☆ Νέες εκδόσεις: 12 καινούργια βιβλία

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

 

Ελληνική πεζογραφία:

Ζυράννα Ζατέλη «Ορατή σαν αόρατη», εκδ. Καστανιώτη, σελ. 370

“Δεν μπορείς να πεθάνεις αν δεν γράψεις αυτήν την ιστορία”.
“Για να την γράψω πρέπει κάποιος να πεθάνει πρώτα”.
Έρχονταν κι έφευγαν οι εποχές, οι μέρες καταπίνανε τις μέρες, κι η Λεύκα παράδερνε μες στην σιωπή και στους δισταγμούς της.
Όλο ένοιωθε να την φυσάει το αεράκι της ευφορίας, να παρακινείται συθέμελα να γράψει επιτέλους την “ιστορία φάντασμα”, όλο μαζεύονταν τα σύννεφα πάνω από το κεφάλι της, κι έλεγες τώρα θ’ ανοίξουν οι κρουνοί και να πώς ξεκινούν οι καταιγίδες. Πέφτανε τότε μερικές ωραίες στάλες, το ρίγος την συνέπαιρνε, κι ύστερα πάλι όλα χάνονταν, κρύβονταν κατά που δεν ξέρουμε. Και πόσο ακόμα να περιμένει ν’ αποδημήσει ένας άνθρωπος για να λάβει το λάκτισμα, την ευλογία!… Πως αντέχω και δεν απελπίζομαι; αναρωτιόταν, την ώρα που μέσα της βαθειά εφτά φορές είχε αλλάξει δέρμα απ’ την απελπισία. Κι εκεί ήταν το ζήτημα: οι φοβερότερες στιγμές και σκέψεις, οι πιο ανείπωτες, δύνανται άραγε να γραφούν σ’ ένα χαρτί ή μήτε στον αιώνα τον άπαντα; Δύναται να “κρυφτεί” η ίδια μέσα σ’ αυτά που έγραφε ή μόνο να κρυφτεί απ’ αυτά; Κι αν δεν υπήρχε διαφορά;
Μια μαγική αναζήτηση για τα άρρητα της γραφής, μέσα στα μυστικότερα μονοπάτια της μυθοπλασίας· γιατί τα καλύτερα είναι αυτά που δεν γράφονται και το πιο σημαντικό ποτέ δεν το λέμε. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ξένια Πολίτη «e-ερωμένη του Σέρφερ», εκδ. Άπαρσις, σελ. 127

Ο γραπτός λόγος στο διαδίκτυο εγκαινίασε μια λαμπρή (ή μήπως όχι; εν πάση περιπτώσει, πολύ ωφέλιμη για την λογοτεχνική μας διερεύνηση), δυνατότητα επιστολογραφίας σε άμεση (αντ)απόκριση, πράγμα πολύ δελεαστικό για την εκδήλωση και μεταφορά του μηνύματος της ερωτικής επιθυμίας, στην σύγχρονη εποχή. Περισσότερο ορμέμφυτη, ενίοτε πεπλοφόρος, χωρίς καθόλου όμως να στερείται εντάσεως, η Επιθυμία, διανύει σε χρόνο dt την απόσταση, μέχρι να φτάσει στο αγαπημένο υποκείμενο. Έτσι, δεν χρειάζεται κάποιος να περιμένει εξουθενωτικά, τον άλλοτε ακριβοθώρητο ταχυδρόμο ή ανυπόμονα, το αγαπημένο πλάσμα να τηλεφωνήσει, κι ούτε κάνει διαφορά, μία πένα στο χαρτί που φλέγεται και σπάει ή το πληκτρολόγιο που αχρηστεύεται, άδοξο “θύμα” της ορμής των δακτύλων.
Η “e-ερωμένη του Σέρφερ” λοιπόν, αφορά έναν ερωτικό διάλογο κυρίως, δυο προσώπων, δύο προφίλ, μέσω σύγχρονης ιντερνετικής αλληλογραφίας, οπότε, και στη δεκαετία της συνομιλίας τους, κάνουν χρήση όλων των μέχρι σήμερα ιντερνετικών εφαρμογών προκειμένου να επικοινωνήσουν, έτσι ώστε, με κάθε δυνατό μέσο να κατακτηθεί ο ένας από τον άλλον. Παράλληλα, συμβαίνει και η σχέση τους δια ζώσης, θυελλώδης κι αυτή, δεν τους εμποδίζει όμως να συνεχίζουν απρόσκοπτα την αλληλογραφία. . . Η γραφή (ηλεκτρονική πλέον), συνεχώς περιπλανιέται κι ακροβατεί, τεντώνεται σαν χορδή και συχνά εκπίπτει κάτω και πέρα από τα όρια, κάνοντας τη γλώσσα εξαίσιο ή μαυλιστικό όργανο έκφρασης του πάθους. Μέσα από site γνωριμιών στον αχανή Κυβερνοχώρο, τραγούδια στο YouTube, mail στο internet, ανταλλαγή sms στο κινητό τηλέφωνο, ατάκες στο viber, αυτή και μόνη, η πλάνης γραφή, τεχνουργεί. . .τα προφίλ (και τανάπαλιν), διηγώντας μας, το χρονικό ενός παράδοξου και μεγάλου έρωτα με ανοιχτό τέλος. (Από την έκδοση)

Κώστας Λογαράς «Όταν βγήκε απ’ τη σκιά», εκδ. Καστανιώτη, σελ. 258

Ο αρχιτέκτων μηχανικός Ερρίκος Μαλτέζος, υπεύθυνος μιας ομάδας για τη διάνοιξη δρόμων στην ορεινή Μακεδονία, θα γνωρίσει τη Μαρυλλίδα στο απομακρυσμένο Αλτινό και θα γοητευτεί από τον ανεπιτήδευτο χαρακτήρα της. Ερωτευμένη κι εκείνη, θα τον ακολουθήσει στην πόλη Ληθώ της Πελοποννήσου, τον τόπο καταγωγής του. Χαρακτηριστική μορφή της μεταπολιτευτικής περιόδου ο Μαλτέζος, θα αναπτύξει έντονη κοινωνική δραστηριότητα, θα ικανοποιήσει “συγγραφικές” φιλοδοξίες και θα εμπλακεί ενεργά στην πολιτική ζωή, υποστηρίζοντας, θεωρητικά τουλάχιστον, προοδευτικές πεποιθήσεις και ιδέες.
Η αφήγηση καταγράφει την ακόρεστη δίψα του για αναγνώριση και δόξα. Παράλληλα, παρακολουθεί τη δυσκολία της Μαρυλλίδας να προσαρμοστεί στο ασφυκτικό περιβάλλον του νότου και να κατανοήσει μια αντίληψη ζωής που είναι έξω από την αρχέγονη δική της. Ο Ερρίκος πετυχαίνει να διαβρώσει την αυθεντικότητα της Μαρυλλίδας και να της επιβάλει την εξουσία του Λόγου.
Στο μυθιστόρημα αντί παρατίθενται δύο κόσμοι: η αλαζονεία της γνώσης και η γήινη οπτική μιας φυσικής οντότητας. Η Μαρυλλίδα θα παλέψει να βρει τον εαυτό της χάρη στην αμετάβλητη σχέση της με τη γη, τη φύση, το χώμα. Ο Ερρίκος όμως είναι αμφίβολο αν τελικά θα διασωθεί από τον δικό του άγονο κόσμο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ασπασία Κράλλη «Σταμάτα να παριστάνεις τον Φασουλή», εκδ. Βακχικόν, σελ. 182

Τα διηγήματα αυτά είναι μια σύνθεση από εικόνες μοναχικών ανθρώπων, που συνάντησα περπατώντας στους δρόμους. Χρόνια τώρα παρατηρώ. Αυτή είναι η δουλειά μου, να παρατηρώ. Ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέως θεατρικών έργων χωρίς λόγια. Παρατηρώ και ανιχνεύω τις ματιές, τις εκφράσεις των χειλιών, των φρυδιών, την κίνηση του λαιμού και των δαχτύλων, τον ρυθμό της ανάσας, τον βηματισμό, τον τρόπο του καθίσματος, τη στάση του σώματος. Τη γλώσσα του σώματος. Πάνω σ’ αυτά έχω βασιστεί για να δημιουργήσω ένα λεξιλόγιο. Το λεξιλόγιο του θεάτρου της σιωπής. Και να που μέσα απ’ αυτή την παρατήρηση γεννήθηκαν οι καθημερινοί μου ήρωες. Αυτοί οι μοναχικοί ήρωες, που γεννήθηκαν στους δρόμους, ανυποψίαστοι ότι κάποιος παρατηρεί τις μικρές τους κινήσεις, τις άκρες των χειλιών τους καθώς ανεβαίνουν στο λεωφορείο, τον αναστεναγμό τους καθώς διασχίζουν τον δρόμο, το ξαφνικό τους σταμάτημα και την αλλαγή της διαδρομής τους, καθώς βαδίζουν ανάμεσα στο πλήθος των ανθρώπων που τους προσπερνά… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μαίρη Καλανδαρίδου «Αναίμακτα», εκδ. Βακχικόν, σελ. 82

“Το σαλόνι μας είναι ένα στοπ καρέ, ένα στιγμιότυπο ταινίας. Δεν ζούμε. Ποζάρουμε”.
Ένας σύζυγος που έχει απατήσει και το έχει μετανιώσει.
Μια σύζυγος που σκοτώνει τον άντρα της από απόγνωση.
Νέοι που οδηγούνται στο έγκλημα από πλήξη.
Ενδοοικογενειακή βία και ένοχα, κρυμμένα μυστικά, που θέλουν να αποκαλυφθούν.
Ανάμεσα σε εφημερίες, συμφωνίες και πάσης φύσεως συνδιαλλαγές, οι ήρωες των ιστοριών προσπαθούν να βρουν τον εαυτό τους – ή να τον χάσουν, ακολουθώντας κάποιον άλλον. Ερωτικές σχέσεις, σχέσεις γονιών και παιδιών, ακόμα και σχέσεις τυχαίων μεταξύ τους ανθρώπων βγαίνουν στο προσκήνιο και επαναδιαπραγματεύονται με απρόσμενα αποτελέσματα.
Η μοναξιά τους, ακόμα και παρουσία άλλων ανθρώπων -κυρίως τότε-, είναι έντονη. Γιατί τελικά οι ήρωες είναι μόνοι τους. Συνέχεια. Ασφυκτικές σχέσεις ανθρώπων μέσα σε δωμάτια, που πασχίζουν για προσοχή, αλλά οδηγούνται σε συντριβή. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

Ξένη πεζογραφία:

Γουίλιαμ Χ. Γκας «Το τούνελ», Μετάφραση: Γιώργος Κυριαζής, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 946

Ο αφηγητής είναι ένας διακεκριμένος άντρας στα πενήντα του, ο Γουίλιαμ Φρέντερικ Κόλερ, καθηγητής πανεπιστημίου κάπου στις μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ. Το βασικό θέμα που τον απασχολεί είναι το Τρίτο Ράιχ. Έχει μόλις ολοκληρώσει το μεγάλο του έργο, μια μελέτη με τίτλο Ενοχή και αθωότητα στη χιτλερική Γερμανία. Το μόνο που του απομένει είναι μια εισαγωγή. Κάθεται, λοιπόν, να γράψει το σχετικό κείμενο, αλλά πολύ σύντομα διολισθαίνει σε ένα ανεξήγητο αδιέξοδο. Αντί για εισαγωγή, αρχίζει να γράφει ένα άλλο βιβλίο, μιαν άλλη ιστορία – την ιστορία του ίδιου του ιστορικού. Αυτό είναι το εντελώς αντίθετο από τη σαφώς τεκμηριωμένη και αιτιοκρατικά προσδιορισμένη ιστορία του Ράιχ. Είναι κάτι υποκειμενικό και ιδιωτικό, που δεν έχει σχήμα ούτε κίνηση, ενώ η Ιστορία είναι αντικειμενική και δημόσια, διαθέτει τάξη και κατεύθυνση. Αυτό που γράφει ο Κόλερ είναι κάτι χαοτικό, σκοτεινό, γεμάτο ψέματα και αποκρύψεις, κενά και επαναλήψεις. Μάλιστα η εισαγωγή του είναι τόσο προσωπική που φοβάται μήπως την ανακαλύψει η γυναίκα του, κι έτσι κρύβει αυτές τις σελίδες ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου του, εκεί που ξέρει ότι δεν θα εντοπιστούν. Ταυτόχρονα, ο Κόλερ ξεκινά να σκάβει ένα τούνελ στο υπόγειο του σπιτιού του. Το συγκριμένο τούνελ αντικατοπτρίζει και την ανασκαφή που επιχειρεί μέσα στην ίδια του τη ζωή – στα συναισθήματά του, στο παρελθόν του, στις λίγες αγάπες και στα πολλά μίση του. Το γράψιμο, το σκάψιμο, η δική μας ανάγνωση συνεχίζονται μαζί, ανοίγοντας μια τρύπα στη γλώσσα και στον χρόνο, μια τρύπα που πλησιάζει και παράλληλα απομακρύνεται από τα μυστικά που διέπουν τον πυρήνα αυτού του μυθιστορήματος – τον φασισμό της καρδιάς. Το Τούνελ, ένα βιβλίο που διαμορφωνόταν επί τριάντα χρόνια, εμφανίστηκε στο λογοτεχνικό προσκήνιο το 1995 και αμέσως χαιρετίστηκε ως ένα αδιαμφισβήτητο αριστούργημα των σύγχρονων γραμμάτων. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

W. Somerset Maugham «Ανθρώπινη δουλεία», Μετάφραση: Νίκος Α. Μάντης, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 934

ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ W. SOMERSET MAUGHAM.
ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΑ EPΓA THΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ.
Στην Ανθρώπινη δουλεία, που εκτυλίσσεται από το 1885 έως το 1906, παρακολουθούμε την ιστορία του Φίλιπ Κάρεϊ, ενός ορφανού που διψά για ζωή, αγάπη και περιπέτεια. Ο μικρός Φίλιπ, με μερική αναπηρία στο αριστερό του πόδι, και με μια έμφυτη ευαισθησία που έρχεται σε σύγκρουση με το περιβάλλον του, παλεύει να βρει τη θέση του στον κόσμο. Εγκαταλείπει το ασφυκτικό περιβάλλον της αγγλικής επαρχίας και τις ψυχρές σχέσεις με τον θείο που ανέλαβε ως κηδεμόνας του, και πηγαίνει στο Παρίσι για να σπουδάσει ζωγραφική. Καθώς ανακαλύπτει πως δεν έχει το ταλέντο, επιχειρεί να συμβιβαστεί με μια συμβατική ζωή. Τότε γνωρίζει τη Μίλντρεντ, που τον οδηγεί σε μια καταστροφική, εμμονική σχέση, με ατέλειωτες συναισθηματικές και οικονομικές δυσκολίες. Ο Φίλιπ πληγώνεται και πληγώνει, θα μπορέσει να βγει από την προσωπική άβυσσο ή θα παραμείνει δέσμιος των παθών του; Η Ανθρώπινη δουλεία είναι το πιο αυτοβιογραφικό από τα έργα του Somerset Maugham. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
“Ένα βιβλίο για την ανελέητη μοναξιά των ανθρώπων. Και ίσως αυτή να είναι και η αξία της τελικής συνειδητοποίησης του Φίλιπ: ποτέ δεν θα ξεπεράσουμε τη μοναξιά μας. Μπορούμε όμως, με προσπάθεια, να καταφέρουμε κάποτε να συμφιλιωθούμε μαζί της”. (Από το επίμετρο του Νίκου Α. Μάντη]

Χουάν Ραμόν Χιμένεθ «Ο Πλατέρο κι εγώ», Μετάφραση: Κλεοπάτρα Ελαιοτριβιάρη, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 242

Έναν αιώνα και πλέον χρειάστηκε ο Πλατέρο, ο πιο διάσημος και οικουμενικός γαϊδαράκος του ισπανόφωνου κόσμου, για να φτάσει ολοκληρωμένος στην ελληνική γλώσσα. Σε τούτο το ιδιαίτερο βιβλίο “η χαρά και η στενοχώρια είναι δίδυμες αδερφές”, όπως γράφει ο Χουάν Ραμόν Χιμένεθ. Ο νομπελίστας, μέσα από αυτή την πολύχρωμη ελεγεία, αποτυπώνει τη λυρική αυτοβιογραφία της νιότης του, αποθανατίζει τη γενέτειρά του, το Μογέρ, και δημιουργεί έναν παντοτινό μύθο, τον μύθο του τετράποδου και ασημόγκριζου Πλατέρο, τον μύθο ενός αγαπημένου και πιστού συντρόφου. Καθένα από τα εκατόν τριάντα οκτώ σύντομα κεφάλαια του έργου, το οποίο αποτελεί και το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα πεζοποιήματος στη μακρά ισπανική παράδοση, συνθέτει έναν ανάγλυφο πίνακα ζωγραφικής, με φόντο πάντοτε το τοπίο της Ανδαλουσίας, που το βλέπουμε να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μας, με θέματα όπως η φιλία ανάμεσα στον ποιητή και τον Πλατέρο, η ζωή στην ύπαιθρο, η αλλαγή των εποχών, η σκληρότητα των παιδιών, η ομορφιά της φύσης, ο φόβος, ο θάνατος. Ένα εμβληματικό κείμενο της παγκόσμιας λογοτεχνίας, με τις περισσότερες επανεκδόσεις, μεταφράσεις και εικονογραφήσεις μετά τον Δον Κιχώτη του Θερβάντες. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Carson McCullers «Η καρδιά κυνηγάει μονάχη», Μετάφραση: Μιχάλης Μακρόπουλος, εκδ. Διόπτρα, σελ. 528

Αυτή είναι η ιστορία του Σίνγκερ του μουγγού, που ζει τη μοναχική ζωή του σε μια μικρή πόλη του αμερικανικού Νότου. Και η ιστορία των ανθρώπων που βρίσκουν παρηγοριά στην καλοσύνη του, κι έρχονται να του εκμυστηρευτούν τα προβλήματα και τα όνειρά τους.
Όπως η Μικ, το αγοροκόριτσο που θέλει να γίνει πιανίστρια, ο μαύρος γιατρός Κόπλαντ, που παλεύει για την αξιοπρέπεια της φυλής του· ο Μπιφ Μπράνον, ο φιλοσοφημένος εστιάτορας και ο Μπλάουντ, ο αλκοολικός συνδικαλιστής. Καθένας δίνει τον δικό του αγώνα, αλλά όλοι ονειρεύονται το ίδιο πράγμα: να αποτινάξουν τα δεσμά της μοναξιάς.
Στον κόσμο της McCullers, όμως, έναν κόσμο υπαρξιακής αγωνίας και ανεπούλωτη ψυχικού τραύματος, η καρδιά κυνηγάει μονάχη. . .Ένα σπουδαίο μυθιστόρημα, το πρώτο της Carson McCullers, που την καθιέρωσε μεμιάς ως μία από τις σημαντικότερες φωνές της αμερικανικής λογοτεχνίας του 20ού αιώνα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
“Ένα σπουδαίο, ξεχωριστό βιβλίο” (The New York Times)

William Colding «Διπλή γλώσσα», Μετάφραση: Ρηγούλα Γεωργιάδου, εκδ. Διόπτρα, σελ. 224

Η Αριήκη πέρασε όλη της τη ζωή υπηρετώντας τον Απόλλωνα. Άσχημο και ατίθασο κορίτσι, ήταν βάρος για τους δικούς της, που φοβούνταν ότι δεν θα κατάφερναν να την παντρέψουν. Αλλά ο Ιωνίδης, ο αρχιερέας των Δελφών, διέκρινε το χάρισμά της και την πήρε κοντά του στο μαντείο για να γίνει η Πυθία, η φωνή του Απόλλωνα.
Η Αριήκη είναι πια γριά. Το μαντείο, που κάποτε όριζε τις τύχες του κόσμου, έχει παρακμάσει κι αυτό, όπως όλη η Ελλάδα, που σε λίγο θα υποταχτεί στους Ρωμαίους. Και οι μηχανορραφίες του Ιωνίδη εναντίον τους φέρνουν απλώς λίγο πιο κοντά την καταστροφή…
Το τελευταίο μυθιστόρημα του νομπελίστα William Golding, που έμεινε ημιτελές και εκδόθηκε μετά τον θάνατό του, μιλά για το πώς είναι να πιστεύεις αμφιβάλλοντας, να είσαι γυναίκα σε μια κοινωνία ανδρών, να ζεις σε έναν κόσμο που πεθαίνει. Ένα έργο ιστορικής ακρίβειας και ψυχολογικής εμβάθυνσης, με μια αινιγματική, ξεχωριστή ομορφιά. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Πάμπλο Γκουτιέρεθ «Κομμένα κεφάλια», Μετάφραση: Ιφιγένεια Ντούμη, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 210

Τη λένε Μαρία και, θέλοντας να δραπετεύσει από τη μετριότητα και την ανία, έχει φύγει για το εξωτερικό. Ένα τετράδιο, ένα αβέβαιο εισόδημα και μια στέγη είναι όλα όσα χρειάζεται. Γύρω της, μετανάστες καταδιώκονται, νυχτερινές έφοδοι πραγματοποιούνται, ενώ υπάρχουν και προάστια όπου δεν διεισδύει λευκός. Παρατηρώντας την αποσύνθεση μιας μεγαλούπολης του ευρωπαϊκού Βορρά, διασχίζει σε καθημερινή βάση αρκετές γειτονιές για να φτάσει στη δουλειά της. Στη διαδρομή ανοίγει το τετράδιο και γράφει. Μοιραία γοητευμένη από μια επιθυμία καταστροφής, ανακαλεί το παρελθόν και εισχωρεί σε μια σπείρα από ψέματα και αυταπάτες, καθώς αραδιάζει τις αναμνήσεις της σε μερικές σελίδες οι οποίες μπορούν να μετατραπούν σε όπλο που κόβει κεφάλια. Με μοναδικό αφηγηματικό ρυθμό, ο Πάμπλο Γκουτιέρεθ οικειοποιείται τον εσωτερικό κόσμο μιας αποπροσανατολισμένης γυναίκας, μιας πρωταγωνίστριας που εγκατέλειψε τον τόπο της με σκοπό να εξιλεωθεί από συντελεσμένα σφάλματα και να απελευθερωθεί από παλιά τραύματα. Τα Κομμένα κεφάλια είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που ακτινογραφεί μια γενιά πολυπαθημένη, πελαγωμένη από τις απανωτές κρίσεις, και μιλά για την οργή και τη σύγχυση που επέρχονται όταν τα νιάτα εξαντλούνται και τα όνειρα εξαφανίζονται. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Georges Bernanos «Διάλογοι Καρμηλιτισσών», Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης, επίμετρο: Σταύρος Ζουμπουλάκης, εκδ. Πόλις, σελ. 256

Πρέπει κανείς να ρισκάρει με το φόβο, όπως ρισκάρει και με το θάνατο. Το αληθινό θάρρος έχει να κάνει μ’ αυτό ακριβώς το ρίσκο.
Τις πρώτες ώρες της Γαλλικής Επανάστασης, η Μπλανς ντε λα Φορς απαρνείται τα προνόμια της υψηλής αριστοκρατίας προς χάριν της λιτής μοναστικής ζωής. Στη Μονή των Καρμηλιτισσών, η νεαρή γυναίκα βρίσκει τη γαλήνη που αναζητά. Όταν οι μοναχές αρνούνται να αναγνωρίσουν το επαναστατικό καθεστώς και συλλαμβάνονται, η Μπλανς δραπετεύει. Μα πώς να δεχτεί να μείνει ζωντανή την ώρα που οι αδελφές της οδηγούνται στη λαιμητόμο;
Ένα εκπληκτικό κείμενο γύρω από την αυταπάρνηση, τη θυσία, τον φόβο, ένα από τα σημαντικότερα έργα του Ζωρζ Μπερνανός, γραμμένο παραμονές του δικού του θανάτου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
«Το κείμενο χαρακτηρίζεται από μοναδική απλότητα και μεγάλη δύναμη ταυτόχρονα. Οι κεντρικοί χαρακτήρες είναι εξίσου ισχυροί και μεγαλειώδεις με τους ήρωες των άλλων κορυφαίων έργων του Μπερνανός. Ο φόβος του θανάτου αναπαριστά τον φόβο και τον αγώνα του Ιησού και προβάλλει εδώ με όλη του τη σπαρακτική δύναμη.» (Laffont-Bompiani, Le Nouveau dictionnaire des oeuvres)