Fractal
Home / Διηγήματα / Ιστορίες Μέλλοντος: “Το ρεκόρ”
13/08/2015, 1:31 πμ

Ιστορίες Μέλλοντος: “Το ρεκόρ”

Του Κωνσταντίνου Τζαμιώτη // *

 

mellon4

 

Απογοητευμένοι από την προσέλκυση τουριστών για ένα ακόμη καλοκαίρι οι δημοτικοί σύμβουλοι ενός μάλλον παρακμασμένου παραθαλάσσιου θέρετρου πήραν την απόφαση να εγκαταλειφθούν οι κλασσικές μέθοδοι διαφήμισης, που κόστιζαν υπερβολικά δίχως ανάλογα αποτελέσματα, και να δοκιμάσουν πιο καινοτόμες μεθόδους. Μετά από πολύωρη σύσκεψη αποφασίστηκε πως η καλύτερη λύση γι αυτούς θα ήταν να ακουστεί το μέρος τους έξω από τη χώρα προσελκύοντας επιτέλους και πάλι ξένους επισκέπτες με γεμάτο πορτοφόλι. Το ζήτημα όμως δεν ήταν απλό. Λεφτά για να συμμετάσχουν σε κάποια διεθνή έκθεση τουρισμού δεν περίσσευαν και έπειτα, όλοι κατά βάθος γνώριζαν πως δεν διέθεταν ούτε την υποδομή, ούτε τους κατάλληλους ανθρώπους για μια τόσο απαιτητική αποστολή. Μα ούτε και να μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια μπορούσαν. Και έτσι όταν ο αντιδήμαρχος πολιτισμού πρότεινε να μπουν στο βιβλίο Γκίνες, όλοι, έστω και αν δεν ήξεραν ακριβώς τι σήμαινε κάτι τέτοιο, έσπευσαν μπρος στο διαφαινόμενο αδιέξοδο να βρουν την ιδέα θαυμάσια. Παρήγγειλαν τον ογκώδη τόμο της τελευταίας έκδοσης, ο οποίος έφτασε μετά από μερικές μέρες και άρχισαν να μελετούν τα επιτεύγματα άλλων κοινοτήτων παρόμοιων λίγο πολύ με τη δική τους.

Ένα ψαροχώρι στην Ιαπωνία διέθετε τους περισσότερους κατ’ αναλογία κατοίκους με γυάλινο μάτι, σε μια πόλη στο Μεξικό είχε ψηθεί η μεγαλύτερη τορτίγια λαχανικών, όλοι οι κάτοικοι ενός νορβηγικού λιμανιού περνούσαν την μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου τρέχοντας γυμνοί μέσα στο χιόνι, τα δημόσια κτήρια μιας ισπανικής κωμόπολης είχαν χτιστεί εξ ολοκλήρου από πλαστικά μπουκάλια, μια αμερικάνικη κομητεία είχε βγει από την αφάνεια ως η κομητεία που φιλοξενεί στο έμπα της το μεγαλύτερο σιδερένιο τηγάνι στον κόσμο και μια περιοχή στη νότια Γερμανία είχε καταφέρει να ξεχωρίσει όταν οι άνθρωποι εκεί, κατά την διάρκεια ενός φεστιβάλ λουκάνικου κατόρθωσαν να φτιάξουν την πιο μακριά «μακριά γαϊδούρα».

Η είδηση δεν άργησε να κυκλοφορήσει και καθώς άρεσε σε πολλούς, άρχισαν όλοι να αναζητούν τον τρόπο με τον οποίο θα κατάφερνε να ξεχωρίσει και η δική τους κοινότητα.

Ο γυναικείος σύλλογος που φημιζόταν για τα γλυκά κουταλιού που έφτιαχνε, πρότεινε να συμμετάσχουν με τις κολοκύθες τους – ο τόπος τους ήταν πασίγνωστος για τις κολοκύθες γίγαντες που έβγαζε. Ένας ιδιοκτήτης ενοικιαζομένων δωματίων που έκανε χρόνια στα καράβια και όσο να ‘ναι είχαν δει πολλά τα μάτια του, σκέφτηκε πως αν κάθε ντόπιος δήλωνε με πόσες τουρίστριες είχε κοιμηθεί, σίγουρα θα κατάρριπταν κάθε παγκόσμιο ρεκόρ. Τέλος τα αγόρια του τοπικού Λυκείου υπόσχονταν πως μπορούσαν να δημιουργήσουν την μεγαλύτερη πομπή με μηχανάκια στη μία ρόδα ενώ οι συμμαθήτριές τους θύμιζαν περήφανες πως στον τελευταίο μαθητικό διαγωνισμό μουσικής και θεάτρου είχαν λάβει το πρώτο βραβείο χορεύοντας τη μεγάλη επιτυχία της Beyonce, baby oh, oh baby oh, oh, oh.

Οι Σύμβουλοι συσκέφτηκαν ξανά και κατέληξαν πως καμιά από τις προτάσεις που ακούστηκαν δεν ήταν κατάλληλη ή πρωτότυπη, αφού, όπως διαπίστωσαν φυλλομετρώντας υπομονετικά τον τόμο, τους είχαν προλάβει άλλοι. Έτσι φρόντισαν να διαδώσουν πως ξεκινά δεύτερος γύρος αναζήτησης, τα αποτελέσματα της οποίας θα συζητούνταν σε μια ανοιχτή εκδήλωση στη κεντρική πλατεία του οικισμού. Πράγματι το απόγευμα της επόμενης Κυριακής οι κάτοικοι συγκεντρώθηκαν, άλλοι όρθιοι μπροστά από το κτήριο του Δημαρχείου και άλλοι στα γύρω μαγαζιά, κι άρχισαν να καταθέτουν ένας-ένας τις ιδέες τους.

Πρώτος πήρε το λόγο κάποιος που θεωρούσε καλή ιδέα να προβάλλουν τον αριθμό των αιγοπροβάτων που διέθεταν· σύμφωνα με τα στοιχεία του Υπουργείου Γεωργίας πουθενά αλλού στην χώρα δεν αναλογούσαν τόσα ζώα ανά κάτοικο. Ο δήμαρχος χαμογελώντας αμήχανα θύμισε πως είχαν λάβει επιδοτήσεις για κάθε δηλωμένο ζωντανό και συμβούλεψε μεταξύ σοβαρού και αστείου πως δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα να μετρήσουν ξανά τα ζώα τους γιατί θα τους έκλειναν όλους μέσα. Ο δεύτερος που μίλησε σημείωσε πως σίγουρα διέθεταν τη πιο χοντρή ομάδα ποδοσφαίρου· παρατήρηση που προσέβαλε ωστόσο τους ποδοσφαιριστές οι οποίοι την τελευταία στιγμή συγκρατήθηκαν από τους πιο ψύχραιμους να μην τον δείρουν. Μια ψηλομύτα γεροντοκόρη επεσήμανε πως όλοι οι άντρες της περιοχής διαθέτουν τεράστιες μύτες και ήταν σίγουρη πως πουθενά αλλού δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί άντρες με τόσο άσχημες μύτες, αλλά κι αυτή το μόνο που κατάφερε ήταν να χλευαστεί άγρια γιατί όλοι γνώριζαν τον δύσκολο χαρακτήρα της και κανείς δεν της συγχωρούσε που είχε απομείνει ανύπαντρη και άκληρη. Κάποιος άλλος υποστήριξε πως ήταν μάλλον απίθανο να βρεις αλλού, τόσους πολλούς που να αντέχουν να πιουν μια νταμιτζάνα τσίπουρο στη καθισιά τους αλλά και η δική του φωνή σκεπάστηκε από κοροϊδίες και απειλές αφού όλοι ήξεραν πως ήταν μεθύστακας. Παρά την οχλαγωγία που όσο πήγαινε και αύξανε, το λόγο πήρε κι ένας αδιόριστος φιλόλογος που βιοποριζόταν ως εποχικός πυροσβέστης, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ, υποστήριξε πως τα μέρη τους ήταν γεμάτα αρχαία και ίσως έπρεπε, παρά τη λεηλασία που είχαν υποστεί τις τελευταίες δεκαετίες, αυτά να διαφημίσουν. Επειδή όμως πολλοί από τους πατεράδες των παρισταμένων είχαν πλουτίσει σκάβοντας στα κρυφά, το πήραν προσωπικά, ακούστηκαν βαριές κουβέντες και ο τελευταίος ομιλητής χρειάστηκε να φυγαδευτεί κακήν κακώς προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα.

Ο δήμαρχος βλέποντας έντρομος πως η ιδέα της ανοικτής εκδήλωσης όχι μόνο δεν έβγαζε πουθενά αλλά υπήρχε κίνδυνος γενίκευσης των επεισοδίων ζήτησε εσπευσμένα το μικρόφωνο και αφού υποσχέθηκε πως θα μελετηθούν όλες οι ιδέες που ακούστηκαν, ζήτησε από τους συγκεντρωμένους να επιστρέψουν στις δουλειές τους.

Στο επόμενο δημοτικό συμβούλιο ωστόσο, κανένας δεν τόλμησε να αναφερθεί ξανά στην ιδέα του αντιδημάρχου πολιτισμού και η υπόθεση του ρεκόρ εγκαταλείφτηκε οριστικά.

 

(Δημοσιεύθηκε την Κυριακή 9 Αυγούστου στο Έθνος της Κυριακής)

 

tzamiotis_kon* Ο Κωνσταντίνος Δ. Τζαμιώτης γεννήθηκε στη Λάρισα το 1970 και σήμερα ζει στην Αθήνα. Σπούδασε κινηματογράφο. Εργάστηκε στην τηλεόραση, στη διαφήμιση και στον κινηματογράφο. Τα τελευταία χρόνια διευθύνει την πολιτιστική έκδοση “Highlights”. Έχει γράψει τα βιβλία: “Η συνάντηση” (Ίνδικτος, 2002), “Βαθύ πηγάδι” (Ίνδικτος, 2003), “O βαθμός δυσκολίας” (Ίνδικτος, 2004), “Παραβολή” (Καστανιώτης, 2006), “Η εφεύρεση της σκιάς” (Καστανιώτης, 2008), και έχει λάβει μέρος σε συλλογικά, θεματικά λογοτεχνικά εγχειρήματα.

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top