Fractal

☆ H Αθηνά Τσάκαλου στο Εργαστήρι του συγγραφέα

 

 

 

 

Αθηνά Τσάκαλου «Η Κόρη και η νύχτα», εκδ. Τόπος

 

Το τελευταίο μου βιβλίο «Η Κόρη και η νύχτα», το έγραψα γιατί υπήρξαν γυναίκες στη ζωή μου που πολύ τις αγάπησα. Και πολύ λυπήθηκα γι’ αυτές. Γυναίκες υποταγμένες σε σκληρούς άντρες γυναίκες που αγαπήθηκαν από ευαίσθητους άντρες, γυναίκες σιωπηλές που υπέμειναν την αγριότητα των αντρών τους .

Όμως υπήρξαν και γυναίκες αδάμαστες, ζωηρές αλλά όχι όσο ανεξάρτητες θα ήθελαν..

Πριν μιλήσω για την υπόθεση του βιβλίου θέλω πω πως τώρα πιστεύω ότι τα πράγματα είναι και στα χέρια των γυναικών , όχι βέβαια σε όλες τις χώρες, αλλά εδώ στη χώρα μας είναι. Οι γυναίκες πρέπει να διεκδικήσουμε ή μάλλον καλύτερα μου αρέσει η λέξη να κατακτήσουμε, γιατί όλες οι καταστάσεις της ζωής μοιάζουν λίγο- πολύ σαν πολεμική επιχείρηση ,τίποτα δεν σου προσφέρεται , όλα κατακτώνται, οι γυναίκες λοιπόν πρέπει να κατακτήσουμε όλα όσα επιθυμούμε. Μπορούμε και πρέπει να γράψουμε την δική μας ιστορία σε όλους τους χώρους , με τον τρόπο τον δικό μας με τη δική μας ματιά αρκεί να ξεφύγουμε από παλιά πρότυπα. Το λέω αυτό γιατί πολλές ιστορίες, πολλά μυθιστορήματα γραμμένα από γυναίκες ακολουθούν και διαιωνίζουν τα παλιά πρότυπα.

Με ενδιαφέρει λοιπόν η ιστορία των γυναικών στο χθες και κυρίως στο σήμερα.

Τα βασικά πρόσωπα του βιβλίου μου είναι η μάνα, η Βασιλική και η κόρη, η Δήμητρα.

Η μάνα είναι μια γυναίκα σιωπηλή, κακοποιημένη, από τον άντρα της για τον οποίο δεν φαίνεται εύκολα ο λόγος που την κακοποιεί. Δεν είναι μέθυσος, δεν κακοποιεί τα παιδιά του το αντίθετο μάλιστα τα φροντίζει. Αλλά ο τρόπος που κακοποιεί την γυναίκα του έχει ένα είδος τρέλας, έναν παροξυσμό που η κόρη δεν μπορεί να καταλάβει γιατί συμβαίνει αυτό κι όταν ρωτάει την μάνα, η μάνα σιωπά.

Η εποχή του μυθιστορήματος είναι ο χειμώνας. Το χιόνι πάντα ασκεί πάνω μου μια δυνατή γοητεία παρόλο που έχω χρόνια να το ζήσω, στο νησί που ζω δεν χιονίζει και παρόλο που ανήκει στις μακρινές αναμνήσεις μου στις αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων τότε που χιόνιζε και το ύψος του χιονιού έφτανε σχεδόν τα δύο μέτρα, εξακολουθεί και με γοητεύει. Η εποχή λοιπόν είναι ο χειμώνας και το παχύ πλούσιο και σιωπηλό χιόνι δεν είναι απλά μια σκηνογραφία ένα στοιχείο της φύσης, αλλά αγκαλιάζει και παρασύρει τους ανθρώπους της ιστορίας μου στην ατέλειωτη σιωπή του.

Ένα τέτοιο χειμώνα η μάνα και η κόρη εμπλέκονται σε έναν φόνο και σε ένα κοινό μυστικό. Η αυτοδικία φαίνεται σαν διέξοδος από μια ζωή μουντή και παράλογη. Η κόρη περιμένει να δει τη μάνα της να βγαίνει από την σιωπή, να τη δει να λευτερώνεται από τις παλιές μέρες της ζωής της. Όμως η ζωή των δύο γυναικών δεν έχει μόνο ένα μυστικό. Υπάρχουν ιστορίες που η κόρη δεν γνωρίζει κι όταν αυτές έρχονται στο φως θυμάται το πρόσωπο του πατέρα της εκείνη την τελευταία στιγμή. Μια ομορφιά αλλόκοτη είχε το πρόσωπό του σαν πρόσωπο ανθρώπου που θα μπορούσε να τον αγαπήσει. Η σύγκρουση των δύο γυναικών είναι αναπόφευκτη. Θα μπορέσουν αυτές οι δύο γυναίκες να συγχωρήσουν και κυρίως να κατανοήσουν η μία την άλλη, θα έχει η χαρά κάποια θέση στη ζωή τους;

 

 

Απόσπασμα από το βιβλίο:

«Γίνονται παράξενες οι γυναίκες όταν αγαπάνε. Κι όταν ζουν σ’ ένα τέτοιο  δάσος, όταν δίπλα τους κυλάει ένα τέτοιο ποτάμι, γίνονται λύκαινες κι αποφασίζουν αυτές για τα αδύναμα μικρά τους, μόνο που ετούτες οι λύκαινες  παίζουν μαζί τους μέχρι τα βαθιά τους γεράματα, μέχρι που τα πόδια τους να μπορούν να τις οδηγούν σε τούτες τις όχθες, κι έχουν πάνω στα κόκκινα παπούτσια τους τα πόδια των αγαπημένων εγγονών που δεν μεγαλώνουν ποτέ και παίζοντας πέφτουν μαζί τους στο ποτάμι που αγαπάνε, κι αυτό τις σκεπάζει με τα βαριά του νερά.»

 

Βιογραφικό: Η Αθηνά Τσάκαλου γεννήθηκε στην Τρυγόνα Καλαμπάκας το 1955. Σπούδασε  ελληνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έργα της: «Το Γέλιο του νερού» (2015), μικρά κείμενα από την ομάδα «Συγγενείς-Φίλοι κρατουμένων και διωκόμενων αγωνιστών» και το μυθιστόρημα «Οι λεηλάτες του μεσημεριού» (2018, εκδ. των Συναδέλφων). Από τις εκδόσεις Τόπος κυκλοφορεί το βιβλίο της «Τι χορούς να χορέψω» (2019)

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top