Fractal

Διήγημα: “Ξανά μαζί!”

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη //

 

 

Εικόνα 1. Robert De Niro/Meryl Streep, Falling in Love

 

 

 

Ξανά μαζί!

 

 

Λένε πως η ζωή γράφει τα πιο παράξενα, τα πιο απρόβλεπτα σενάρια. Δίκιο έχουν.

Δεν περίμενα πως θα την ξαναδώ. Είχα χάσει κάθε ελπίδα και είχα πείσει τον εαυτό μου να μην πιστεύει σε κάποια επανασύνδεση. Κάποιο λόγο θα είχε η σοφή ζωή που εγώ αγνοούσα, πίστευα, για να μη με αγαπάει.

Σε εκείνο το ράφι με τα αγαπημένα μου βιβλία επιστημονικής φαντασίας και αστυνομικής λογοτεχνίας, εκεί την πρόσεξα. Εκείνη βρισκόταν στο ράφι με τα ταξιδιωτικά βιβλία; ναι, δε σταμάτησε να αγαπάει ποτέ της τα ταξίδια, ο άνθρωπος δεν αλλάζει τελικά.

Την είδα και αναθάρρησα. Η αναπνοή μου δυσκόλεψε, η καρδιά μου ξεκίνησε να χτυπά πιο δυνατά. Ο θυμός και η πικρία μετουσιώθηκε, άξαφνα, σε νοσταλγία και ένα ξεπήδημα αγάπης και τρυφερών συναισθημάτων από μία καρδιά που με είχε πείσει πως τη μισεί πλέον.

Με κοίταξε, την κοίταξα. Την κοίταξα και την πλησίασα. Την αρχική παγωμάρα και τα λεπτά της σιωπής, σταμάτησε μία ερώτησή μου.

-Δεν το πιστεύω πως σε ξαναβλέπω. Χριστέ μου, πώς είσαι;

-Καλά είμαι, εσύ;

-Καλά και εγώ. Μου έλειψες, σε έχω σκεφτεί πολλές φορές.

-Και εγώ. Είχαμε μαλώσει την τελευταία φορά που βρεθήκαμε.

-Δε χρειάζομαι υπενθύμιση, το θυμάμαι ήδη πολύ καλά.

-Ναι..

-Είχα θυμώσει μαζί σου. Και ομολογώ, ακόμα και τώρα που σε βλέπω, έχω ανάμεικτα συναισθήματα. Θα ήθελα να σε αγκαλιάσω, αλλά κάτι με κρατάει..

-Τι σε κρατάει;

-Δεν ξέρω. Άμα καείς μία φορά, το σκέφτεσαι μετά περισσότερο, έτσι δεν είναι;

-Τι σκέφτεσαι;

-Σκέφτεσαι να δείξεις εμπιστοσύνη ξανά εκεί που η αγκαλιά σε μάτωσε στο τέλος.

-Ναι, αλλά πέρασε καιρός. Ξέρεις, σκεφτόμουν πως ίσως ήμουν απόλυτη μαζί σου μερικές φορές. Τώρα που βρεθήκαμε, θα μπορούσαμε να πάμε για καφέ κάποια στιγμή.

-Δε νομίζω πως θα ήταν καλή ιδέα.

-Καλά.. με συγχωρείς αν σε στεναχώρησε τότε. Πρέπει να φύγω, πηγαίνω στο σταθμό του μετρό.

Δεν πίστευα, δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου. Πώς μπόρεσα να μιλήσω έτσι στον άνθρωπο που αγάπησα όσο κανέναν; Μήπως ήμουν σκληρή, μήπως θα έπρεπε να αντιληφθώ πως ο άνθρωπος πέφτει σε λάθη και να δώσω μία δεύτερη ευκαιρία;

Την είδα να απομακρύνεται από εμένα, να γίνεται μία σκιά που χανόταν ολοένα και περισσότερο.

Μήπως έπεσα σε λάθος ολισθηρό; Μήπως θα το μετανιώσω και άφησα την ίδια τη ζωή να μου φύγει;

Θεέ μου, δείξε μου το δρόμο! Μήπως αυτή θα ήταν η ευκαιρία μου να τη φέρω κοντά μου ξανά; Αφού πονάω είτε μακριά είτε κοντά της, ας πονέσω και ας μην είμαι μακριά της μόνο. Καλύτερα μαζί της, παρά μόνη μου, ακόμα και αν βρεθώ με αστέρες του Χόλυγουντ, ακόμα και αν κατοικήσω σε παλάτι.

Γυρίζω και δεν τη βλέπω. Αποφασίζω να τρέξω, να τρέξω τόσο γρήγορα όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου.

Τρέχω, τρέχω, αν βρισκόμουν στους Ολυμπιακούς, ενδεχομένως, να είχα κερδίσει το χρυσό μετάλλιο. Πραγματικά, όταν μπορείς να κατακτήσεις την ευτυχία και να γλιτώσεις από τη δυστυχία, οι μεγάλοι δρομείς της Ιστορίας μπορούν να υποκλιθούν στο αθλητικό σου ταλέντο.

Αν αγαπάς κάποιον, τρέξε σήμερα. Μην αφήνεις τον εγωισμό να σου καταστρέψει την ευτυχία. Τρέξε, γιατί ο χρόνος είναι νερό και κυλά.

Στο μυαλό μου τα λόγια από το παραμύθι «Χίλιες και μία νύχτες» με τη Σεχραζάτ. «Ξύπνα, το λουλούδι της ευτυχίας δεν ανθίζει όταν κοιμάσαι».

Τρέχω στο σταθμό του μετρό, προλαβαίνω να μπω την τελευταία στιγμή.

Τη βλέπω από μακριά, δε χάθηκε η ευκαιρία, θα την προλάβω.

Με κοιτάζει από μακριά, υπήρχε πολυκοσμία και έτσι στεκόταν όρθια.

Κοιταζόμαστε για λίγα λεπτά, ο ηλεκτρισμός είναι έντονος, προσπαθούμε μαζί με τα συναισθήματα να προστατευτούμε από τους ανθρώπους που ασφυκτικά μας πιέζουν, καθώς το μετρό είναι γεμάτο.

Καταφέρνω να έρθω κοντά της. Την παίρνω αγκαλιά τόσο δυνατά, λες και ζητάω με αυθάδεια από το χρόνο να μου επιστρέψει πίσω όλα αυτά τα χρόνια που ζω μακριά της.

Κοιταζόμαστε και χαμογελάμε η μία στην άλλη. Είναι στο χέρι μας πλέον, η ενατένιση και η ομορφιά της ζωής, με το δικό μας πινέλο θα τη ζωγραφίσουμε ως επίδοξοι καλλιτέχνες…

Γιατί είμαστε ξανά μαζί…

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top