✩ Νέες εκδόσεις: 12 καινούργια βιβλία

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

 

Ελληνική πεζογραφία:

Αλέξης Σταμάτης «Το λευκό δωμάτιο», εκδ. Καστανιώτη, σελ. 224

Οι χαρακτήρες των βιβλίων και των θεατρικών έργων συλλαμβάνονται από τους δημιουργούς τους για να ζήσουν στις σελίδες και στη σκηνή. Οι σημαντικότεροι από αυτούς ζουν για πάντα στην ψυχή των αναγνωστών και των θεατών τους. Τι γίνεται όμως μετά με τα ανύπαρκτα αυτά πλάσματα, η ζωή των οποίων δεν υπάρχει παρά μόνο στο μυαλό του συγγραφέα-νονού τους; Πού πάνε όταν αυτός που τους επινόησε τους παραδίδει στο κοινό; Στο «λευκό δωμάτιο» οι χαρακτήρες και οι ρόλοι μεταφέρονται σ’ ένα καταφύγιο-κάστρο, στην αχανή πανσιόν της αινιγματικής κυρίας Φλόρας. Εκεί η Έντα Γκάμπλερ θα συνομιλήσει με άλλα θρυλικά πρόσωπα, που θα συγκρουστούν και θα ομονοήσουν για τις δυνάμεις και τις αδυναμίες της ύπαρξης, τις αναταράξεις και τις ανατροπές της ζωής. Ένα λογοτεχνικό θρίλερ όπου η αγωνία εξαρτάται από την ανάγκη της κεντρικής ηρωίδας ν’ αποκτήσει έναν πραγματικό εαυτό, να ζήσει, να ερωτευτεί, να υπάρξει ως οντότητα. Σ’ έναν κόσμο όπου κυριαρχεί το επινοημένο, πόσο δύσκολο είναι ν’ αποδράσει το αληθινό;

Ιωάννα Μπουραζοπούλου «Τι είδε η γυναίκα του Λωτ», εκδ. Καστανιώτη, σελ. 488

Σαράντα αιώνες μετά τη βιβλική καταστροφή στα Σόδομα και τα Γόμορρα, η ίδια εκείνη γη στις όχθες της Νεκράς Θάλασσας ανοίγει και ένα μυστηριώδες βιολετί αλάτι αναβλύζει. Η εμφάνισή του αλλάζει τη γεωγραφία τριών ηπείρων και μονοπωλεί το ενδιαφέρον της αγοράς. H νέα ουσία δεν υπηρετεί, αλλά υπηρετείται. Καταδυναστεύει με τις ιδιοτροπίες της. Εθίζει με τη γεύση της. Υποδουλώνει με την αθόρυβη επιρροή της. Τα σύγχρονα Σόδομα, η «Αποικία», αποδεικνύονται πιο πανούργα και από τη βιβλική ακόμη εκδοχή τους. Μια αποπνικτική ατμόσφαιρα περιβάλλει τα καλά κρυμμένα μυστικά τους, και μόνο ένας άνθρωπος είναι σε θέση να τα ανακαλύψει: ο ανυποψίαστος ΦιλέαςΜπουκ, που μια νύχτα αλλιώτικη απ’ τις άλλες θα κληθεί να λύσει το πιο σημαντικό σταυρόλεξο που επινοήθηκε ποτέ.
Τι είδε η γυναίκα του Λωτ; Ένα φαντασμαγορικό μυθιστόρημα, ένα συνεχές διανοητικό παιχνίδι, μια ανεπανάληπτη αλληγορία για το φόβο, την αμαρτία και την ενοχή, που ενεδρεύουν άλλοτε στους υγρούς δρόμους του «παραθαλάσσιου» Παρισιού κι άλλοτε στους σκοτεινούς διαδρόμους της ανθρώπινης συνείδησης.
«Μυθιστορηματικό γεγονός […] Είναι πράγματι τόσο σπουδαίο το Τι είδε η γυναίκα του Λωτ; Ναι […] Μια εξιστόρηση με τόσες αλλεπάλληλες ανατροπές και διαψεύσεις ώστε να αναρωτιέσαι τι θα γίνει παρακάτω σε κάθε ένα από τα κεφάλαια και ολόκληρο το έργο μαζί». ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΚΟΤΖΙΑ, Η Καθημερινή
«Ένα οργουελικής έμπνευσης επιστολικό θρίλερ με σασπένς, πολιτική άποψη και πολλαπλές αλληγορίες στο πεδίο της πολιτικής, της οικονομίας, της κοινωνίας και της θρησκείας». ΜΑΝΩΛΗΣ ΠΙΜΠΛΗΣ, Τα Νέα
«Θα αποτολμήσω ένα ακόμα βήμα μέσα στον εκθαμβωτικό λαβύρινθο που έστησε για χάρη μας η Μπουραζοπούλου. Το βιβλίο της αποτελεί πάνω απ’ όλα έναν ύμνο στην ξεκαπίστρωτη μυθοπλασία και το έτερό της ήμισυ, την ανάγνωση με ανοιχτά μάτια κι ακόμα πιο ανοιχτό μυαλό». ΝΙΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ, Ελεύθερος Τύπος
«Ένα πρωτότυπο αλληγορικό μυθιστόρημα, εξόχως συναρπαστικό και ταυτόχρονα αρκούντως πολιτικό». ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΝΕΝΗΣ, Η Αυγή

Μιχάλης Φακίνος «Το πέτρινο 8», εκδ. Καστανιώτη, σελ. 210

Ένας τόπος ανάμεσα σε γη και ουρανό, οι τρεις μόνιμοι κάτοικοί του και ένας ολόκληρος αιώνας. Στο Πέτρινο 8 μια χελώνα που θέλει να διασχίσει ένα γκρεμισμένο γεφύρι, ένας αετός που επίμονα διαγράφει οχτάρια στον αέρα κι ένα φίδι που ισχυρίζεται πως όταν ο Όφις που έδωσε το μήλο στην Εύα παρακολουθούν τις αλλαγές και τους επισκέπτες που φέρνει ο χρόνος στο αινιγματικό αυτό μέρος: ο λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος περιπλανιέται με τα οράματα των ηρώων του 1821, Μικρασιάτες πρόσφυγες αναζητούν μια νέα ζωή με μοναδική περιουσία λίγα σπόρια, ένας αντάρτης του Εμφυλίου προσπαθεί να ολοκληρώσει πάση θυσία την αποστολή του, τα φασιστάκια του Μεταξά στήνουν την κατασκήνωσή τους, και ένας κιτς οικισμός χτίζεται επί απριλιανής χούντας για να φιλοξενήσει το καλοκαίρι τις κυρίες των αξιωματικών. Ανάμεσά τους, ένας ποδηλάτης που μάταια αναζητά κάτι.
Μόνο οι τρεις μόνιμοι κάτοικοι, η χελώνα, ο αετός και το φίδι, θα τα ζήσουν όλα αυτά, και βέβαια ο τόπος ως πρωταγωνιστής, καθώς το Πέτρινο 8 θα γκρεμίζεται, θα πυρπολείται και θα αναγεννιέται κάθε φορά από τις στάχτες του, για να φιλοξενήσει ολόκληρο τον προηγούμενο αιώνα, την Ιστορία, τις ιστορίες μας, τις μέρες που ακόμα δεν είδαμε. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Έλλη Αλεξίου «Τα διηγήματα 1923- 1983», εκδ. Καστανιώτη, σελ. 864

Το πεζογραφικό έργο της Έλλης Αλεξίου, καρπός συνεχούς ενασχόλησης με τη συγγραφή πάνω από εξήντα χρόνια, είτε ιστορεί προσωπικά βιώματα είτε καταγράφει πολυπλοκότερα περιστατικά, εκφράζει την αγάπη της για τον άνθρωπο και ιδιαίτερα τη συμπαράστασή της στον πάσχοντα άνθρωπο, είτε παιδί είναι αυτός είτε αγωνιστής στα πεδία της μάχης που πολεμά για την ελευθερία της πατρίδας του ή μάχεται για τη δικαιοσύνη σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο.
Μέσα από το πολυσχιδές έργο της αναβιώνει η ιστορία της Ελλάδας, η ιστορία των γραμμάτων και της εκπαίδευσής μας από τα τέλη του 19ου ως τα τέλη του 20ού αιώνα, γιατί τόσο η ζωή της όσο και το έργο της ήταν άρρηκτα δεμένα με αυτούς τους τομείς.
Η Έλλη Αλεξίου κατάφερε όσο λίγοι να συνδέσει το εφήμερο, το απλό, το καθημερινό με το διαχρονικό-κοινωνικό. Και αυτό το πέτυχε δημιουργώντας έναν οργανικό δεσμό ανάμεσα στον αγνό συναισθηματικό και ψυχικό της κόσμο και στις αξίες του ανθρωπισμού και της δικαιοσύνης. Γι’ αυτό και το δικό της λαμπρό Αρχοντικό θα παραμείνει για πάντα. ΑΝΤΑ ΚΑΤΣΙΚΗ-ΓΚΙΒΑΛΟΥ
Τα κείμενα της Έλλης Αλεξίου είναι κείμενα που προέρχονται από την καρδιά ενός ανθρώπου που έμαθε να πονεί τον πόνο του άλλου σα δικό του, να μετέχει σε ό,τι είναι γνήσιο και αληθινό. Εκείνο που λογαριάζεται ιδιαίτερα είναι η εσωτερική φλόγα και η ιδιότυπη ευαισθησία ενός κειμένου. Με το νόημα τούτο πρέπει να προσέχουμε ιδιαίτερα τα κείμενα που μας έρχονται από τα βάθη τέτοιας ψυχής. Η Έλλη Αλεξίου υπήρξε γεννημένη συγγραφέας, ποτέ έργο της δεν είναι κατασκευασμένο, προμελετημένο· όλως διόλου αντίθετα, η αυθορμησία ήταν το κυριότερο και γνώρισμα και μέλημά της. Και τούτο ήρθε να πλουτίσει και να φαρδύνει ίσαμ’ ένα καταπληκτικό σημείο τον κατάλογο των έργων, κυριότατα των λογοτεχνικών, που κατασκευάζουν έναν ολόκληρο αιώνα, έργα ποικίλων το καθένα διαστάσεων. Ι. Μ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Η Έλλη Αλεξίου έχει σημαντική θέση στη λογοτεχνία μας με το έργο της και στην κοινωνική μας ζωή με τους αγώνες της. ΠΕΤΡΟΣ ΧΑΡΗΣ
Η Έλλη Αλεξίου με τη γλώσσα της, με την ισορροπία της, με το βαθύ ενδιαφέρον για τη ζωή και τη συνεχή επαφή μαζί της μας έδωσε έργα που όταν τα αρχίσεις δεν μπορείς να τ’ αφήσεις πριν τα τελειώσεις. Αυτό το τελευταίο για μένα είναι ο καλύτερος έπαινος για ένα συγγραφέα. ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ
Ο κόσμος της λύπης και του ξαφνικού χαμόγελου, της εσωτερικής και ατομικής δυστυχίας, της εξωτερικής και συνεχόμενης αγωνιστικότητας σε όλα τα πλάνα είναι το θεμέλιο όλου του έργου της Έλλης Αλεξίου, που όμως αν έμενε μόνο στη θέση και δεν υπήρχαν το γλωσσικό της υλικό, το μέτρο και η ανθρώπινη συμπεριφορά της απέναντι στο ίδιο της το γραφτό θα μπορούσε να μείνει σαν ντοκουμέντο μονάχα και να μην αξιωθεί την καταχώρησή του στο χώρο της Τέχνης.

Θέλω να πω με τούτο πως δεν φτάνει κανείς να θεμελιώνει αλλά και να χτίζει και η Λιλίκα Αλεξίου έχτισε ένα έργο που θα αντέξει σε όλους τους καιρούς. ΤΑΤΙΑΝΑ ΓΚΡΙΤΣΗ-ΜΙΛΛΙΕΞ

Βασίλης Χαντζής «Η μέρα της Μαρμότας», εκδ. Βακχικόν, σελ. 114

Πόσα ξέρουμε άραγε για τις σχέσεις ανάμεσα σε δύο ανθρώπους σήμερα; Πόσα από αυτά έχουμε ξεχάσει και πόσα δεν μάθαμε ποτέ;
Άνθρωποι που πλέον δεν νιώθουν, φοβούνται και έτσι ζουν απομονωμένα στο σκοτάδι της δικής τους φυλακής για να μην πονέσουν.
Ένα βιβλίο που δεν έχει σκοπό να θίξει κανέναν γιατί απλά είναι το δικό μου πρίσμα, που μπορεί να είναι και εσφαλμένο, αλλά ποιος μπορεί να πει με βεβαιότητα;
Κάθε μάτι βλέπει διαφορετικά.
Ο Βασίλης Χαντζής μιλάει για όλους μας, γι’ αυτά που κανείς δεν μας έμαθε και γι’ αυτά που αγνοούμε. Για την ομορφιά της αγάπης και του “δίνομαι”, γι’ αυτά που πολεμούσαμε και που ακόμα πολεμάμε, αλλά που ποτέ δεν εκτιμήσαμε. Για το εφήμερο και σύντομο που δένει πλέον τους ανθρώπους, καθώς κανείς δεν ξέρει τη διαφορά του ερωτεύομαι με το ενθουσιάζομαι. Για το πόσο εύκολα υποχωρούμε και πόσο εύκολα αποκαλύπτουμε τα σώματά μας χωρίς να σκεφτόμαστε το μετά, το αύριο, το μέλλον μας. Κορμιά εύκαιρα στα χέρια του άλλου για μια απόλαυση μερικών λεπτών και μετά μοναξιά.
Μέρα με τη μέρα ξεχνάμε από πού ερχόμαστε και πού πηγαίνουμε, για πού πορευόμασταν και πού φτάσαμε, ξεχνάμε τις αξίες και τα ιδανικά, και γινόμαστε κομπλεξικοί, γεμάτοι πάθη κι απωθημένα· ψυχολογικές μαριονέτες στο έρεβος της κατάθλιψης που ζούμε οι περισσότεροι.
Μόνοι άνθρωποι, που μόνοι μεγαλώνουν και που μόνοι πεθαίνουν… Πρώτα στην ψυχή και μετά στο σώμα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μιχάλης Σκολιανός «Στο κεφάλι μου», εκδ. Βακχικόν, σελ. 102

Με κοιτάζει; Είμαι σίγουρος ότι με κοιτάζει. Μα, είναι δυνατόν, μια τόσο ωραία κοπέλα να κοιτάζει εμένα; Μήπως δεν είναι τόσο ωραία; Τη βλέπω ωραία επειδή είμαι μεθυσμένος; Κι αν, όμως, όντως, είναι ωραία; Όπως μου φαίνεται αυτήν τη στιγμή; Πρέπει να πάω να της μιλήσω. Πότε θα έχω ξανά την ευκαιρία να κάνω κάτι με μια τόσο ωραία κοπέλα;
Και γιατί να μην έχω ξανά την ευκαιρία; Αυτή η έλλειψη αυτοεκτίμησής μου…
Ένας νεαρός άντρας 30 χρονών, μεθυσμένος σε ένα μπαρ, προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του να πάει να μιλήσει σε μια κοπέλα που (νομίζει) ότι τον κοιτάζει.
Μια νουβέλα για την προσπάθεια του σύγχρονου ανθρώπου να βρει τη θέση του σε έναν απρόσωπο κόσμο, μα κυρίως ένα βιβλίο για την απώλεια και την αναζήτηση της αγάπης ως υπαρξιακή ανάγκη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Παναγιώτης Ι. Μαργώνης «Ντε Φι Λε», εκδ. Γκοβόστη, σελ. 184

Η Virginia Wolf είχε πει κάποτε: «Μάταια και τιποτένια καθώς δείχνουν τα ρούχα, λένε, πως έχουν πιο σημαντικά αξιώματα από το να μας κρατούν ζεστούς. Αλλάζουν την εικόνα που έχουμε για τον κόσμο και την εικόνα που έχει ο κόσμος για εμάς».
Τελικά πόσο δίκιο ή άδικο είχε η διάσημη Αγγλίδα μυθιστοριογράφος, με τούτη τη δημόσια τοποθέτησή της;
Δύσκολο ερώτημα για να απαντηθεί από έναν κοινό και άσχετο με το δέμα θνητό. Εύκολο όμως να απαντηθεί από κάποιον ειδήμονα του χώρου, που κουβαλάει ήδη στις φαρδιές και στιβαρές του πλάτες χρόνια εμπειρίας και ανελλιπούς παρουσίας στο χώρο της μόδας και του διαχρονικού στυλ. Ο διάσημος σχεδιαστής μόδας, με αρωγό τις εννέα πιο σημαντικές φωτογραφίες της ζωής του, απογυμνώνεται από αναστολές και ενοχές και σε πρώτο πρόσωπο, αποκαλύπτεται διεξοδικά.
Έτσι, μέσα από τούτη την άνευ ιματίων εξομολόγηση, πατρονάρει, με το χαρτί της συνείδησης, κάθε κρυφή πτυχή του προγενέστερου βίου του, ράβει με την αόρατη κλωστή του μνημονικού ένα ένα τα κομμάτια της ταλαντούχας και μακρόχρονης καριέρας του και εντέλει εκτίθεται στο ευρύ κοινό, δίνοντας με αυτό τον τρόπο το καλύτερο ντεφιλέ της ζωής του. Το ντεφιλέ της ψυχής του. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

Ξένη πεζογραφία:

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές «Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων», Μετάφραση: Μαρία Παλαιολόγου, εκδ. Ψυχογιός, σελ. 232

«Ένας σταχτής σκύλος με μια λευκή τούφα στο κούτελο όρμησε στα κακοτράχαλα στενοσόκακα της αγοράς την πρώτη Κυριακή του Δεκεμβρίου.»
Στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, στην Καρνταχένα ντε Ίντιας, ένα λυσσασμένο σκυλί δαγκώνει στον αστράγαλο ένα λευκό κορίτσι, τη Σιέρβα Μαρία. Πρόκειται για την κόρη του μαρκησίου του Κασαλντουέρο, που έχει μεγαλώσει στα παραπήγματα των σκλάβων του αρχοντικού, μιλάει τις γλώσσες τους και συμπεριφέρεται όπως εκείνοι. Το κορίτσι πέφτει στα νύχια της Ιεράς Εξέτασης. Ο νεαρός ιερωμένος ερευνητής Καγετάνο Ντελάουρα αναλαμβάνει να διαπιστώσει αν η κοπέλα διακατέχεται πράγματι από δαιμόνια, και αναπόφευκτα καταλαμβάνεται ο ίδιος από το δαιμόνιο του έρωτα για κείνη.
Το δουλεμπόριο, τα φέουδα, η εκκλησιαστική παντοδυναμία, η ελευθεριότητα και ο διονυσιασμός του έρωτα, οι κυνηγημένοι Εβραίοι διανοούμενοι, η ιατρική της εποχής, οι δεισιδαιμονίες και οι εξορκισμοί πρωταγωνιστούν σ’ αυτό το χρονικό της συνάντησης δυο ανθρώπων που αγαπήθηκαν βαθιά. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Fernando Pessoa «Ο οδοιπόρος», Εισαγωγή- Μετάφραση- Σημειώσεις: Μαρία Παπαδήμα, εκδ. Gutenberg, σελ. 88

Ο ανυποψίαστος έφηβος που ζει ανέμελα στο πατρικό του σπίτι ξεκινά με την προτροπή του αινιγματικού Άντρα με τα Μαύρα ένα ταξίδι μύησης. Μέσα από τις διαδοχικές συναντήσεις που του επιφυλάσσει ο Δρόμος, θα γνωρίσει την ταραχή του έρωτα, την οδύνη του αποχωρισμού, την ευγένεια της δόξας, τη μεγαλοπρέπεια της εξουσίας, την αταραξία της σοφίας, την υπέρτατη γαλήνη του θανάτου, τη μοναχικότητα του αναχωρητή και τέλος την ίδια του την Προσωπικότητα.
Στους αντίποδες του Αναρχικού τραπεζίτη, την ορθολογιστική επιχειρηματολογία αντικαθιστά εδώ η διαισθητική σκέψη, τον λόγο η δράση, αλλά μια δράση αλληγορική, που εκτυλίσσεται μέσα από τη σαγηνευτική διήγηση ενός κλασικού παραμυθιού απ’ όπου δεν λείπουν ούτε οι πριγκίπισσες ούτε τα μαγικά δαχτυλίδια ούτε οι σκοτεινοί λαβύρινθοι.
Μην κοιτάζεις τον Δρόμο: ακολούθησέ τον μέχρι τέλους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Jean Genet «Το ημερολόγιο ενός κλέφτη», Μετάφραση: Ρίτα Κολαΐτη, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 344

Το ημερολόγιο ενός κλέφτη είναι ένα κείμενο αυτοβιογραφικό. Ωμό, άγριο, διαστροφικό, άκρως ερωτικό, βαθιά ποιητικό, σκιαγραφεί έναν κόσμο που μας τρομάζει και μας σαγηνεύει συνάμα. Ο Ζενέ γνωρίζει πολύ καλά το κάτεργο, τους φονιάδες, τους κλέφτες, την απαγορευμένη λαγνεία, το πάθος που φουντώνει (και κατατρώει και τον ίδιον)… Υπάρχει και το παρελθόν που τον στοιχειώνει: η εκπόρνευση σε δημόσια ουρητήρια για πενταροδεκάρες, ο φόνος που διαπράττει, η ζωή του ως άστεγος και ρακένδυτος, οι φυλακές… Παρουσιάζει το Κακό σκληρό και ωμό, όπως είναι, και, την ίδια στιγμή, το εξιδανικεύει ως ύψιστο μέσο άντλησης της ηδονής.
“Το γράψιμο του ημερολογίου δεν είναι μια μορφή λογοτεχνικής χαλάρωσης. Όσο προχωρώ, βάζοντας σε τάξη ό,τι μου προσφέρει η περασμένη μου ζωή, όσο εμμένω στην ακρίβεια της συγγραφής -των κεφαλαίων, των φράσεων, του ίδιου του βιβλίου-, τόσο περισσότερο αισθάνομαι πως εδραιώνεται η θέλησή μου να χρησιμοποιήσω, για τους σκοπούς της αρετής, την αλλοτινή μου εξαθλίωση. Νιώθω τη δύναμή της”. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Emma Stonex «Οι φαροφύλακες», Μετάφραση: Ιωάννα Ηλιάδη, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 472

Ποια μοίρα περίμενε αυτούς τους καταδικασμένους άντρες;
Η θάλασσα ψιθυρίζει τα ονόματά τους.
Κάτω από την επιφάνειά της κρύβονται μαύρα σκοτεινά βράχια, πνίγονται φαντάσματα.
Και πέρα από το σουέλ, ο φαγωμένος από την αλμύρα φάρος στέκει μονάχος και μεγαλειώδης.
Κορνουάλη, 1972. Ένα πλοίο φτάνει σ’ έναν απομακρυσμένο φάρο, μίλια μακριά από την ακτή, μεταφέροντας προμήθειες για τους φαροφύλακες. Όμως κανείς δεν είναι εκεί. Η είσοδος του φάρου είναι κλειδωμένη από μέσα. Το τραπέζι στρωμένο. Το ημερολόγιο καιρού του αρχιφαροφύλακα κάνει λόγο για μια καταιγίδα που μαίνεται γύρω από τον φάρο – όμως οι ουρανοί ήταν καθαροί όλη την εβδομάδα. Στο καθιστικό και την κουζίνα, τα ρολόγια έχουν σταματήσει. Δείχνουν όλα οκτώ και σαράντα πέντε.
Δύο δεκαετίες αργότερα ένας συγγραφέας θέλει να μάθει τι πραγματικό συνέβη. Επισκέπτεται τις γυναίκες των αγνοούμενων αντρών, για να μπορέσει να φτάσει στην αλήθεια. Οι αφηγήσεις τους όμως είναι γεμάτες παραλείψεις, κενά και αντιφάσεις. Σιγά σιγά αποκαλύπτονται μυστικά και έρχονται στην επιφάνεια οι θαμμένες αλήθειες. Ένας ύπουλος ίσκιος απλώνεται πάνω από τον βράχο…
Εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα. Μια ιστορία για την απομόνωση και την εμμονή, την πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση, αλλά και για το φως που πρέπει να μείνει αναμμένο όταν όλα τα άλλα τα καταπίνει το σκοτάδι… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

Αστυνομικό μυθιστόρημα:

You- Jeong Jeong «Εφτά χρόνια σκοτάδι», Μετάφραση: Αμαλία Τζιώτη, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 640

ΩΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΤΑ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ ΤΟΥ – ΚΑΙ ΝΑ ΕΚΔΙΚΗΘΕΙ;
Ένα κορίτσι βρίσκεται νεκρό στη λίμνη Σε-ριονγκ, κοντά σε ένα απόμερο χωριό της Νότιας Κορέας. Η αστυνομία ξεκινά αμέσως έρευνα. Την ίδια ώρα, τρεις άντρες -ο πατέρας του κοριτσιού και δυο μέλη της ομάδας ασφαλείας του φράγματος της λίμνης, που όλοι έχουν από κάτι να κρύψουν για το βράδυ του θανάτου της- βρίσκονται μπλεγμένοι σε ένα περίπλοκο παιχνίδι, καθώς αγωνίζονται να αποκαλύψουν τι της συνέβη, χωρίς όμως να φανερώσουν τα δικά τους καλά κρυμμένα μυστικά.
Η τελική αντιπαράθεση στο φράγμα θα οδηγήσει έναν από τους φρουρούς ασφαλείας στη φυλακή. Για εφτά χρόνια, ο γιος του, ο Σο-γουόν, βρίσκεται στη σκιά του συνταρακτικού και ανεξήγητου αυτού εγκλήματος· όπου κι αν πάει, τον ακολουθεί μια, κατά τα φαινόμενα, συντονισμένη προσπάθεια να αποκαλυφθεί ότι είναι γιος του διαβόητου κατά συρροήν δολοφόνου. Ένα δέμα που φτάνει στα χέρια του υπόσχεται να του αποκαλύψει, επιτέλους, τι πραγματικά συνέβη στη λίμνη Σε-ριονγκ και ο Σο-γουόν καλείται να αντιμετωπίσει έναν κίνδυνο που δεν ήξερε καν ότι υπάρχει.
Σκοτεινό, ανατριχιαστικό και γεμάτο ανατροπές, το Εφτά χρόνια σκοτάδι είναι το καθηλωτικό ψυχολογικό θρίλερ της διεθνούς φήμης συγγραφέα του Καλού γιου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
“Το Εφτά χρόνια σκοτάδι υπόσχεται να είναι εξίσου συναρπαστικό και έντονο (με τον Καλό γιο) και αποδεικνύει ακόμα μια φορά ότι η Νότια Κορέα είναι η νέα πρωτεύουσα του ψυχολογικού νουάρ”. (CrimeReads)