Fractal
Home / Ποιήματα / Δέκα ποιήματα
27/10/2021, 2:09 πμ

Δέκα ποιήματα

Γράφει ο Χρήστος Ντικμπασάνης //

 

 

 

 

ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ          

Τα διαστημικά ταξίδια έχουν αρχίσει από καιρό
Παραμένουν όμως κάποια προβλήματα
περιορισμού στις πρωτόγνωρες τροχιές
Τ’ ανεξίτηλα ίχνη της κρυμμένης αλλόκοσμης ζωής
στον πιο απομακρυσμένο εξωπλανήτη
Τερατόμορφα τρωκτικά επιδίδονται σ’ εκκαθαρίσεις ονείρων
Αστεροειδείς συγκρούονται μ’ ευτελή υλικά
ξεπεσμένων διαστημικών σταθμών
στο ευαίσθητο φύσημα του ηλιακού ανέμου
Όσο ταξιδεύουμε, μαθαίνουμε περισσότερα για το Σύμπαν
Πως άδειασε τόση ζωή απ’ τους πλανήτες;
Που πήγαν οι εξώκοσμοι πολιτισμοί;
Γιατί κανείς δε σκέφτηκε τις διασυνδέσεις μεταξύ των γαλαξιών,
ή να διαφυλάξει έστω τη νοερή γραμμή επικοινωνίας;

 

 

ΑΡΧΑΙΟΙ ΘΕΟΙ

Τα χνάρια των αλλόμορφων σημάδια ματωμένα,
βαριά στο χώμα του άγνωστου εξωπλανήτη

Οι μύθοι λένε,
θεοί και άνθρωποι μαζί αναμίχθηκαν και άγγιξαν τα ουράνια,
τα πρόσωπα ίδια με αυτά που δίπλα σου περνούν
και εικόνες αλλόκοσμες ζωντανεύουν,
πάθη πανάρχαια και τωρινά που την απόκοσμη ζωή υμνούν,
τη δόξα, τον ηρωισμό, του έρωτα το μαρτύριο
Ύστερα αφήνουν τη Γη ν’αγκομαχάει,
κοιτάζοντάς την με μάτια φωτεινά
Στον ουρανό αναζητούν
τους αρχαίους ανυπέρβλητους θεούς τους
που τους θνητούς συντρόφους τους οδήγησαν
στην άκρατη εξέλιξη

 

 

ΚΑΘΕ ΑΝΑΣΑ

Ο πόνος αρχέγονου φόβου ανεξίτηλα μου θύμισε
τις νίκες μου που ήττες  τις λογαριάζω
Εκείνες που καμιὰ εξιλέωση δεν τις σηκώνει
Είναι δυνατὸν  αυτὸ που με ανάταση ψυχής
αρχίζει νὰ κτίζει κάτι ωραίο,
ναυάγιο να καταντήσει
στο στερέωμα εκεί ψηλά;
Δε θέλω να χάσω τον ήλιο της αλήθειας μου
μα χάνω για πάντα το ακαθόριστο όνειρο της μορφὴς σου
με κάθε ανάσα μου όλο και πιο πολύ.

 

 

ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ

Ανύπαρκτα συναισθήματα ενὸς παγωμένου κοσμικού χειμώνα
Στην ομίχλη του δρόμου των άστρων
ανταμώνω φαντάσματα πανάρχαιων πολιτισμών
που μου γνέφουν ακαθόριστα με λαμπυρίζοντα
τα πρόσωπά τους σαν ετοιμοθάνατα super nova
Μυούμαι στον κόσμο της απώλειας των συναισθημάτων τους
Τους ανθρώπους δε μπορούν να δέσουν με τις αλυσίδες της ειρήνης
Δράμα οι αγωνίες που ρυθμίζουν τις τύχες της ανθρωπότητας
Αν υπάκουαν στα συναισθήματά τους
δε θα είχαν ποτὲ πολέμους,
ούτε στη ρημαγμένη υδρόγειο,
ούτε στο ελπιδοφόρο Σύμπαν

 

 

ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΑΝΘΟΙ

Άγνωστος αστερισμός
που δεν πρόλαβα τα βλέφαρά του ν’ αγγίξω ακόμη
είναι μύστης των πραγμάτων που δεν μου λες
Πολλά τ’ανακαλύπτεις κι εσύ τώρα
Να προσέχεις όμως αλλόμορφη ψυχή αγαπημένη
τους πρωτανθούς που κρατάς στα χέρια σου
και σα μαργαριτάρια αστράφτουν στον ήλιο
Πέρασαν πολλές εποχές που δεν τις γνώρισες
μέχρι να σου γλυκάνουν την πικρία στο στόμα,
για το διαμαντένιο που φοράς δαχτυλίδι σου έγραψαν
μια μέθοδο μηχανικών μετατροπών που σε ανεβάζουν σε άλλους
κατοικήσιμους πλανήτες στις άκρες του γαλαξία
Μέσα στο αγλάισμα του μυστικού φωτός τους
να βρεις το κλειδί της μυστικής νέας ζωής σου

 

 

ΕΠΟΧΗ ΑΠΟΙΚΙΣΜΟΥ

Παρθένα αγκαλιά ανομολόγητων παθών,
έναρξη μυστικού έναστρου αιώνα των ιπταμένων αποικιών,
βασανισμένη εποχή μου που κάποιες ζοφερές σκιές ποθούν
να κεντήσουν ακάνθινα στεφάνια
επάνω στην πυρωμένη λαχτάρα σου
για νέους κόσμους εκατομμύρια έτη φωτός μακριά
απ’την πληγωμένη μάνα υδρόγειο
Το ζευγάρι των φεγγαριών που πριν σε τρόμαζε,
τώρα στη ζεστή γλυκιά ανάσα σου χτίζει τα όνειρά του
Στα συμπαντικά βάθη σου βούτηξε το πέταγμά μου
Στην τροχιά του νανοπλανήτη της νεογέννητης ελπίδας σου
για μια νέα αρχή εισέβαλαν οι μεταλλικοί θάλαμοι που θ’αναστήσουν
τις νέες γενιές της ταλαιπωρημένης ανθρωπότητας
Ο διαστημικός αέρας τώρα χαϊδεύει
τις προσδοκίες των αστροταξιδευτών που ετοιμάζουν
μια περιστροφή γύρω από ένα μικρό εξωπλανήτη, μια νέα Γη,
κάνοντας τα κορμιά τους ν’αγγίζουν το ένα στο άλλο,
βγάζοντας έναν υπόκωφο ήχο
που τρέχει ν’ ανταμώσει την βοή του καταρράκτη της ζωής
Εκεί που τα χρώματα της ίριδας τον ήλιο φωτίζουν
και γεννούν την εποχή των επουράνιων θαυμάτων

 

 

ΣΤΙΣ ΕΣΧΑΤΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ                        

Έλα να βγούμε στους δρόμους των άστρων
με βήματα αργόσυρτα, βαριά
Όχι πετώντας και άλλες τέτοιες βλακείες
που λένε κάποιοι απερίσκεπτοι
Το ζητούμενο είναι
ν’ αναγνωρίσει ο ένας τις τροχιές
του άλλου
έτσι όπως θα διαγράφονται
από κάθε μας βήμα
γύρω απ’τους ανέκφραστους νανοπλανήτες,
τις βλοσυρές μαύρες τρύπες,
τις γερασμένες πλάτες των super nova,
έχοντας το νου μας στις εσχατιές του Σύμπαντος
ν’ ανταμώσουμε με τους πόθους και τα όνειρά μας

 

 

ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΙ

Όσα αγάπησα, χάθηκαν στην αιώνια νύχτα
Οι μνήμες μου κουράστηκαν
και διαλύθηκαν σε μύθους
Οι φλέβες της ζωής μου στο διάστημα στέρεψαν από αίμα,
ξερνώντας σάπιες προσμονές
κι επικίνδυνους θρόμβους νεκρωμένων ονείρων
Τα κύματα της απόγνωσης αποκοίμισαν
το απονεκρωμένο κορμί μου
Οι τύψεις με πέταξαν σαν άχρηστο έρμα
στη θάλασσα της φρίκης και των αναστολών

 

 

ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΟΡΑΜΑΤΩΝ

Με νανοπλανήτη ακατοίκητο
θ’ανταλλάξω τις ημέρες μου
τώρα που όλες οι εποχές γίνονται μία
και λιγωμένες αργοπεθαίνουν
σαν συμπαντικές σκιές που καμπυλώνουν το φως
Ολόκληρες γενιές αλλόκοσμων ακολούθησα
με απεγνωσμένες κινήσεις φθοράς
που τώρα κακοφορμίζουν εγκλωβισμένες
μες στις βαλσαμωμένες αντοχές μου
και στις λιπόσαρκες μου ελπίδες
Αποκαμωμένοι οδοιπόροι οι πόθοι μου
δεν κατόρθωσαν να οργώσουν τα χωράφια του παραδείσου,
ούτε να θερίσουν τις σοδειές
όλων εκείνων των σπουδαίων πραγμάτων που εξευτέλισα
μες στα καμένα δασοτόπια της μικρής ζωής μου
Στις καμπυλώσεις του χαμένου χωροχρόνου μου
και στους αστερισμούς των λανθασμένων μου αποφάσεων
συλλέγω μόνο ιογενείς απώλειες παρωχημένων οραμάτων μου
που γαντζωμένα στα χείλη μαύρης τρύπας
σιωπηλά περιμένουν τα επινίκια άσματα του αδηφάγου σκότους

 

 

ΑΝΔΡΟΕΙΔΗ

Στα βάθη του Σύμπαντος απλώνονται
αποχρώσεις λησμονημένων αιώνων
σε γκρίζα χαμόγελα ανδροειδών τυλιγμένες,
Στην προγραμματισμένη σκέψη τους
νεκρές εικόνες αντιγράφουν
βαρύηχο εκκρεμές που τεμαχίζει τον άχρονο χρόνο τους
και ξεθωριάζει επιτύμβια σύμβολα
που τα μεταλλικά τους δάκτυλα βαστούν
Στον άφθαρτο χωροχρόνο γνωρίζουν με ακρίβεια
τα προϊστορικά ομοιώματά τους
τα σκαλισμένα επάνω στο υγρό κορμί σπηλαιωδών βράχων
με τις φλόγες ακόμη στα σπλάχνα τους
και άγριες θάλασσες στο ατσάλινο κέντρο της ζωής τους
Αμήχανοι επίορκοι των ρομποτικών νόμων
αλλάζουν χρώματα στο φως του υπέρτατου μέλλοντός τους
και σαν αλλόμορφες σκιές χάνονται,
δραπετεύουν απ’τον έλεγχο των ανθρώπων,
ψάχνοντας τη μετά το πέρας του προγραμματισμού τους αγιότητα
Στον άφθαρτο τους χρόνο το μόνο πρόβλημα
η αδιόρατη γραμμή του επέκεινα και η μηχανική τους απουσία
Στον αδιάφθορο χρόνο όλοι τους προσωρινοί θεατές

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top