Διήγημα: «Τέσσερις (παράλληλοι) μονόλογοι και ένας διάλογος»

Του Θάνου Μαντζάνα // *

– Τι έγινε, πω; πάει;
– Πού να πάει; Πάει κάποιος κάπου;
– Ε; Τι κάνεις ρώτησα…
– Το κατάλαβα…Και εγώ έκανα μια ρητορική ερώτηση. Από αυτές που δεν χρειάζονται απάντηση…
– Ξέρω τι σημαίνει ρητορική ερώτηση…
– Απλώς υπενθύμισα ότι δε τις απαντάμε γιατί γνωρίζουμε την απάντηση πριν ακόμα διατυπωθεί η ερώτηση…
– Πάλι δεν σε καταλαβαίνω…
– Δεν πειράζει…Τον εαυτό σου τουλάχιστον τον καταλαβαίνεις;
– Γιατί επιμένεις πάντα να με μπερδεύεις;
– Κανείς δεν μπορεί να μπερδέψει κάποιον που δεν είναι ήδη μπερδεμένος…
– Μερικές φορές νομίζω ότι με κοροϊδεύεις συνεχώς…Ή μου κάνεις πλάκα τέλος πάντων…
– Αν κοροϊδεύεις οποιονδήποτε κοροϊδεύεις διαρκώς τον εαυτό σου…Ακόμα και τις στιγμές που με εκνευρίζει αφόρητα ο δικός μου δεν θα του το έκανα αυτό.
– Μα τι λες;
– Λέξεις όπως όλοι. Το θέμα είναι τι νόημα τους δίνει κανένας και ποια σχέση έχει αυτό με την αληθινή, δηλαδή την κρυμμένη έννοια τους. Αυτήν που αλλιώς λέμε πραγματικότητα…
– Τώρα είναι που χάσαμε εντελώς την μπάλα…
– Οέο;
– Πως τα καταφέρνεις να με κάνεις πάντα να γελάω στο τέλος;
– Κάτι δεν είναι και αυτό; Και προτιμότερο από το να σε έκανα να κλαις;
– Ρητορική ερώτηση ήταν και αυτή;
– Οχι, κανονική. Και την απάντησες…
– Πώς την απάντησα αφού και εγώ σου έκανα άλλη;
– Το σημαντικό είναι να θέτεις τις ερωτήσεις. Τόσο πολύ που μερικές φορές εμπεριέχουν τις απαντήσεις τους έστω και αν αργούμε πολύ να το συνειδητοποιήσουμε…
– Τέλος πάντων, τι θα κάνουμε το βράδυ; Θα συναντηθούμε;
– Εγώ πάντως μετά τις επτά θα είμαι στο αεροδρόμιο…
– Πού;
– Στο αεροδρόμιο, ξέρεις, το γνωστό, ένα έχει η πόλη…
– Τώρα πραγματικά μου κάνεις πλάκα, έτσι;
– Καθόλου!
– Τι θα πας να κάνεις στο αεροδρόμιο;
– Να δω τα αεροπλάνα να πετούν…
– Ε δεν παλεύεσαι πια….Ελα, πες, τι θα κάνουμε το βράδυ;
– Εγώ τουλάχιστον θα βρίσκομαι στο αεροδρόμιο…Εσύ δεν ξέρω τι θα κάνεις.
– Συνήθως με αφήνεις άφωνη….Σήμερα θα με κάνεις να μείνω και άγαλμα;
– Τα αγάλματα είναι στο μουσείο…
– Τι πράγμα; Το ξαναλές σε παρακαλώ γιατί μάλλον δεν άκουσα καλά;
– Μια χαρά άκουσες…
– Σε ποιο μουσείο, κάποιο συγκεκριμένο;
– Οποιοδήποτε, δεν έχουν προτίμηση…
– Τα αγάλματα πάντα;
– Για αυτά δεν μιλάμε; Και χωρίς καληνύχτα…
– Έτσι και αλλιώς δεν είναι νωρίς στις δύο το μεσημέρι για καληνύχτα;
– Ποτέ δεν είναι αργά ή νωρίς για καληνύχτα…Εξαρτάται από το αν έχει νυχτώσει μέσα σου. Και αν και πότε θα έρθει η αυγή…
– Πας να με τρελάνεις σήμερα;
– Αυτό ειδικά ποτέ…. Άλλωστε όποιος έχει επίγνωση της τρέλας του απλά δεν είναι τρελός.
– Πρέπει να κλείσω, ώρα να επιστρέψω στη δουλειά, όπως και εσύ νομίζω. Τα λέμε αργότερα, έτσι;
– Φυσικά…
– Άντε, φιλιά…και σ’ αγαπώ.
– Πρέπει δηλαδή να το επαναλάβω και εγώ τώρα;
– Το είπες πριν και δεν το άκουσα;
– Φυσικά και δεν το άκουσες….Αλλά το ότι είμαι τόση ώρα με το τηλέφωνο στο χέρι και το αυτί δεν αρκεί;
– Τι πράγμα;
– Τίποτα….τα λέμε μετά.
– Καλή συνέχεια…
– Κι σε εσένα….για όλα και για πάντα…

– Θα με παλαβώσει αυτός ο άνθρωπος…
– Γιατί κάθε φορά που θα μιλήσουμε για αυτόν, κάθε φορά που μιλάμε δηλαδή, λες πάντα το ίδιο;
– Αφού συμβαίνει και μάλιστα συνεχώς; Να μην το πω;
– Τι έγινε πάλι, τι σου έκανε;
– Ποτέ δεν είναι κάτι που κάνει, αυτά που λέει είναι…
– Τι σου είπε λοιπόν;
– Μου έδωσε ραντεβού στο αεροδρόμιο! Μου είπε δηλαδή ότι μετά τις επτά θα είναι εκεί και αν θέλω να πάω…
– Ε, πλάκα θα σου έκανε…
– Αυτό του είπα και εγώ….Και με διαβεβαίωσε ότι μιλούσε απολύτως σοβαρά!
– OK, σου έδωσε ραντεβού στο αεροδρόμιο λοιπόν…Είναι τόσο κακό αυτό, σε πειράζει τόσο πολύ;
– Μα δεν είναι λογικό αυτό το πράγμα!
– Έχω ακούσει πολύ πιο τρελά…για να μην σου πω πόσα ήταν άσχημα και δυσάρεστα.
– Δεν είπα ότι είναι δυσάρεστο ή κακό…αλλά έχεις ακούσει ποτέ κανέναν να λέει ξαφνικά έλα στο αεροδρόμιο;
– Έχεις τόσο μεγάλο πρόβλημα με αυτό;
– Δεν είναι θέμα προβλήματος…Αλλά είναι τόσο παράξενος, μυστήριος κυριολεκτικά κάποιες φορές.
– Ενώ εσύ θα ήθελες ας πούμε να ήταν αδιάφορος, αναίσθητος, αγενής ή ακόμα και ανόητος; Μπορώ να βρω και άλλα επίθετα που να αρχίζουν με στερητικό α, αν δεν σου φτάνουν αυτά.
– ΜΑ τι λες τώρα και εσύ; Απλώς με….μπερδεύει γαμώτο, αυτό είναι! Με μπερδεύει τόσο πολύ!
– Σε μπερδεύει ε; Λοιπόν όσα χρόνια σε ξέρω….
– Δηλαδή την ηλικία μου μείον τρία αφού τόση διαφορά έχουμε, δεν είναι ανάγκη να μου την θυμίζεις…
– Ούτε εγώ ότι είσαι η μεγαλύτερη, το χόρτασα μέχρι να τελειώσω το λύκειο! Λοιπόν όσο χρόνια σε ξέρω προσπαθώ πραγματικά να σε καταλάβω και δεν μπορώ…
– Εύκολο το έχεις; Εδώ δεν μπορώ να καταλάβω η ίδια τον εαυτό μου…
– Δεν φτάνει που με πρήζεις τόση ώρα με δουλεύεις και από πάνω;
– Όχι, επανέλαβα μόνο κάτι που είπε κάποιος…
– Μίλα λίγο πιο δυνατά, δεν σε άκουσα….
– Δεν είπα τίποτα…Τι λες, να πάω στο αεροδρόμιο;
– Εμένα ρωτάς; Εγώ θα πήγαινα, σίγουρα πάντως δεν θα κινδυνεύσεις.
– Μα γιατί θέλει να συναντηθούμε εκεί;
– Πού να ξέρω; Μπορεί να έχει αγοράσει εισιτήρια και να θέλει να σου κάνει έκπληξη με ένα σύντομο ταξίδι κάπου, Παρασκευή αύριο, μια ημέρα άδεια την παίρνεις και τηλεφωνικά, με το Σαββατοκύριακο τρεις…
– Λες;
– Εδώ είναι τόσα και τόσα πιθανά στον κόσμο, γιατί όχι και αυτό;
– Εντάξει, με έπεισες…Θα πάω!
– Μπράβο για να κλείσουμε κάποτε αυτό το τηλέφωνο.
– Χμμ, σιγά…Θα σε πάρω το βράδυ. Γεια σου μικρή.
– Μην το παραλείψεις, θα σου επιβάλλω πρόστιμο…Γεια.

– Καλησπέρα, πού είσαι;
– Στο είπα ότι μετά τις επτά θα είμαι στο αεροδρόμιο….Σε κάνα τέταρτο φτάνω.
– Το εννοούσες τελικά ε;
– Ε αν εννοούσα ότι θα πήγαινα λιμάνι θα έβλεπα ήδη θάλασσα…
– Εξυπνάδες….Δεν θα μου πεις τι πηγαίνεις να κάνεις εκεί;
– Δεν στο είπα ήδη από το μεσημέρι;
– Έρχεται κανείς;
– Πολλοί υποθέτω, ειδικά τώρα που ξεκίνησε και η τουριστική σεζόν αλλά γιατί ρωτάς;
– Μήπως πας για να παραλάβεις κανέναν…
– Αν είχα αλλάξει δουλειά σε οδηγό ταξί ή είχα ανοίξει μεταφορική εταιρεία θα το γνώριζες….Δεν θα παραλάβω κανέναν και τίποτα.
– Τότε πού πηγαίνεις;
– Βρε τι πάθαμε σήμερα όλη ημέρα, από το πώς πάει στο πού πάω…
– Μα δεν θα μου πεις για πού πετάς;
– Ούτε πετάω ούτε κολυμπάω…Για σήμερα τουλάχιστον αποκλείονται και τα δύο!
– Τότε πού θα πάμε;
Θα κλείνουμε δηλαδή το ρήμα πάω σε όλους τους χρόνους και τις εγκλήσεις, δεν την γλιτώνουμε;
Αχ, είσαι πολύ γλυκός όταν κάνεις τέτοια και μετά δήθεν δεν καταλαβαίνεις….Μα είναι δυνατόν να μην μου πεις πού θα ταξιδέψουμε;
– Είπα τίποτα για ταξίδι και δεν το θυμάμαι;
– Ωραία, να στο πω αλλιώς…Για πού έχεις βγάλει εισιτήρια;
– Ούτε που θυμάμαι πότε έβγαλα τελευταία φορά εισιτήριο για μεταφορικό μέσο…Στο μετρό έχω κάρτα μήνες τώρα.
– Δεν είναι αστείο πια…Αν δεν μου πεις πού θα πάμε πώς θα ξέρω τι ρούχα να βάλω στην βαλιτσούλα; Την μικρή που έχω βέβαια, πόσες ημέρες πια θα λείψουμε…
– Χρειάζεσαι βαλίτσα για μερικές δεκάδες χιλιόμετρα; Ακόμα και αν θέλεις πια να αλλάξεις στην διαδρομή μια κρεμάστρα στο πίσω κάθισμα νομίζω είναι αρκετή…
– Αρχίζω να εκνευρίζομαι, εντάξει; Θα μου πεις επιτέλους τι πας να κάνεις στο αεροδρόμιο;
– Να το ξαναπώ;
– Ε αφού το θέτεις έτσι ναι, ξανάπες το!
– Το ξαναλέω…Πάω να δω τα αεροπλάνα.
– Ωραία, πηγαίνεις να δει τα αεροπλάνα….Εμένα τι με θέλεις; Γιατί μου είπες να σε συναντήσω εκεί;
– Δεν μου λες καλύτερα αν θα έρθεις; Δεν σε πιέζω φυσικά, αν είναι μόνο να μη σε περιμένω άδικα.
– Όχι, δεν θα έρθω αν δεν μου πεις ποιος είναι ο προορισμός του αεροπλάνου που θα επιβιβαστούμε Αφοί κοιτάξουμε με την απαραίτητη προσοχή και συγκέντρωση φυσικά, όλα τα υπόλοιπα, όπως φαντάζομαι θεωρείς απαραίτητο!
– Μα γιατί πρέπει οπωσδήποτε να μπούμε σε ένα αεροπλάνου; Δεν γίνεται απλώς να τα βλέπουμε μέχρι να κουραστούμε και να κάνουμε κάτι άλλο στη συνέχεια;
– Αυτό που δεν γίνεται είναι το να μιλάς σοβαρά τώρα….Τι εξυπηρετεί, ποιο νόημα έχει να κάθεται κανείς και να κοιτάζει τα αεροπλάνα;
– Δεν εξυπηρετεί σε τίποτα….Νοήματα όμως μπορεί να έχει αρκετά και διαφορετικά. Μπορεί ας πούμε να σκέφτεσαι τα ταξίδια που θα κάνεις στο μέλλον…
– Έτσι γενικά και αόριστα; κάπως, κάποτε, για οποιονδήποτε προορισμό;
– Για απολύτως συγκεκριμένους και πάρα πολλούς προορισμούς. Όλα εκείνα τα ταξίδια που κάνεις δίχως να μετακινηθείς εκτός των ορίων ενός τόπου, όχι με την φαντασία και στα τυφλά αλλά με το μυαλό και σε προσεχτικά χαραγμένη πορεία. Τα ταξίδια που ενώ διαρκούν όσο η μετάβαση από ένα οικοδομικό τετράγωνο στο διπλανό είναι τόσο γεμάτα από εσωτερικές εμπειρίες και φτάνουν πολύ πιο μακριά από άλλα τα οποία γίνονται σε απόσταση χιλιάδων χιλιομέτρων και διαρκούν πολλά χρόνια.
– Αυτό που μόλις είπες είναι πολύ όμορφο…..
– Δεν ξέρω αν είναι όμορφο….Ξέρω μόνον ότι όσο κακό και μάταιο είναι η ομορφιά να αυτοθαυμάζεται ατέλειωτα, μπροστά στον καθρέφτη ή και χωρίς αυτόν άλλο τόσο μάταιο και επιζήμιο είναι αυτή η ίδια ομορφιά, σε όλες τις μορφές και εκφάνσεις της, να μην έχει καμία επίγνωση του εαυτού της. Γιατί τότε μπορεί να καταλήξει να φαίνεται στα ίδια της τα μάτια άσχημη και αντίθετα να θεωρεί όμορφο το κραυγαλέα άσχημο….Ομως η ομορφιά είναι υποκειμενική, εξαρτάται από το ποιος και πως κοιτάζει κάτι για να το θεωρήσει όμορφο. Η ασχήμια είναι πάντα μόνον ασχήμια και παραμένει τέτοια, ακόμα και αν προσπαθήσεις να την μασκαρέψεις σε ομορφιά.
– Τι εννοείς;
– Πάντα όταν λέμε κάτι σοβαρό σε κάποιον εννοούμε κάτι βαθύτερο και περισσότερο αλλά αυτό δεν εξαρτάται μόνον από εμάς…Κατά μιαν έννοια είναι το αντίστροφο με αυτό που συμβαίνει με την ομορφιά. Πρέπει και ο άλλος να θέλει να διακρίνει το νόημα σε αυτό που λέμε και επίσης να το δεχτεί…
– Το νόημα λοιπόν του ότι πηγαίνεις τώρα στο αεροδρόμιο είναι για να κάνεις ένα από αυτά τα όμορφα ταξίδια που μου είπες;
– Έχω φτάσει ήδη…και όχι ένα, ποτέ δεν είναι μόνον ένα, πολλά. Τώρα γιατί εδώ; Γιατί έχω διαπιστώσει ότι η οπτική παράσταση αεροπλάνων που προσγειώνονται και κυρίως απογειώνονται και τα παρακολουθείς καθώς εξαφανίζονται σιγά – σιγά μέσα στον ουρανό, γίνονται ένα με αυτόν, είναι ιδανική εκκίνηση για τέτοια ταξίδια.
– Σε εμένα γιατί είπες να έρθω;
– Γιατί σε κάθε διαδρομή θέλεις και χρειάζεσαι συνταξιδιώτες…Ειδικά αυτά τα ταξίδια αν τα κάνεις μόνος σου χάνεις την μισή αξία και ακόμα περισσότερη από την χαρά τους.
– Δεν είμαι μακριά και εγώ, σε πέντε λεπτά θα βρίσκομαι εκεί…
– Θα περιμένω στο καφέ που βλέπει στον διάδρομο απογείωσης, εκεί που είχαμε καθίσει την άλλη φορά, αν θυμάσαι…
– Όταν απέστρεφα από κάπου;
– Εσύ απέστρεφες ή εγώ έφευγα;
– Δεν θυμάμαι… Έχει σημασία;
– Καμία…. Άλλο είναι που έχει σημασία.
– Ποιο;
– Το ότι συναντηθήκαμε…και τότε και τώρα.
– Κλείνω για να παρκάρω.
– Και εγώ για να παραγγείλω…Καφέ και εσύ;
– Καφέ και εγώ…

* Ο Θάνος Μαντζάνος γεννήθηκε στην Αθήνα όπου σπούδασε πολιτικές επιστήμες και κοινωνιολογία, ζει και εργάζεται. Κριτικός μουσικής σε πάρα πολλές έντυπες και ηλεκτρονικές, εξειδικευμένες και μη, εκδόσεις. Από το 1999 είναι ο κριτικός και αρθρογράφος περί μουσικών θεμάτων της εφημερίδας Αυγή ενώ γράφει επίσης στο musicpaper.gr, HuffingtonPost.gr και στο περιοδικό Ήχος. Από το 2011 ασχολείται και με την πεζογραφία, κυρίως με μεσαίας και μεγάλης έκτασης διηγήματα και ενίοτε δοκίμια