Fractal
Home / FRACT-ALL / Δύο μικρά πεζά
10/01/2018, 11:07 πμ

Δύο μικρά πεζά

Του Σωκράτη Μεργιανού // *

 

 

 

Μια αλλιώτικη Χριστουγεννιάτικη ιστορία

Ένα πληγωμένο πιάνο σε έναν σκονισμένο δρόμο περίμενε με μελαγχολική ανυπομονησία κάποιον να ζωντανεύσει την μελωδία των άδοξων δρόμων μιας παλιάς πύλης για μια ξεχασμένη γειτονιά Σε έναν επιφανή δρόμο στολισμένο με εκτυφλωτικά εμπορικό φως καταναλωτικής δεσποτείας, ένας άνθρωπος περπατούσε ανάμεσα σε αμέτρητους άλλους. Κάθε βήμα και αγορά. Κάθε βήμα και σπρώξιμο κάθε βήμα και μια καινούρια απόσταση από την αγνή επικοινωνία Τα μεγάφωνα ούρλιαζαν τραγούδια και οι άνθρωποι στενευμένα επιλεκτική ευαισθησία. Όλα αυτά προκάλεσαν στον άνθρωπό μας εφίδρωση από την ψυχική κόπωση, άγχος για το σε ποιον δρόμο ανήκει, αγωνία γιατί δε διασκεδάζει όπως όλοι οι άλλοι. Ζώνει τα πόδια και με φόβο καρδιάς φεύγει. Περιπλανιέται με αόριστη επιθυμία σε μη προσδιορίσιμους παράλληλους δρόμους. Και με ξαφνική ακρίβεια έφτασε στον σκονισμένο δρόμο με το πληγωμένο πιάνο Εντυπωσιάστηκε από την αποκρουστική ομορφιά που προκαλούσε η θέα ενός πιάνου μάρτυρα φθοράς στο κέντρο ενός δρόμου που κάποτε πρέπει να ήταν σπουδαίος. Αυθαίρετη κρίση; Όχι. Κάτω από την πηχτή μαύρη σκόνη, όμοια με πίσσα, το παιδικό δάχτυλο βούτηξε και ανακάλυψε φωτογραφίες νοσταλγικής χαράς που βίωσε ο δρόμος. Φωτογραφίες όπου άνθρωποι χόρευαν, υπό τις μουσικές γέφυρες ενός αγέραστου δασκάλου ευτυχίας. Πίσω από μια φωτογραφία έγραφε “Ο δρόμος του ζωηρού πιανίστα ” απαγορεύεται η χρήση οχήματος πέρα από την ψυχή του καθενός όπως και το περπάτημα. Μόνο χορός χαρά και αυθεντικές μελωδίες επιτρέπονται. Ανεκτά και τα φάλτσα και τα ξενυχιάσματα αρκεί να μην πρόκειται για αστοχίες και λάθη ψυχής Έκατσε ο άνθρωπός μας στην άκρη και σιωπηλά φανταζόταν τους ευγενικούς θορύβους αυτού του όμορφα παράξενου δρόμου που τώρα απλά έμοιαζε ξένος, ένας αγνώριστος ξεπεσμένος άρχοντας θύμα ενός ουμανιστικού κραχ επιλεκτικής επικοινωνίας ακόμη και διχασμού. «Άγια νύχτα», σιγοτραγουδά «σε προσμένουν». Σταματά, σκέφτεται” τι κάνω τώρα, ποιο το νόημα του να τραγουδάω μόνος;” Τότε εμφατικά χτυπούν τα πλήκτρα του πιάνου παρακαλώντας τον να συνεχίσει «Με χαρά οι Χριστιανοί και με πίστη» συνέχισε αλλά πάλι σταμάτησε, επειδή είδε το δρόμο γεμάτο, είδε τον πιανίστα, το πιάνο, τον κόσμο να χορεύει, να τραγουδά και να αγαλλιάζει Τότε κατάλαβε πως αυτός είναι ο δρόμος του. Ο δρόμος του ανθρώπου

 

 

Ένα γράμμα στη Δουλτσινέα

Αγαπημένη παραίσθηση, Ξέρω πως υπάρχεις και ευχαριστώ για αυτό, αλλά όχι όπως λυρικά σε έχω πλάσει στο εξωτικό μου μυαλό. Και όμως είσαι μια πριγκίπισσα, μια φιγούρα αληθινά επικής μυθοπλασίας και ας μην το ξέρεις. Εγώ είμαι τρελός ή εσύ ρεαλιστικά κοιμισμένη βλέπεις μόνο όσα βλέπεις; Αξίζεις κάθε καλό και αυτό προσπάθησα να δώσω. Μπορεί να μην κινδυνεύεις από μάγια, μαύρους ιππότες, αλλά εσύ πού το ξέρεις; Σάμπως ξέρει κανείς τι μορφή παίρνει ο κίνδυνος και οι υπηρέτες της λύπης; Ποιοι δράκοι καπηλεύονται παραμύθια; Ποτέ δε σου γνωστοποίησα αγαπημένη ιδέα τους κινδύνους, γιατί οι ομορφιές δεν κάνει να ανακατεύονται με τοξικές ασχήμιες . Λίγο πριν φυλακιστώ στη λογική άκου αυτά τα λόγια και ας τα χλευάσεις Κανείς να μην σπάσει την ψυχή σου. Να μην μαγαρίσει με ανίερο λεκέ το παραμύθι σου. Με τον Μορφέα σύμμαχο και την αγνή νύχτα για προστάτη διώξε τους μαύρους ιππότες της

στρογγυλής αυθάδειας του βασιλείου των στενών αισθημάτων και απόλαυσε τους ράβδους ευτυχίας που συσσώρευσε η ρομαντική νίκη των στρατευμάτων ενός παράξενου καβαλάρη, ενός παρεξηγημένα υπέροχου Δον Κιχώτη που και εγώ δεν άντεξα αιώνια να υπηρετώ! Με επική αγάπη, ένας για λίγο ακόμη Δον Κιχώτης.

 

 

 

* Ο Σωκράτης Μεργιανός είναι τεταρτοετής φοιτητής στη Νομική Αθηνών. Αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του είναι το γράψιμο. Ασχολείται με τη συγγραφή ποιημάτων και μικρών αφηγημάτων, ενώ έχει αρθρογραφήσει με το ψευδώνυμο Ιχνηλάτης στην εναλλακτική σελίδα ενημέρωσης Λόγιος Ερμής.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top