Fractal
Home / Κριτική θεάτρου / ☆ «Το μπορντέλο της μαντάμ Ρόζας» θεάτρο Αλκμήνη. Η πορεία προς την κάθαρση.
22/02/2023, 1:45 πμ

☆ «Το μπορντέλο της μαντάμ Ρόζας» θεάτρο Αλκμήνη. Η πορεία προς την κάθαρση.

Της Ελένης Αναγνωστοπούλου //

 

 

Η θεατρική συνεργασία των Κώστα Παπαπέτρου και Αλέξανδρου Λιακόπουλου αφήνει το στίγμα της ως άλλη μια έντιμη εν τω βάθει σύμπραξη των τεχνών, μετουσιωμένη σε άψογη σκηνική αποτύπωση.

Ή

Η πορεία προς την κάθαρση.

 

 

Βρέθηκα στην πρεμιέρα της θεατρικής παράστασης: «Το μπορντέλο της μαντάμ Ρόζας» που πρόσφατα ξεκινάει το ταξίδι της, στην πειραματική και γεμάτη εμπνεύσεις blackbox σκηνή του Secret Room του θεάτρου Αλκμήνη. Το μυστικό δωμάτιο του θεάτρου κρύβει ποικίλες εκπλήξεις που εντυπωσιάζουν και χαράσσονται στο μυαλό υπό τη μορφή ανεξίτηλης ανάμνησης. Θες επειδή ο χώρος λειτουργεί ως καμβάς, πάνω στον οποίο γεννιούνται δυνατά συναισθήματα; Θες επειδή ο/οι ερμηνευτές της εκάστοτε παράστασης, μπαίνουν σε mood ιεροτελεστίας και συνδέονται με τον θεό του θεάτρου; Το συμπέρασμα είναι ότι αγαπώ και εκτιμώ ιδιαίτερα το Secret Room διότι εκεί μέσα, ο καθένας, έχει τη δυνατότητα να βιώσει τη μυσταγωγία ενώ ταυτόχρονα μπαίνει σε περισυλλογή, περιπλανώμενος σε κόσμους, άγνωστα γοητευτικούς. Σ’ αυτό το χώρο, η διασύνδεση σκηνής και πλατείας είναι κάτι παραπάνω από έκδηλη. Εξάλλου, πρόκειται για μια αμφίδρομη ανταλλαγή θετικών ενεργειών που ενισχύει το κίνητρο στους συντελεστές να μιλούν, έχοντας ως σημείο αναφοράς, τη δουλειά τους.

Η σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου είναι ρεαλιστική και προπαντός ανατρεπτική. Κατορθώνει να καταρρίψει τα ταμπού και τα στεγανά, διατηρώντας σταθερά το σεβασμό ως προς τους κειμενικούς ήρωες που υποφέρουν και ζουν το δράμα τους μέχρι το μεδούλι. Παράλληλα, ο σκηνοθέτης αντιμετωπίζει με ευθύτητα το σκοτεινό πλαίσιο που διέπει τον υπόκοσμο. Συμπεριφέρεται σαν αόρατος ντετέκτιβ που εξιχνιάζει τα γεγονότα και εγείρει ερωτήματα και προβληματισμούς γύρω από παράδοξες καταστάσεις αλλά επιλέγει να μη δώσει την οριστική λύση. Πράγμα ορθό!

 

 

Το αρχικό σκεπτικό είναι πως δεν υφίσταται άνθρωπος αναμάρτητος. Αν ξεκινήσουμε από εκεί, διαπιστώνουμε ότι ο κύριος Λιακόπουλος αγαπάει τους ήρωες διότι είναι άνθρωποι με αδυναμίες: διαθέτουν τόσο προτερήματα όσο και μειονεκτήματα. Κοιτάζει λοιπόν, ν’ αναδείξει την ανθρώπινη πλευρά τους, επιτείνοντας το ισχυρό συναίσθημα της συγκίνησης.
Ο Κώστας Παπαπέτρος είναι αμφισβήτητα εκείνη η συγγραφική περίπτωση που διαθέτει το άγγιγμα του Μίδα. Έχει στα χέρια του την πρωτότυπη ιδέα της Σπεράντζας Βρανά (Το τίμιο μπορντέλο) και τη μεταγράφει, εξυφαίνοντας μια πλοκή που ενώ στην αρχή μοιάζει αναμενόμενα προβλέψιμη, τελικά, καταλήγει στο ρεύμα του απροσδόκητου. Έχει τόσο καθαρή ματιά όπου όταν έρχεται η στιγμή για τους ηθοποιούς ν’ αποδώσουν τους εκάστοτε ρόλους, τείνουν να μεταμορφώνονται σε καθρέφτες που απεικονίζουν το τρίπτυχο που κινείται ανάμεσα στην αντικειμενικότητα, τον υποκειμενισμό και την ψευδαισθητική αληθοφάνεια. Καταγράφει τη δική του πρόταση αρχαίας τραγωδίας, τοποθετημένη σε σύγχρονα μοτίβα, με εξάρσεις και υφέσεις, κόβοντάς μας κυριολεκτικά την ανάσα. Επιλέγει να μας παρασύρει μεθοδικά στους λαβυρίνθους της πλάνης, ούτως ώστε σαν θεατές να μπούμε στη διαδικασία να ξεμπερδέψουμε το κουβάρι της φαντασίας που δείχνει να είναι ανεξάντλητο και συγκρούεται με το αφιλόξενα εχθρικό παρόν.
Η Δανάη Καλοπήτα καλείται να κρατήσει πάνω της σχεδόν όλο το έργο, γεγονός που την καθιστά άξια συγχαρητηρίων. Έχει τη δυνατότητα να μεταμορφώνεται σε μια δυναμική μα και συνάμα αδίστακτη γυναίκα, τη μαντάμ Ρόζα. Παραστατική, άκρως ευθύς, χειμαρρώδης. Φέρει όλες τις ιδιότητες ενός μάγκα γένους θηλυκού που διεκδικεί χωρίς περιστροφές, αυτό που θέλει. Ακροβατεί συνεχώς από την ευαισθησία στην τραχύτητα, εκδηλώνοντας όλες τις εναλλαγές της ψυχικής ταυτότητας της αλλοτινής Ρηνούλας που παραμένει μια εύθραυστη κούκλα.

Στο πλευρό της, ο Πάνος Γεωργουλής, υποδύεται τον Δημήτρη, ο οποίος δεν λειτουργεί μόνο σαν σύζυγος αλλά και σαν ήρεμη δύναμη. Ενσαρκώνει τον τύπο ανθρώπου που από τη μια πλευρά είναι αφοσιωμένος και από την άλλη πονάει σιωπηλά, εσωτερικεύοντας το βίωμα της δυστοπικής ανοικείωσης. Είναι ο βράχος, το απάνεμο λιμάνι, η παρηγοριά. Η σταθερότητα. Αξιοπρεπής μες στη δίνη της απελπισίας.
Η Ελένη Μαρμάρου αποδίδει ζωντάνια και φρεσκάδα στο ρόλο της νεαρής Μαρίας. Συγκρατημένα νοσταλγική, όμορφα ανεπιτήδευτη, αναζητά με επιμονή να ανακτήσει τη θαλπωρή που τόσο αναπάντεχα, στερήθηκε.
Τι να πει κανείς για το σκηνικό και τις επιλογές κοστουμιών του Γιώργη Κοντοπόδη; Για άλλη μια φορά, δηλώνει διαμέσου της δουλειάς του ότι ανήκει στις καλλιτεχνικές σπανιότητες που διαθέτουν το χαρακτηριστικό των πολλών ταλέντων. Οντότητα εξαιρετικά χαρισματική, ανέδειξε το Secret Room, αυτή τη φορά ως αφανής ήρωας, σε τόπο όπου το χρώμα διανθίζεται με το ρομαντισμό και τη λιτότητα. Η ομορφιά κρύβεται στην απλότητα και ο στόχος έγινε κατανοητός. Η πορεία προς την κάθαρση αφορά εκείνους που ενδιαφέρονται να μη μείνουν στην επιφάνεια. Η επιφάνεια είναι για τους πολλούς. Η αξιολόγηση και η εμβάθυνση απευθύνεται σ’ αυτούς που επικοινωνούν με τον εσώτερο εαυτό τους.

 

 

Η ταυτότητα της παράστασης

  • Θεατρική διασκευή: Κώστας Παπαπέτρος
  • Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Λιακόπουλος
  • Σκηνικό – κοστούμια: Γιώργης Κοντοπόδης
  • Μουσική σύνθεση: Άγγελος Ανδρεόπουλος
  • Φωτογραφίες – γραφιστικά: Γιάννης Παυλίδης
  • Επικοινωνία: Νατάσα Παππά

 

Ερμηνεύουν με σειρά εμφάνισης:

  • Δανάη Καλοπήτα, Πάνος Γεωργουλής, Ελένη Μαρμάρου

 

Πληροφορίες παράστασης

  1. Χώρος: Θέατρο Αλκμήνη (Αλκμήνης 8, 11854,  Κάτω Πετράλωνα)
  2. Σκηνή Secret Room
  3. Tηλ. θεάτρου: 210 3428650
  4. Ημέρα και ώρα παράστασης: Κυριακή στις 20:30

 

 

* Η Ελένη Αναγνωστοπούλου είναι απόφοιτος του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και Μέλος της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top