Fractal

Ποίηση: “To δώρο της Πρωτοχρονιάς”

Της Ευαγγελίας Στερνάκα //

 

 

To δώρο της Πρωτοχρονιάς

 

Τα χρόνια κι αν περάσανε κι ασπρίσαν τα μαλλιά σου

να σβήσουν δεν κατάφεραν το φως απ’ τη ματιά σου.

 

Κι ο χρόνος που επέρασε με θάλασσα μου μοιάζει

που παίρνει ό,τι αγαπώ την ώρα που χαράζει.

 

Τη λαμπερή τη θάλασσα που ήταν η ζωή μου

‘ποφεύγω πια να τη θωρώ, πονάει η ψυχή μου.

 

Γιατί ήταν μέρα φωτεινή που γλίστρησες μακριά μου

κι έγινε το γαλανό μαχαίρι στην καρδιά μου.

 

Τώρα που είμαστε μακριά, άραγες με θυμάσαι;

Το νότο πάντα θα κοιτώ, μες στην καρδιά μου θα’σαι!

 

Μια στροφή επρόλαβα τότες να σου τη δείξω,

φοβάμαι δεν κατάλαβες πόσα’χα να χαρίσω!

 

Τώρα βραδιά Πρωτοχρονιάς, ο κόσμος τραγουδάει

κι αντί για το γλυκό κρασί, η κάμαρα σιωπάει.

 

Μπροστά όλοι λένε να κοιτώ, μα φαίνεται δεν ξέρουν

τα λόγια σου κι οι συμβουλές πόσα’χουν να προσφέρουν.

 

Γι’ αυτό να ξέρεις πως όσο ζω, όπου κι αν βαδίζω,

τη μνήμη καταφύγιο θα έχω να γυρίζω!

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top