Fractal
Home / Διηγήματα / Δυο μονόλογοι
24/04/2019, 11:53 μμ

Δυο μονόλογοι

Της Ελευθερίας Λαγού // * 

 

 

 

ΦΙΛΟΜΟΥΣΟΣ ΠΥΓΜΑΧΟΣ

«Πιάσε ρυθμό» βούιζε μια στριγγλιά φωνή μέσα στα αυτιά μου. Κι εγώ όλο χοροπηδούσα μπρος πίσω γέρνοντας το κορμί μου σαν εκκρεμές παρασυρμένο από μια ατέρμονη μαγευτική ταλάντωση. Μπρος-πίσω, πάνω-κάτω, γη κι αέρας, βάρος και κενό. Η σωματική μου αρρυθμία έπρεπε να υπακούσει, να προσαρμοστεί στον πυγμαχικό ρυθμό κάτω από το γλωσσικό μαστίγιο του προπονητή. Τα μαύρα χειμμαρώδη μαλλιά μου ατίθασα έδερναν το πρόσωπό μου στάζοντας τον ιδρώτα της προσπάθειας σαν άλλο ράπισμα. Το ρινγκ ήταν η πίστα της βάναυσης πυγμαχικής μου χορογραφίας. Τα γάντια μου σαν προέκταση της αμφίεσής μου στόλιζαν τα μυώδη μπράτσα μου και επισκίαζαν τα σφριγηλά μου πόδια. Απαραίτητο αξεσουάρ του πολεμικού χορού μου. Δοξάρια του σωματικού μου τσέλου. Πραγματικά λάτρευα να παίζω τσέλο, ειδικά τις Σουίτες του Μπαχ και τις Σονάτες του Μπετόβεν. Εδώ κι ένα μήνα είχα αφοσιωθεί σε σόλο κλασικές εκτελέσεις. Η ιταλίδα μουσικολόγος μου με είχε συνεπάρει με τις κιτρινισμένες παρτιτούρες για μουσική δωματίου που είχε ξεθάψει από τα συρτάρια της. Κι όλο έπαιζα ασταμάτητα κι εκείνη χαμογελούσε με ικανοποίηση κι αυτάρεσκα. Τα χέρια μου ακολουθούσαν υπνωτισμένα τις κλίμακες, τα ανεβοκατεβάσματα της μελωδίας και το παιχνίδισμα των νότων. Ο ρυθμός έρεε στις φλέβες μου και μεταγγιζόταν από τα δακτυλά μου στις χορδές. Τσαλάκωναν τη σιωπή του μικρού δωματίου. Τσαλάκωναν το πειθαρχημένο εγώ μου στο μουσικό μου πια ρινγκ και απελευθερωνόμουν. «Μπράβο νεαρέ μου πυγμάχε! Μέσα σε μια ώρα κατάφερες να αντέξεις και να βρεις τον ρυθμό σου. Εξαιρετική προπόνηση!» με συνέφερε η «μουσική» του ρινγκ.

 

 

ΕΦΗΒΗ

Θέλω να εκδικηθώ. Τον εαυτό μου. Είμαι άσχημη με σπυράκια στο μέτωπο και μια ελιά στο μάγουλο. Η μαμά επιμένει ότι μου δίνει γοητεία αλλά εγώ στα σίγουρα δεν την πιστεύω. Τα σπυράκια θα κάνουν μια στάση στην εφηβεία λέει και μετά θα ξενιτευτούν δια παντός. Θέλω να εκδικηθώ τον δίδυμο αδερφό μου που πάντα αριστεύει στα διαγωνίσματα των μαθηματικών και το μυαλό του τρέχει με ταχύτητα φωτός ενώ εμένα καίει κάρβουνο. Θέλω να εκδικηθώ όσες κοπέλες της τάξης μου δεν φορούν το κοκκινάδι της ντροπαλοσύνης όταν μιλούν μπροστά σε άλλους και βάφουν τα χείλη τους με αυθόρμητα γλυκόλογα και τολμηρές κουβέντες. Θέλω να εκδικηθώ τη σκιά μου. Γιατί μόνο αυτή με έχει κολλητή και τη βαρέθηκα. Πνίγομαι και θέλω να ανασάνω νέες παρέες.

Θέλω να προσέξουν όλοι ότι μετακόμισα από την Ελλάδα σε έναν ξένο τόπο που μπορεί να μοιάζει με την πατρίδα μου αλλά δεν με κάνει να βουρκώνω όταν προφέρω το ονομά του. Θέλω να προσέξουν οι γονείς μου ότι θέλω επιτέλους να με προσέξουν. Ψηλώνω, γίνομαι γυναίκα και με τρομάζει το ύψος της ενηλικίωσης. Κάνει τα συναισθήματά μου να μοιάζουν κοντά και κρύβονται από φόβο. Θέλω να με προσέξει στο μπάσκετ το αγόρι με τη φανέλα εφτά. Πάντα ήταν ο αγαπημένος μου αριθμός και με τρελαίνει το χρώμα των ματιών του. Θέλω να με προσέξει η ζωή που σαν τεθλασμένη τζαζ θα με προσπεράσει χωρίς να δει πόσα όνειρα κρύβει το γιγάντιο μυαλό μου με την καρδιά νάνου. Λέξεις η ήβη μου κι ορέξεις. Θα με πιστέψεις;

 

 

* Η Ελευθερία Λαγού είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και εργάζεται στη Δημόσια διοίκηση. Η πρώτη της ποιητική συλλογή τιτλοφορείται «Με της ρίμας την ανέμη». Έχει ασχοληθεί επιπλέον με τη συγγραφή διηγημάτων και μυείται στο χώρο της λογοτεχνικής κριτικής.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top