Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Μετρώντας με εικόνες τις ώρες
13/03/2019, 12:28 πμ

Μετρώντας με εικόνες τις ώρες

Γράφει η Ζωή Καραμήτρου //

 

Θάνος Σταθόπουλος «Η Ώρα», εκδ. Ίκαρος

 

«Εγώ δεν θα γράψω ποτέ τη λέξη καλοδιάθετος, ούτε και εκατοντάδες άλλες λέξεις και σχήματα λόγου, όπως π.χ. ήταν οπλισμένος σαν αστακός.

Θα γράψω, όμως, τρέμει σαν το ψάρι.».

Με αυτά τα λόγια, συστήνεται στο οπισθόφυλλό του, το βιβλίο του Θάνου Σταθόπουλου «Η ΩΡΑ». Αν έχεις τη συνήθεια, όπως εγώ, να ξεκινάς ένα βιβλίο με την εικόνα που σου χαρίζει το οπισθόφυλλο, τότε είναι αδύνατον να μην αρχίσεις χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς να το ξεφυλλίσεις καν, το λεπτό αυτό βιβλιαράκι, που μέσα του μετριέται η ώρα, η στιγμή, οι ώρες, η απουσία και μια διάχυτη αμηχανία, ένας κόμπος που ανεβαίνει στο λαιμό, άλλοτε να σε πνίξει, άλλοτε να σε συγκινήσει, κάποτε να σε κάνει να χαμογελάσεις.

Ο συγγραφέας είναι μπροστά μας σελίδα τη σελίδα. Βαδίζει, περπατάει και πίνει και κάνει έρωτα και ονειρεύεται, κοιμάται και ξυπνά με λέξεις και φράσεις. Μα πάνω απ’ όλα, ορίζει τη διάθεσή του. Και τη δική μας μαζί. Εγκαθιστά το κενό στη ζωή του και ξεφορτώνεται αντικείμενα. Τα χαρίζει μάλλον, ποτέ δεν είχε εξάρτηση μαζί τους. Η γραφή του είναι απολύτως κινηματογραφική. Εικόνες, εικόνες και πάλι εικόνες κι εμείς μέσα τους να ζούμε όσα ζει ο αυστηρά ταγμένος στις λίγες λέξεις, στη μία φράση κάποιες φορές, ο ελλειπτικότατος Σταθόπουλος, μα και θεατές ταυτόχρονα να βλέπουμε στην οθόνη των σελίδων του. Είναι ξημέρωμα και είναι νύχτα, είναι αδρανής μα και εργαζόμενος, ένας ερανιστής που μας φέρνει κοντά στα βιβλία που μεταφράζει μα και κοντά σε αποσπάσματα βιβλίων που για κείνον σημαίνουν κάτι. Και σιγά σιγά κατορθώνει να σημαίνουν κάτι και για μας.

Με την πρώτη ανάγνωση, σου είναι ξένο, δύσκολο, δύστροπο και ατίθασο: πώς να σταθείς μπροστά στο «Η μύτη του μολυβιού», μόνο του, σκέτο, μια ολόκληρη σελίδα μονάχα για τούτες τις τέσσερις λέξεις; Ξαναδιαβάζοντας, γιατί είναι σίγουρο πως μέσα στο ανένταχτό του θα σου ζητήσει να το διαβάσεις ξανά κι εσύ θα ενδώσεις, βρίσκεις τα βότσαλα που ταράζουν τα ήσυχα εσωτερικά νερά. Αναπάντεχα θα σε κεντρίσει ο Ακριθάκης και ο γραφικός του χαρακτήρας, η Κατρίν Ντενέβ και το τσιγάρο της,  το βλέμμα του πατέρα σε οποιαδήποτε ηλικία, ο Μπάουι που γεννά τη σύνθεση «Warszawa».

 

Θάνος Σταθόπουλος

 

Είναι σκέψεις και αισθήματα, κενά και πληρότητα, μα πιο πολύ είναι μια ωδή στη μοναχικότητα τούτη «η ώρα». Όχι στη μοναξιά, μα στο γόνιμο ένα που είναι ο συγγραφέας, που αποδέχεται στωικά «ό,τι και να πεις, η σελίδα δεν θα γεμίσει». Θα γεμίσει όμως το βλέμμα, το μυαλό κι αν αφεθείς απολύτως θα σε πλημμυρίσει η συγκίνηση. Πόσα χατίρια να κάνουν οι λέξεις; Του Θάνου Σταθόπουλου κάνουν πολλά.

«Πρέπει λοιπόν να διαλέξει κανείς τους έρωτές του. –  Φυλαχθείτε από τη σελήνη και τ’ αστέρια, φυλαχθείτε από την Αφροδίτη της Μήλου, από τις λίμνες, τις κιθάρες, τις σκοινένιες σκάλες και από όλα τα μυθιστορήματα. – Αλλά να αγαπάτε πολύ, σθεναρά, τολμηρά, άγρια αυτήν που αγαπάτε· ο έρωτάς σας, έχοντας κατανοήσει την έννοια της αρμονίας, να μην βασανίζει τον έρωτα ενός άλλου. – Επειδή κάθε γυναίκα είναι ένα κομμάτι από την ουσιαστική γυναίκα, επειδή ο έρωτας είναι το μόνο πράγμα για το οποίο αξίζει να συνθέσεις ένα σονέτο και να βάλεις εκλεκτά εσώρουχα».

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top