Fractal
Home / Ποιήματα / Tρία ποιήματα
28/03/2023, 11:24 μμ

Tρία ποιήματα

Του Χρήστου Ντικμπασάνη //

 

 

 

 

Η ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

 

Η παράνοια του πολέμου απογυμνώνει την ελπίδα,

αδειάζει τον ουρανό από τα αστέρια

και τους δρόμους από τα χαμόγελα των παιδιών

Τώρα απομένουμε μόνοι να επαιτούμε

τον επιούσιο εξαγνισμό της αβέβαιης ζωής μας

Στην τσέπη της δεν κρύβουμε τίποτα δικό μας

Μόνο αυτές τις μνήμες της φωτιάς

που δυναμώνουν με το κύλισμα των εποχών

Εξάλλου πόσα πράγματα να χωρέσουμε μέσα της;

Μα σε τι ωφελεί πια το φύλαγμα

των φλεγόμενων αναμνήσεων μας;

Πίσω από την πλάτη μας

άλλοι ορίζουν τα όνειρά μας

Σηκώνουμε ένα κοχύλι

από την άμμο του χρόνου

Αναρωτιόμαστε, αν μπορούμε

να κρυφτούμε μέσα του για πάντα

 

[ΜΕ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΥΤΟ ΔΙΑΚΡΙΘΗΚΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΔΕΚΑ ΒΡΑΒΕΥΘΕΝΤΕΣ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΠΡΟΚΗΡΥΞΕ ΓΙΑ ΤΟ 2022 ΤΟ INTERNATIONAL FORUM OF CREATIVITY AND HUMANISM ΣΤΟ 1ο INTERNATIONAL DAY OF POETRY PEACE CONTEST 2022]

 

 

 

ΤΙ ΑΛΛΟ ΖΗΤΑΣ;

 

Επάνω στον άγνωστο πλανήτη που κτίσαμε

την πρώτη μας αποικία στο Σύμπαν,

σου εκμυστηρεύτηκα τα όνειρά μου,

τις ελπίδες μου για μια νέα αρχή στη ζωή μας

μα δεν έμεινες στο πλάι μου

Τι άλλο ζητούσες από εμένα;

 

Τώρα μέσα στο παγωμένο διάστημα νιώθω ολομόναχος

χωρίς καν το εικονικό σου πρόσωπο για συντροφιά

Δε διστάζω όμως να κοιτάζω μέσα στο κάτοπτρο του χρόνου

τα δικά μου πικρά λάθη

Τι άλλο ζητάς από εμένα για να γυρίσεις;

 

Με συντροφεύει η θλίψη

Που είναι η αγάπη σου

που κάποτε μου είχες υποσχεθεί

πως θα κρατήσει για πάντα;

Τι άλλο ζητάς από εμένα για να έρθεις πίσω;

 

Κουράστηκα πια να παίζω μόνος μου την ίδια κίνηση

στο σαθρό σκάκι της μοναξιάς μου

Έλα ν’ αγκαλιαστούμε ξανά

Έλα να θυμηθούμε πάλι τα έτη φωτός

που διανύσαμε για να φθάσουμε εδώ

στον πλανήτη των μεγάλων υποσχέσεων,

περνώντας μέσα από χιλιάδες κινδύνους

Ανοίξαμε πια την πύλη της αιωνιότητας

Με τι κουράγιο να την ξανακλείσουμε

και ν’ απομείνει ο καθένας μόνος του;

Τι άλλο ζητάς από εμένα να σου πω

για να σε πείσω να γυρίσεις;

 

Τώρα δε σε συναντώ πια στο δρόμο των άστρων

Δε θυμάμαι καν αν έφυγες πρώτη εσύ

ή αν απομακρύνθηκα εγώ

Σίγουρα φταίνε οι κοφτεροί βράχοι

αυτού του εξωπλανήτη που ζούμε,

το αφόρητο κρύο του Σύμπαντος,

οι χιονισμένες οροσειρές των επιθυμιών μας

Τι άλλο ζητάς να σου πω;

 

Πάντα σου άρεζε στους διαστρικούς δρόμους να τριγυρνάς,

πασχίζοντας να ισορροπήσεις τα βήματά σου

Θυμάμαι την αναγέννησή σου

μέσα απ’ τη λάσπη μιας νέας πραγματικότητας

Και όμως δεν υπάρχεις πια

ούτε σαν ολόγραμμα στο κατάλυμα μου

Τι άλλο να ζητήσω εκτός απ’ την παρουσία σου;

 

Ανέλπιστα το ξέρω θα επιστρέψεις μιαν αυγή

για να ζήσεις μαζί μου

στην αποικία των πόθων μας

Δεν θα είμαι πλέον μόνος ούτε κι εσύ

Θα μας ενώνει η λαχτάρα γι’ αναζήτηση

αλλόκοσμων πολιτισμών που έχασαν το δρόμο τους

μέσα στην αιώνια νύχτα

Κόσμοι μεγάλοι, πανέμορφοι,

διάτρητοι από υψηλές αξίες και αρετές

μα κι ευάλωτοι από αμαρτίες

σαν τις δικές μας ασήμαντες σιωπές

 

Ξαναρχίζω πλέον να θυμάμαι

τις εποχές που σου ορκίστηκα

πως θ’ απολαύσουμε μαζί

Τι άλλο ζητάς ως αντίτιμο για το γυρισμό σου;

Δεν έχω άλλο τίποτε να σου δώσω

παρά την πληγωμένη μου καρδιά!

 

 

(ποίημα από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή μου με τίτλο ΑΠΟΙΚΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ)

Χρήστος Ντικμπασάνης

 

 

 

Η ΘΥΣΙΑ

 

Σκοτεινές μορφές διαπερνούν τα σπλάχνα της όμορφης πολιτείας σου

με τις ξιφολόγχες της απόγνωσης

Ανήμπορη γριά η Ελλάδα κάθεται από μακριά και οδύρεται

για το αρχαίο μεγαλείο σου που ξεψυχά μέσα σε βέβηλα χέρια

Το χώμα σου πυρπολείται,

οι συμπατριώτες σου σφαγιάζονται, θυσία αιματηρή

στο βωμό του μίσους και της άλογης οργής των αλλοτρίων σου

Οι μνήμες της χαμένης μεγαλόπνοης ζωής σου

το θρήνο σου δυναμώνουν

 

Κάποτε είχες κεντημένο όλο τον κόσμο

στα μεγαλόπρεπα υφαντά σου,

στον ανεξίτηλο πλούτο των ονείρων σου,

στις ανταλλαγές των ελπίδων σου

για ένα ολόφωτο αύριο με τους άλλους λαούς

 

Τώρα δεν υπάρχει αύριο και το χθες έχει ρημαχθεί ανεπανόρθωτα

Τώρα αλλάζεις γη, αλλάζεις μητέρα

Άλλη φιλόξενη αιώρα αναζητάς να κουνάει

την κούνια του μωρού σου

Τώρα βάζεις στο κάδρο τη φωτογραφία

του εαυτού σου, των οικείων σου,

της αλησμόνητης πόλης σου, της Σμύρνης,

να μην τους ποδοπατήσει το αδιάφορο πλήθος,

να μη μαγαριστούν όλα εκείνα τα σπουδαία πράγματα

που κουβαλάς μαζί σου στις γειτονιές του κόσμου

 

[ΜΕ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΥΤΟ ΔΙΑΚΡΙΘΗΚΑ ΣΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΤΟΥ 2022 ΠΟΥ ΠΡΟΚΗΡΥΞΕ Ο ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ –ΚΥΠΡΟΥ]

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top