Fractal
Home / Ποιήματα / Tρία ποιήματα
30/03/2021, 11:16 μμ

Tρία ποιήματα

Γράφει η Βίκυ Δρακουλαράκου // *

 

 

 

 

 

Ναρκίσσου κήπον ανθέοντα

 

Στον ανθόεντα κήπο του Νάρκισσου

χάθηκε η κόρη, στου ήλιου το αναγύρεμα,

βοτάνι ιππομανές μαζεύοντας.

Αναδεύοντας του αμφορέα τα ηδύποτα

την συνετή παρθένο ηράσθην.

 

Άνασσα των παθών

η έφιππη έπαρση σημαινόμενης αγάπης

με ρόδα και ία, την ικάρια πτήση εντείνει.

Μελιχρό το φως, στης νυκτός τη δίψα.

Παραληρηματικός, στου σκοταδιού τη σιγαλιά,

ο μυστικότροπος συγκερασμός των σωμάτων.

 

Αυτοηττώμενη,

χαϊδεύω την ευωδιαστή καμπύλη της αποπλάνησης

που μύδρους εκπηγάζει, στη γυμνή θύρα ονείρων.

 

Καράβι πηγαιμού, του κορμιού σου ο συριγμός.

Ταξίδι φεγγαρίσιο, των στεναγμών η συνουσία.

 

Μύρον των ρεματιών τής γενέθλιας γης μου

χάραγμα στο στήθος μου η πανωραία μορφή σου.

 

Νιόσπορο ροδή μου,

ορέγομαί σε.

 

‘’εγών ποθέω νύκτας τε το ήμαρ αιγλοπόδαν’’

 

 

 

 

Έρωτας γενέθλιος

 

Στίγμα ακατάλυτο η αφή των ακροδακτύλων του.

Τα σταυρόδετα νεραϊδένια του πέλματα

στέγη χρυσοπλεγμένη στο ουράνιο πάθος.

Ροδόσταμη, η ανυπόκριτη φέρουσα αγάπη

πλέρια κι εύρωστη,

στη νωπή καμπυλόχρωμη γη της επαγγελίας

αγνογεννιέται.

Το επιθυμητό και το θυμοειδές

δώρα του ηνίοχου

στην ευδοκίμηση του άλλου εαυτού.

Η ενδεκάτη εντολή γυμνότερη απ΄τον κρίνο

την πορφυρή της αβρότητα απαγκιάζει

στο εξεγερμένο πέταγμα του ιδανικού.

Ουρανός και γαία σε (π)οίησης συνεύρεση

ανάσες ηφαιστειογενών λαγνειών διασπείρουν

καλλιτεχνώντας το αποτύπωμα της πρώτης επαφής

Έρωτας και ψυχή

αρραγώς μαρμαίρουν στη στιλπνή επιφάνεια

του αγαλματένιου θεού

στο σηκό του ναού του

 

‘’τής εμής ψυχής ηνιοχεύεις’’

 

 

 

 

Ανταμικό

 

Έτσι ξαφνικά, βλάστησες, στη χερσωθείσα γη μου.

Εύφορο έρωτα, ο αγαλματένιος σου μίσχος έσταζε.

Ο άνεμος, τολμηρά παιχνίδιζε με τα ρόδινα κλωνάρια σου.

Πάνω στα θαλερά πέταλα των χειλιών σου

με κάλεσμα ερωτικό, τα έπλεκε.

Ρεμβαστικά σε θώπευσαν οι στήμονες του κορμιού μου.

Ο ασίγαστος παλμός της εύφλεκτης σάρκας μου

την παρθενική πλεύση του δωροθαύματος ποθούσαν.

 

Στον ανεπισκεύαστο λειμώνα τ΄ουρανού μου

η υδαρή σου θέληση

τα όσα αγνοούσα, μέσα στης καρδιάς μου τη κρύπτη

πότισε.

 

Το φόβο, να φιλιώσω την ουράνια άνοιξη με εκείνη της γης

το προσφερόμενο θείο σου άγγιγμα, σταυρόδεσε.

 

Στο άπλωμα της άνοιξης

των ταξιδιών μου τα καράβια ναύλωσες.

Των εγκάτων μου προσδοτική λαβωματιά,

τρανεμένο μου έπαθλο, εσύ!

 

Εν συνειδήσει, στην μύηση των πτήσεων δωρίζομαι.

Στο έλυτρο της φτερούγας σου εγκλείομαι.

 

Στο αδιάντροπα θέλω σου, να πλανηθώ θέλω.

Στην εγγενή ανάγκη σου να εξανιδανικευτώ ποθώ.

 

 

 

 

 

* Βίκυ Δρακουλαράκου: Συγγραφέας, Ποιήτρια, Κριτικός λογοτεχνίας, Ανθολόγος. Ποιητική συλλογή ‘’Αμαλθείας κέρας’’ από τις εκδόσεις Όστρια. Γραμματέας στο παράρτημα Ν. Αττικής του πολιτιστικού φορέα ‘’Αμφικτυονία Ελληνισμού’’. Απέσπασε βραβεία ποίησης και διακρίσεις από πολιτιστικούς φορείς για την προσφορά της στα γράμματα.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top