Fractal

Το χρόνο μας μετρώ όπως άμμο σε κλεψύδρα…

Της Πωλίνας Γουρδέα //

 

Ευσταθίας Δήμου «Απώλεια λήθης», Εκδόσεις των Φίλων

 

Η ποιητική περιπέτεια είναι μια άκρως γοητευτική διαδικασία. Γράφει κανείς ποιήματα επειδή νιώθει στο δέρμα του το νόημα των πραγμάτων, όπως λέει ο Νάσος Βαγενάς. Ακούει την ευγλωττία των βλεμμάτων, την παύση ανάμεσα στις λέξεις και φυσικά, τη ρίμα του λόγου. Ακούει και τον χρόνο που κυλά πολύ γρήγορα, όπως η άμμος στην κλεψύδρα και πριν προλάβεις να κατανοήσεις τι ακριβώς σου συνέβη, ένα ποίημα έχει γεννηθεί. Η ποιητική συλλογή που θα παρουσιάσω αυτή τη φορά λέγεται Απώλεια Λήθης, της Ευσταθίας Δήμου από τις Εκδόσεις των Φίλων (Αθήνα, 2019) και με εξέπληξε ευχάριστα η ομοιοκαταληξία των στίχων και ο αυτοσαρκασμός της γυναίκας ως μοναχικό ποιητικό υποκείμενο.

Το χρόνο μας μετρώ όπως άμμο σε κλεψύδρα./ Μετά, χέρια αδειανά. Πού σε ξέρω, πού σε είδα. (Κλεψύδρα, σελ. 28)

Η συλλογή αυτή περιλαμβάνει τριάντα τρία ομοιόμορφα και ισόρροπα ποιήματα που δημιουργούν την αίσθηση μιας συμπαγούς γεωμετρικής δομής του κειμενικού σώματος. Κάθε ποίημα αποτελείται από δέκα στίχους που ομοιοκαταληκτούν στην τελευταία συλλαβή, έτσι τονίζεται το φωνητικό φαινόμενο που εδράζεται στην ποίηση της όρασης και της σκέψης. Η Ευσταθία Δήμου στοχεύει με την ποητική της συλλογή στην τέρψη και στη συγκίνηση του αναγνώστη. Η δομή, αλλά και η ποιητική ευαισθησία δημιουργούν ένα σύμπαν αυτοτελές και πλήρες, τόσο σε νόημα όσο και σε περιεχόμενο.

Άφησα το σώμα μου ανοιχτό όταν φανείς./ Σπρώξε την πόρτα απαλά. Μέσα κανείς//  δεν κατοικεί. Έφυγα κι έμεινε βορά/ στο σκύλο χρόνο που κουνάει την ουρά. (Εξαίρεση, σελ. 20)

            Η γλώσσα της σύγχρονη, απλή, ακριβής και καθαρή. Δεν μασά τα λόγια της, λέει αυτό που θέλει να πει μέσα στο μέτρο και στη ρίμα. Παράξενο φαινόμενο για μια νέα ποιήτρια το 2019, που είναι μεν φιλόλογος, αλλά που ευτυχώς, δεν κρατά την αρτηριοσκλήρυνση των συναδέλφων της σε σχέση με τον λόγο. Η συλλογή αυτή είναι σαν ένα ευδιάκριτο και ρωμαλέο αρχιτεκτονικό σχέδιο ή καλύτερα, σαν ένα κέντημα, εργόχειρο πλεχτό, με μέτρο αυστηρό και άνθη διαφόρων χρωμάτων. Όλα γυρνούν γύρω από το ίδιο μοτίβο, την ανάγκη εύρεσης ανθρώπων για συνύπαρξη και επικοινωνία. Γυναίκα νέα, με συνείδηση του χρόνου που φεύγει μέσα από τα χέρια, όπως γλιστρά από τη χούφτα μας η άμμος στο τέλος του καλοκαιριού. Η συγκίνηση πηγάζει μέσα από τον ευθύβολο και καθαρό στίχο που φτάνει στο αυτί του αναγνώστη σαν καρφί που διαπερνά τον τσιμεντένιο τοίχο.

Μετρώ την ηλικία μου σε νύχτες./ Είναι που ακούω καθαρά τους δείχτες.// Μεγαλώνω αμέτρητα φεγγάρια./ Ανάμεσα, των ημερών κουφάρια.// Η μνήμη μου ολάκερη γυναίκα./ Θυμάμαι κορίτσι ήταν στα δέκα.// Σφίγγεται πάνω στο ζεστό κορμί σου./ Θέλει να εμποτιστεί από την ορμή σου.// Οι αναμνήσεις είναι αναμνήσεις./ Έχουν πεθάνει πριν τις αναστήσεις. (Ηλικία, σελ. 40)

 

Ευσταθία Δήμου

 

Η αναμέτρηση με τον χρόνο που περνά διαποτίζει απ’ άκρου σ’ άκρο την ποιητική αυτή συλλογή. Σημαντικό ν’ αναφερθεί είναι πως η Ευσταθία Δήμου χρησιμοποιεί πολυτονικό σύστημα γραφής δίνοντας έμφαση στον τρόπο που τονίζονται οι λέξεις κατά την προφορά τους. Έτσι λοιπόν, βλέπουμε ξανά την πανέμορφη περισπωμένη σε λέξεις όπως το ρήμα φοβᾱμαι, υποδεικνύοντάς μας πως πρέπει να ανέβει ο τόνος της φωνής γιατί αλλάζει η προφορά.

Λέξεις βαρίδια που λέω για να σωθώ./ «Είσαι απ’ τα λάθη μου το πιο σωστό».// Ξάφνου φοβᾱμαι πώς θα με βρει η μέρα/ και ρίχνω το καράβι μου σε ξέρα. (Ναυάγιο, σελ. 41)

Ο τίτλος της συλλογής Απώλεια Λήθης είναι γεμάτος συναισθηματική φόρτιση. Μας κάνει να αναρωτηθούμε, ιδίως τις νύχτες, όταν επιστρέφουν οι αναμνήσεις και φέρνουν τη γνωστή σε όλους μας αϋπνία, πόσες από τις επιλογές της ζωής μας έγιναν λόγω της σκόνης του χρόνου που γλιστρά στο γυαλί της κλεψύδρας μας χωρίς σταματημό. Μια συλλογή γεμάτη νόημα, ποιητική ευαισθησία και συνειδητότητα από μια νέα γυναίκα που αναμετράται με τη ζωή και τις λέξεις. Επίσης, μια καλαίσθητη έκδοση από τις Εκδόσεις των Φίλων για τη βιβλιοθήκη μας.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top