Fractal
Home / Κριτική θεάτρου / Είδαμε την παράσταση «Κυανή» στο Rabbithole
20/02/2019, 1:59 πμ

Είδαμε την παράσταση «Κυανή» στο Rabbithole

Γράφει η Ελένη Αναγνωστοπούλου //

 

 

Στην Κυανή, συνυπάρχει ο αδιέξοδος έρωτας με την επαναλαμβανόμενη απογοήτευση. Ή, όταν το μέλλον παίρνει εκδίκηση από το παρελθόν… «Κυανή» μια διασκευή, βασισμένη στη νουβέλα: «Ο θνητός αθάνατος», της Μαίρης Σέλλευ, στο Rabbithole.

 

 

Στις 9/2/2019 βρέθηκα στο Rabbithole όπου και παρακολούθησα την παράσταση: «Κυανή». Μια όμορφη θεατρική δουλειά παίρνει σάρκα και οστά, εγείροντας κάθε λεπτό, πληθώρα συναισθημάτων και συγκινήσεων. Ο Γιώργος Σίμωνας εμπνέεται από τη νουβέλα «Θνητός Αθάνατος» και τη χρησιμοποιεί ως καμβά επάνω στον οποίο θα ξαναγράψει την ιστορία αλλιώς. Η Κυανή γεννιέται ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, δεν έχει όμως ποτέ παρόν. Η γενικότερη σκηνοθετική σύλληψη του κυρίου Σίμωνα, επικεντρώνεται στο φουτουρισμό που πρεσβεύει το μέλλον, με την ανάπτυξη και την εξέλιξη της ρομποτικής. Τα ρομπότ δεν αντικαθιστούν τους ανθρώπους αλλά, ζουν μαζί τους και αναπτύσσουν συναισθηματικές εκδηλώσεις. Στη συνέχεια, εντοπίζουμε τις flashback επαναλαμβανόμενες μεταβάσεις στο παρελθόν όπου λειτουργούν ως μοτίβα ή καλύτερα, ως σημεία κλειδιά, τα οποία αποτελούν κομμάτια για προβληματισμό. Η Κυανή ως κείμενο, λειτουργεί σαν παζλ, δεν δίνει έτοιμη τροφή ούτε σαφείς ενδείξεις για το πώς ακριβώς συνέβησαν τα γεγονότα. Με οδηγό τη φαντασία και πυξίδα τη συναισθηματική μας αντίληψη, ακολουθούμε τον ρου της ιστορίας. Εκτιμώ ότι η Κυανή εμπεριέχει μέσα της το Θνητό Αθάνατο. Για να γίνω όμως πιο συγκεκριμένη, χρειάζεται να αναφέρω το εξής: ο Θνητός Αθάνατος είναι κατεξοχήν νουβέλα που ανήκει στο ρεύμα του Ρομαντισμού. Συμπάσχουμε με την αδυναμία του Ουίνζι να απαλλαγεί από το βασανιστικό συναίσθημα του έρωτα. Στην Κυανή, ο ρεαλισμός που χαρακτηρίζει τη ζωή και το πλαίσιο διαβίωσης, καθιστά τις κεντρικές ηρωίδες, απελπιστικά δυστυχείς φιγούρες. Βλέπουμε λοιπόν ότι ο κοινός κρίκος που συνδέει το Θνητό Αθάνατο με την Κυανή, είναι ο έρωτας. Και έρχομαι σε αυτό το σημείο να μιλήσω για τις ειδοποιούς διαφορές που καθιστούν καθένα από τα δύο κείμενα, μοναδικό. Ξεκινώντας, ο Ουίνζι στο Θνητό Αθάνατο, ζει με την αγαπημένη του Βέρθα ως το τέλος. Σε αντίθεση με την Κυανή, η Μπεθ και ο Φρανκ περνούν τη ζωή τους χωριστά. Ο έρωτας συνεχίζει να ζει μέσα από το αν και μέσα από αναμνήσεις. Επιπλέον, βλέπουμε ότι στην Κυανή, η ιστορία εξελίσσεται σε αμιγώς δραματικούς ρυθμούς. Η Μπεθ βιώνει ψυχικές αναταράξεις και εξαιτίας αυτών των τραυματικών εμπειριών που συσσωρεύει, καταλήγει να ζει μια ματαιωμένη ζωή, γεμάτη πόνο και απογοήτευση. Και φτάνω στη βασική ειδοποιό διαφορά: στο Θνητό Αθάνατο, ο έρωτας βιώνεται πλήρως ενώ στην Κυανή, ο έρωτας μετατρέπεται σε απωθημένο, περιστοιχισμένο από φαντασία, όνειρα που δεν πρόλαβαν να πραγματοποιηθούν, συναισθήματα που δεν πρόλαβαν να γίνουν λέξεις και να εκδηλωθούν. Συνεπώς, στην Κυανή, ο έρωτας εξυψώνεται στο πιο ψηλό βάθρο και θεωρείται παντοτινά Αθάνατος.

Όπως θα έχετε καταλάβει, μοιραία κάνω τη σύγκριση αυτών των δύο έργων διότι παρουσιάζουν τεράστιο ενδιαφέρον οι ενέργειες και η ψυχοσύνθεση των ηρώων. Με αφετηρία το Θνητό Αθάνατο, πρέπει να αναφερθεί ότι το όνομα του Ουίνζι σημαίνει κατάρα. Ο έρωτας και στα δύο έργα αντιμετωπίζεται ως κατάρα. Αυτό συμβαίνει γιατί, το ένα πρόσωπο, το «ερωτευμένο», αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως καταραμένο. Η εξήγηση είναι

απλή: η εν λόγω μονόπλευρη κατάσταση ρίχνει το άτομο σε μελαγχολία. Και η Μπεθ στην Κυανή, πέφτει σε βαθιά μελαγχολία εφ’ όσον ζει μέσα από τις αναμνήσεις της. Ο αλλοτινός της έρωτας γίνεται η απαρχή της γένεσης μιας ιδιότυπης πραγματικότητας που φτιάχνει η ίδια η ηρωίδα προκειμένου να αντέξει την πραγματικότητα. Επιστρέφοντας για μια ακόμα φορά στο Θνητό Αθάνατο, το στοιχείο που «σώζει» τους ήρωες είναι ότι δεν αποκτούν οικογένεια. Στην Κυανή, η διεύρυνση της οικογένειας με τον ερχομό της Σελ, θα ταρακουνήσει περισσότερο την ηρωίδα. Προχωρώντας, γεννάται η εξής εύλογη απορία: Μα πως γίνεται να συνδεθεί η ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη που χαρακτηρίζει τις μέρες μας, με το αγνό παρελθόν από συναισθήματα; Η απάντηση δίνεται επί σκηνής. Το σκηνικό της Τώνιας Ράλλη είναι λειτουργικό και δημιουργεί ψευδαισθητικό ρεαλισμό με τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς του Γιώργου Κορδέλλα. Η Ματίνα Μέγκλα φροντίζει για τα κοστούμια της παράστασης συνολικά, καθώς και για την ενδυμασία του κάθε ρόλου ξεχωριστά. Σε αυτό το παράξενο ταξίδι στο χρόνο, η Μάγδα Γκουβέρου υποδύεται την Μπεθ και καταφέρνει να δείξει με την ερμηνεία της, ότι έχει γίνει σκιά του εαυτού της. Η Αναστασία Δεμέστιχα καθηλώνει με την ερμηνεία της στο ρόλο της Σελ. Οι κλιμακωτές εντάσεις της, περνούν στο θεατή. Ο Αχιλλέας Βατρικάς εντυπωσιάζει στο ρόλο του κυρίου Φλιν. Τα δυνατά του σημεία είναι αναμφισβήτητα η κίνηση και η τοποθέτηση της φωνής του. Ο Δημοσθένης Ελευθεριάδης προσδίδει στο χαρακτήρα του Κορνήλιου Αγρίππα, μυστηριακό ύφος, συνδυάζοντας τη σοβαρότητα με τη γνώση. Ο Ηλίας Μενάγιερ υποδύεται το Φρανκ. Συμπάσχουμε με τη μοναξιά που διακατέχει τον ήρωα. Ο Γιάννης Καραλής υπήρξε μετρημένος στο ρόλο του Άλμπερτ και αρκετά συναισθηματικός στην ενσάρκωση του ρομπότ. Η Ηώς Αντωνοπούλου, η Δανάη Γουλιέλμου και η Ελένη Παπαιωάννου είχαν εναλλαγές ρόλων. Υποδύθηκαν τα ρομπότ επιτυγχάνοντας ισόποσα, το ανέκφραστο στο πρόσωπο και την έκφραση του συναισθήματος διαμέσου της κινησιολογίας. Υπήρξαν χαριτωμένες φιγούρες στο ρεστοράν και αυστηρές μαθήτριες στο μάθημα χορού.

Αν μπορούσα να βάλω μια κατακλείδα σε αυτό το σχολιασμό, θα έκλεινα και εγώ με μυστηριώδη τρόπο. Η Κυανή είναι ένας αντεστραμμένος Θνητός Αθάνατος που επιζητεί τη λύτρωση από αυτό που την παιδεύει.

 

 

 

Έπαιξαν με αλφαβητική σειρά:

  • Ηώς Αντωνοπούλου (ρομπότ, διάφοροι ρόλοι)
  • Αχιλλέας Βατρικάς (κύριος Φλιν)
  • Μάγδα Γκουβέρου (Μπεθ)
  • Δανάη Γουλιέλμου (ρομπότ, διάφοροι ρόλοι)
  • Αναστασία Δεμέστιχα (Σελ)
  • Δημοσθένης Ελευθεριάδης (Κορνήλιος Αγρίππας)
  • Γιάννης Καραλής (Άλμπερτ, ρομπότ, διάφοροι ρόλοι)
  • Ηλίας Μενάγιερ (Φρανκ)
  • Ελένη Παπαιωάννου (ρομπότ, διάφοροι ρόλοι)
  • Ηθοποιοί γυρισμάτων:
  • Κώστας Γεραντώνης (Μιτς)
  • Ναταλία Ποτσχβερασβίλι (μικρή Σελ)
  • Μήδεια Κάστανου (γυναίκα Μιτς)
  • Αχιλλέας Κουλουμπής (Λάνκαστερ)
  • Κατερίνα Φωτιάδη (φαρμακοποιός)
  • Ορέστης Χαικάλης (Μάικλ)
  • Τώνια Ράλλη (δασκάλα)

 

 

  • Σύλληψη- Σκηνοθεσία- Συγγραφή: Γιώργος Σίμωνας
  • Σκηνικά: Τώνια Ράλλη
  • Κοστούμια: Ματίνα Μέγκλα
  • Φωτισμοί: Γιώργος Κορδέλλας, Γιώργος Σίμωνας
  • Βίντεο: Ελένη Παπαιωάννου
  • Μακιγιάζ- φροντιστήριο: Μαρίνα Πινιατώρου
  • Κατασκευή σκηνικού: sickmyduck.lab
  • Βοηθοί σκηνογράφου: Μαρίνα Πινιατώρου, socos
  • Ηχογραφήσεις- Μίξεις: Στέλλα Ν.Χρίστου
  • Φωτογραφία: Μαρία Τούλτσα
  • Φωτογραφίες making of: Ελένη Παπαιωάννου, Ηώς Αντωνοπούλου

Επικοινωνία: Δάφνη Ανέστη

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top