Fractal
Home / ΒΙΒΛΙΟ / Sapere aude: Anna Kanakis, «Non giudicarmi».  Άννα Κανάκη / Μυθιστόρημα: «Mην με κρίνεις». Εκδόσεις Baldini&Castoldi, 2022. | Συνέντευξη στην  Marzia Apice / ANSA.
18/01/2023, 1:15 πμ

Sapere aude: Anna Kanakis, «Non giudicarmi».  Άννα Κανάκη / Μυθιστόρημα: «Mην με κρίνεις». Εκδόσεις Baldini&Castoldi, 2022. | Συνέντευξη στην  Marzia Apice / ANSA.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μούσσας //

 

 

 

Anna Kanakis, «Non giudicarmi»

Άννα Κανάκη / Μυθιστόρημα: «Mην με κρίνεις». Εκδόσεις Baldini&Castoldi, 2022.

Συνέντευξη στην  Marzia Apice / ANSA.

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μούσσας

 

«Το γράψιμο αντιπροσώπευε μια ωρίμανση για μένα, μια ανάπτυξη. Μετά το πρώτο χάρτινο πλάσμα, το οποίο ένιωσα εντελώς δικό μου σαν να ήταν γιος, αποφάσισα ότι δεν ήθελα να είμαι μέρος ενός έργου, όπως όταν ήμουν ηθοποιός, αλλά να είμαι ελεύθερη. Άλλωστε, η ελευθερία, όπως και η αγάπη, είναι το πιο όμορφο πράγμα στη ζωή». Κάπως έτσι η Άννα Κανάκη, συγγραφέας του μυθιστορήματος «Non giudicarmi», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Baldini + Castoldi, εξηγελι στη δημοσιογράφο Μαρία Άπιτσε της ANSA για την επιλογή της να αφοσιωθεί απόλυτα στη συγγραφή. Η συγγραφέας, στο τρίτο της λογοτεχνικό εγχείρημα (μετά το «Είσαι τόσο δικός μου όταν κοιμάσαι. Ο τελευταίος σκανδαλώδης έρωτας του Τζορτζ Σαντ» το 2010 και το  «Ο εραστής του Γκέμπελς» το 2011), εξακολουθεί να επιλέγει την μυθιστορία γιατί, όπως εξηγεί, «αγαπώ την ιστορία και μου αρέσει να γράφω, μου αρέσει η ιδέα να μπαίνω στις ζωές άλλων που έχουν ζήσει στο παρελθόν, φέρνοντάς τες πίσω στο σήμερα. Αυτή τη φορά μπήκα στα ρούχα ενός ομοφυλόφιλου ευγενή από τη δεκαετία του ’20».

 

 

 

Το μυθιστόρημα μεταφέρει τον αναγνώστη στο Κάπρι, στις 5 Νοεμβρίου 1923, την τελευταία μέρα της ζωής του βαρόνου Ζακ ντ’ Αντελσβάρ-Φέρσεν: αινιγματικός και πάντα δυσαρεστημένος συγγραφέας, ο Φέρσεν υφίσταται το στίγμα της διαφορετικότητας και αναζητά καταφύγιο σε μια λαμπερή και εκλεπτυσμένη ύπαρξη, αλλά και στην κοκαΐνη. Στο νησί ο βαρόνος ζει στη Villa Lysis, ένα μαγευτικό αρχοντικό χτισμένο ακριβώς πάνω από τη θάλασσα, όπου διασκεδάζει με τους εραστές του και όπου συνεχίζει να αφήνει τον εαυτό του να φθαρεί από τους δαίμονές του. «Τη δεκαετία του ’20 για τους ομοφυλόφιλους υπήρχε το έγκλημα του σοδομισμού: ακόμη και ο βαρόνος Φέρσεν όπως άλλωστε και ο Όσκαρ Ουάιλντ εξέτισε 6 μήνες φυλάκιση», λέει ο συγγραφέας, «υπέστη κακοποίηση και ταπείνωση ακόμη και από την ίδια του την οικογένειά του: η μια αδελφή του έγινε καλόγρια για την ντροπή της ομοφυλοφιλίας του, ενώ άλλη δεν τον προσκάλεσε στο γάμο της επειδή ντρεπόταν.
Εκείνη την εποχή, το Κάπρι και η Ταορμίνα ήταν τα μέρη που επέλεγαν οι ομοφυλόφιλοι για να προστατεύσουν ο ένας τον άλλον και να προσπαθήσουν να ζήσουν κάπως ελεύθεροι και να εκφραστούν για αυτό που ήταν». «Αποφάσισα να αφηγηθώ την τελευταία μέρα της ζωής του διότι κατά μία έννοια ήταν ο ίδιος ο Φέρσεν που με παρακίνησε».  «Τυχαία ανακάλυψα τη βίλα του: επιστρέφοντας από ένα κοντινό σπίτι φίλων χάθηκα στα σοκάκια και μετά βρέθηκα μπροστά σε αυτόν τον λευκό ναό με θέα τη θάλασσα, που με ιντρίγκαρε. Επισκέφτηκα το σπίτι, που τώρα πλέον είναι μουσείο, παθιάστηκα πραγματικά και πριν το lockdown έκανα πολλές έρευνες για να καταλάβω και να ανασυνθέσω γεγονότα της ζωής του αλλά και σχέσεις και σχέσεις. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας και μέσα σε 6 μήνες έγραψα το βιβλίο, ακούγοντας Ραχμάνινοφ».

 

 

Ήταν δύσκολο να προσεγγίσεις έναν τόσο περίπλοκο χαρακτήρα; « Έγραψα αυτό το μυθιστόρημα σε πρώτο πρόσωπο γιατί μου δίνει την ευκαιρία να χρησιμοποιήσω τα μάτια του χαρακτήρα για να περιγράψω αυτό που βλέπει και ακούει. Είναι πάντα περίπλοκο να βυθιστείς στην ψυχολογία κάποιου, αλλά όλοι είχαμε άμεσες ή έμμεσες εμπειρίες που μας άγγιξαν μέσα μας. Προσπαθώ πάντα να διαβάζω πολύ γιατί δεν θέλω να παραποιήσω τον χαρακτήρα, χρειάζεσαι ειλικρίνεια όταν λες για κάποιον που υπήρξε», εξηγεί η Κανάκη. Γιατί η ομοφυλοφιλία εξακολουθεί να αποτελεί ταμπού σήμερα; «Γιατί η χώρα μας είναι ακόμα πολιτιστικά πίσω. Ενώ έγραφα το βιβλίο διάβαζα το νομοσχέδιο Ζαν, σήμερα υπάρχει μια νέα πολιτική πορεία και ακόμα κι αν στην αρχή κάποιες δηλώσεις που άκουσα με έκαναν να φοβηθώ θέλω να είμαι σίγουρη, δηλαδή πιστεύω ότι μπορεί να βρεθεί ένας συμβιβασμός, ένας διάλογος», λέει, «αυτό που θα ήθελα είναι να φέρω με το μυθιστόρημά μου ένα μικρό αποτέλεσμα για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων.  Δεν κάνω πολιτική και δεν έχω τέτοιο σκοπό. Θα ήθελα όμως να αυξήσω την ευαισθητοποίηση επί του θέματος, διότι χρειαζόμαστε μια κοινωνική εκπαίδευση που δεν υπάρχει. Η επιμόρφωση δεν κοστίζει τίποτα: όπως μαθαίνουν εύκολα γλώσσες, έτσι και τα παιδιά μπορούν να απορροφήσουν και την έννοια της ισότητας των ανθρώπων που απλά αγαπούν ο ένας τον άλλον». Αποκλείετε πραγματικά να επιστρέψετε σαν ηθοποιός; Δεν σας λείπει η άμεση επαφή με το κοινό; «Η επιλογή να γράψω ήταν μια επαγγελματική ωρίμανση για μένα. Βέβαια ποτέ μη λες ποτέ στη ζωή. Θα μπορούσα να επιστρέψω στην υποκριτική ίσως αν ένας σκηνοθέτης μου πρότεινε κάτι τρελό», καταλήγει, υπογραμμίζοντας: «έχω την επαφή με το κοινό ούτως ή άλλως, χάρη στα βιβλία. Κάθε παρουσίαση για μένα είναι ένα πολύ δυνατό συναίσθημα».

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top