Fractal
Home / Ποιήματα / Δύο ανέκδοτα ποιήματα
10/05/2022, 8:19 μμ

Δύο ανέκδοτα ποιήματα

Tου Νίκου Τσιτσάρα // *

 

 

 

 

ΤΙ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ

 

 

Θα ‘θελα να ‘μαι ο ύπνος

του Τριστάν Κορμπριέρ·

να δίνω μάχες από χέρι χαμένες

κάθε νύχτα.

Αφορμή να γίνεται η αποτυχία μου

για στίχους μύχιους

γεμάτους ανθισμένα φωνήεντα

και σύμφωνα φλεγόμενα

σαν τα ιμάτια του ανέργου.

Θα ‘θελα να ‘μαι η όραση

του Λουίς Μπόρχες·

γυναίκα και ερωμένη που εγκαταλείπει

πάνω στην κορύφωση τον εραστή της

και αυτός χαμένος να πυορροεί

μέσα σε λαβυρίνθους κυκλικούς

ψηλαφώντας το σκοτάδι που προβάλει

από την πανάρχαια στύση του.

Θα ‘θελα να ‘μαι η λέξη που δε βρήκε

ο Ντύλαν Τόμας·

κακοποιημένος ηπατικώς

ψάχνοντας το παράλογο

σε αφάνεια και αναλογία·

κατ’ εικόνα του σύμπαντος

τα οστά μου.

Εμπρός ξανά, βαθιά στη νύχτα

για να βρω το άμαθο, το πιο ασφαλές.

Θα ‘θελα να ‘μαι ο θόρυβος

μιας τηλεόρασης που σπάει,

σαν τραγούδι του Ζάππα,

σαν βιβλίο του Ντεμπόρ

και σαν αεράκι σε εφηβικά μαλλιά.

Σαν ομιλία του Γκεβάρα,

σαν ποίημα του Καρούζου

και αντιποίημα του Πάρρα,

σα μελωδία της κιθάρας του Βίκτορ Χάρα.

 

 

 

ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ (ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ)

 

 

Κι έχω το θάρρος να μιλάω σε πρώτο ενικό.

Έχω δει τον Ταλ να χορεύει στη σκακιέρα

και

τον Καρούζο να διαβάζει για το Έαρ.

Κι αν σε λάθος άλογα πόνταρα,

στο διάβολο να πάνε τα τρέχοντα.

Κατακλύζομαι από πάθη

διθυραμβικά σκοτεινιασμένος

κι ωστόσο θρασύς

όσο χρειάζεται για να σου κρατώ το χέρι.

Ο φλεγόμενος πόθος κάθε που αγγίζω το γυμνό σου ώμο

βάζει φωτιά στη λογική μου

και τρέχω να πιω το νερό που πηγάζει από τα μάτια σου.

Μοιραζόμασταν τα τσιγάρα

και την επιθυμία να υπάρξουμε βαθύτερα

ο ένας μέσα στον άλλο

και οι δύο μέσα στη ζωή.

Στο βάθος πόθος

και σε αγαπώ με πλήρη ύπαρξη.

Για τη θύελλα της ανάσας σου.

Για την καταιγίδα των ματιών σου.

Για τον στρόβιλο των χειλιών σου.

και τον ήλιο που αναδύεται από τα στήθη σου.

Για το δίχτυ που απλώνουν τα χέρια σου

κάθε που πέφτω

μονάχα από αδράνεια.

Γνωρίζω τα γαλάζια κλαριά των μηρών σου

τις κοραλλένιες κνήμες σου

και τις ανάγκες σου.

Γνωρίζω τις μέρες και τις νύχτες σου

τις άρρητες μνήμες σου

και τους μανδύες σου.

Γνωρίζω τα πέλματα και τους παλμούς σου

τις θύελλες που ασφυκτιούν μες τις θηλές σου

και τις γεμάτες ανάσες σου.

Γνωρίζω τις σπηλιές που κρύβονται μες το κορμί σου

τις ανασφάλειες

και τις ελεγείες σου.

Γνωρίζω τους καπνούς που βγαίνουν απ’ τα χείλη σου

τους ανήσυχους ύπνους

και τις πικρίες σου.

Γνωρίζω ότι σε αγαπώ

κι ό,τι να σε αγαπώ σημαίνει.

Κι έχω το θάρρος να στο λέω σε πρώτο ενικό.

 

 

 

*Ο Νίκος Τσιτσάρας είναι Νευρολόγος και Ποιητής. Η πρώτη ποιητική του συλλογή “Διέξοδος Κινδύνου” κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβρη του 2020 από τις εκδόσεις Ιωλκός. Είναι υποψήφιος για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ποιητή “Γιάννης Βαρβέρης” της Εταιρείας Συγγραφέων.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top