Fractal
Home / Ποιήματα / Ελένη Χωρεάνθη:  Τρία ποιήματα
09/03/2021, 10:04 μμ

Ελένη Χωρεάνθη:  Τρία ποιήματα

Γράφει η Ελένη Χωρεάνθη // 

 

 

 

[Έφυγε η μάνα ολομόναχη, μ’ ένα χαμόγελο όλους μας αποχαιρετώντας που αγάπησε, που αγαπήσαμε, που την πληγώσαμε, που την πονέσαμε. Έδραμε προς μιαν άλλη διάσταση.

Ας είναι τούτες οι λέξεις φόρος αγάπης και τιμής στη μνήμη της μαμάς σου, Ελευθερίας, και της δικής μου, Ελευθερίας.]

 

 

 

 

 

 

Μικρό ελεγείο για τη μάνα

 

Α

Ήμασταν όλοι εκεί.

Η μάνα μόνη, ερημική, τριγυρισμένη από το θάνατο,

με τα γιαλένια μάτια, τη θαμπή φωνή,

το αβέβαιο περπάτημα της μνήμης.

 

Ήταν γαλήνια, σιωπηλή, ανιδιοτελής,

δώθε απ’ το χτες, πέρα απ’ το αύριο, χωρίς το τώρα

θηλάζοντας τους οικτιρμούς του ελέους

ζώντας το θάνατό της το κορμί

και στο σαρκίο τα κόκαλα του ερέβους στοιβαγμένα

ένα εφιαλτικό μηδενικό

στου ανερμήνευτου χαμού την ακαμψία.

 

Ήταν εκεί στιλπνή, διαφανής, ακένωτη

στον κύκλο του φωτός των αναμνήσεων

στην ερημία των ύστατων στιγμών του αποχωρισμού.

Μια κλίνη ευωδερή επιθανάτιου χρόνου,

δάκρυ στο πονεμένο βλέμμα η μητέρα.

 

Β

Είχε ένα λόγο το παιδί να γυροφέρνει.

Στα τρυφερά του μάτια το ανερμήνευτο:

η απουσία που ερχότανε εσπερινή

μέσα στην αρτηρία του επιουσίου θρήνου,

 

Είχε την απορία το παιδί

κι ο τρόμος τρύπωνε στα δακτυλάκια του,

έσταζε η αγωνία από τις θηλές του ολόγυμνού του στήθους.

 

Έσταζε ο ουρανός γονυκλινής θολή, πικρή, αναπότρεπτα τη θλίψη

καθώς η ατονούσα αναπνοή τον ύστατο άρθρωνε λόγο:

“δυο κουταλιές νεράκι

δυο κουταλιές νεράκι” της συγγνώμης,

αντίδωρο στο δικτυωμένο πόνο.

 

Αργά, δειλά επήρε να πακτώνει το σκοτάδι,

έξω ανάβει, πυρακτώνει το λιθάρι,

πλευρίζει στο περβάζι,

και στο κλινάρι ακουμπάει ο θάνατος.

Στην κρύπτη του θρηνεί ο ερωδιός.

 

Γ

Έφυγε η μάνα αποχαιρετώντας μας

μ’ ένα κλαδάκι ανθισμένης λεμονιάς στο χέρι της

κ’ ένα θλιμμένο ύστατο βλέμμα.

 

Και τα λουλούδια στο βαζάκι,

η τελευταία της επιθυμία μαραμένη.

Κοιμήθηκε με σταυρωμένα τα χεράκια της η μάνα,

έλιωσε ήρεμα, σιγά σαν το κερί,

έσβησε σιωπηλά,

«σαν έτοιμη από καιρό,

σαν θαρραλέα»,

τελειωμένη.

 

Αθήνα, 1988- Παλαιό Φάληρο, Μάρτιος 2021.

 

 

Jean Souverbie (French, 1891-1981), Mother and child

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top