είναι μέσα στη φύση της ποίησης να ζητάει τα αδύνατα. Και εκεί έγκειται και η γοητεία της.

Τα παράθυρα πάντα θα έχουν σημείο ανταπόκρισης τα παράθυρα του Αλεξανδρινού που χωρίς φόβο και πάθος κάνει σκέψεις αρνητικές περί νέας τυραννίας. Το φως που θα σου χαρίσουν αν τελικά καταφέρεις να τα ανοίξεις ίσως αποβεί μοιραίο για τη γαλήνη σου. Από την άλλη φοβούμενος να ζεις ακόμα και μετά βασάνων είναι  σαν να αρνείσαι ή να αποφεύγεις την ίδια σου τη ζωή.

Ο έρωτας λάμπει μέσα στο ποίημα-είναι άλλωστε απαραίτητος για την ύπαρξη. «Μοιάζουμε απελπιστικά/ έχουμε την ίδια σύσταση/σκόρπιες σταγόνες χλωροφύλλης /μέσα σε χώμα ξερό/και στο μέτωπο την ίδια ρυτίδα/που ευθύβολα μας συνοδεύει» γράφει στο ποίημα «Αστοχία υλικών» (σελ. 9) Και λίγο παρακάτω στο ίδιο ποίημα  κάνει με εύγλωττο και γοητευτικό συνάμα τρόπο την ανατομία του εγώ και του εσύ:«..μα εγώ μέσα στα χέρια σου/ολότελα συνοψίζομαι/κι εσύ σαν κόμπος στον λαιμό μου/ολάκερα σωρεύεσαι…(σελ. 9) Και στο ποίημα με τίτλο «Με βεβαιότητα» (σελ.25) σημειώνει: «Σ’ έχω τόσο αφουγκραστεί/στο θρόισμα των φύλλων /παραμoνεύει η φωνή σου (σελ. 25)

Η ποιήτρια βάζει τρυφερότητα, βάζει αίσθημα, βάζει αυτάρκεια. Κάθε ποίημα αποτελεί ένα μικρό θαύμα στο οποίο πρέπει εκστατικός να υποκλιθείς. «Όπου κι αν μ’ αγγίξεις, οι τοίχοι μαλακώνουν», θα γράψει στο ποίημα «Λιποταξία του ήλιου».(σελ.31)

Υπάρχει η απεύθυνση σε ένα εξαιρετικό στη συνείδηση του ποιητικού υποκειμένου «Εσύ» που έχει την ανάγκη να του απευθυνθεί ποικιλοτρόπως και συνειδητά. Διαβάζω:

«Σαν τον Φλεβάρη/κρυμμένη κάπου στον χειμώνα/θα σου ‘χω φυλάξει μια άνοιξη» (Άνοιξη μέσα στον Φλεβάρη, σελ. 43)

«Ν’ ακουμπάς πάνω μου/ν’ αλαφρώνει ο κόσμος» (Ειδικό βάρος, σελ.44)

«Υπάρχει ένας κόσμος άθικτος/εκεί όπου δύει το βλέμμα σου» (Κόσμος άθικτος, σελ.47)

 

Άντζελα Λούτζιο

 

Το ποίημα «Ενός λεπτού σιγή» -στα πλαίσια μιας διακειμενικότητας- δεν μπορεί να μην μας φέρει στο μυαλό τον ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο κι το δικό του ποίημα με το ανάλογο θέμα -αναφορικά με τους ανθρώπους που έχασαν, υποφέρουν ή αναμένουν κάτι  ή κάποιον που δεν θα ‘ρθει. Ποιήματα προσεγμένα, αρκετά από αυτά ιδιαίτερα, με καλή οικονομία, χωρίς περιττά στολίδια. Η γλώσσα τους έχει μια δύναμη ικανή να μας μυεί σε αισθαντικές εμπειρίες.

Η συλλογή έχει πολλές αρετές, δημιουργεί μια ελπίδα πως τελικά υπάρχει φως που όταν το κοιτάς κατάματα σε αναζωογονεί και δεν σε καίει.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top