Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα: “Ρουά ματ”
16/09/2020, 1:24 πμ

Διήγημα: “Ρουά ματ”

Γράφει ο Ανάργυρος Μποζίκας // *

 

 

 

 

Έστησαν την παρτίδα από το μεσημέρι. Λάτρεις του σκάκι και οι δύο, με το που τελείωσαν από το οικογενειακό τραπέζι, ξεκίνησαν έναν αγώνα από τα παλιά. Ο Κώστας κι ο Κώστας, παππούς και εγγονός, δάσκαλος και μαθητής. Ο μικρός πήρε τα άσπρα πιόνια. Πάντοτε του τα άφηνε για να ξεκινάει πρώτος. Τοποθέτησαν τα πιόνια στη θέση τους και ξεκίνησαν.

 

Ήταν πέντε χρονών όταν ο παππούς τού έμαθε πως παίζεται το παιχνίδι. Εκεί, στο ίδιο σπίτι, στην ίδια σκακιέρα. Έπιανε στα χέρια του αυτό το άσπρο, ξύλινο αλογάκι με τη φθαρμένη χαίτη, για να κάνει το καθιερωμένο γάμα και να περάσει απειλητικά μπροστά από τα στρατιωτάκια. Το μαύρο στρατιωτάκι που παραπατάει από τα χρόνια πήγε πάλι δυο τετραγωνάκια μπροστά. Όλα ήταν ίδια. Η αφή, η μυρωδιά, η όψη, όλες οι αισθήσεις ξυπνούσαν τις πρώτες εκείνες μαγικές αναμνήσεις και τον ενθουσιασμό που είχε νιώσει όταν πρώτη του φορά, στα δεκαπέντε του, κατάφερε να νικήσει αυτόν τον ευφυέστατο σκακιστή. Τον είχε νικήσει και πιο μικρός, αλλά επειδή τον άφηνε για να μην αποθαρρυνθεί και το παρατήσει. Ακονίζει το μυαλό, του έλεγε συχνά. Και το ακόνισε.

Τώρα ο μαύρος στρατηγός δεν θυμόταν καλά την πορεία του. Είχε κουραστεί από τα χρόνια. Τόσα χρόνια στην ίδια σκακιέρα, να πηγαίνει μόνο διαγωνίως. Τη δουλειά του την έκανε όμως. Ή μάλλον τον βοηθούσαν τα άσπρα στρατιωτάκια να την κάνει. Κοίταξε τον παππού στα μάτια. Θυμήθηκε που τον κοίταζε πριν δέκα χρόνια προσπαθώντας να μαντέψει την επόμενη κίνησή του μα ποτέ δεν το κατάφερνε. Ήταν πάντοτε απρόβλεπτος. Χαρακτηριστικό των ευφυών ανθρώπων. Και τώρα έμοιαζε το ίδιο απρόβλεπτος. Εκεί που συζητούσαν μπορεί να τον ρωτούσε ξαφνικά τι σπουδάζει. Κι ας είχε πάει στην ορκωμοσία του πριν δύο χρόνια. Τα πιόνια ωστόσο κινούνταν σωστά, σχεδόν μηχανικά πάνω στη σκακιέρα. Ο μαύρος πύργος εφορμούσε με αποφασιστικότητα στο στρατόπεδο των άσπρων για να απειλήσει τον βασιλιά.

Κάποια πράγματα δεν ξεχνιούνται. Ίσως όχι τόσο εύκολα. Όσο κι αν το πέρασμα του χρόνου σου απειλεί τον βασιλιά, αυτός δεν πέφτει εύκολα. Κι αυτό γιατί δεν είναι μόνος του. Έχει γύρω του ανθρώπους που δεν θα τον αφήσουν να πέσει χωρίς μάχη.

– Πατέρα, το τσάι σου. Είπε η μητέρα του μικρού Κώστα στον μεγάλο.

Είναι τα όσα έχεις προσφέρει που γυρνάνε πίσω σ’ εσένα. Κοίταξε την κόρη του με ένα χαμογελαστό βλέμμα αθώου παιδιού. Ακούμπησε το τσάι πλάι στα άσπρα στρατιωτάκια που είχαν παροπλιστεί και παρακολουθούσαν, πάντα στη σειρά, την εξέλιξη της μάχης. Ήρθε η ώρα της βασίλισσας να αναλάβει δράση. Συχνά αστειευόταν αποκαλώντας την με το όνομα της γυναίκας του. Ετοιμάσου, βγαίνει η κυρα-Μαρία, του έλεγε γελώντας. Πενήντα χρόνια ήταν δίπλα του. Τον περιποιούταν μέχρι που αρρώστησε κι αυτή. Κι έτσι η βασίλισσα βγήκε εκτός παιχνιδιού νωρίτερα από τον βασιλιά.

Ο μικρός ήταν καλός. Είχε καλό δάσκαλο. Καλός σκακιστής μα κυρίως καλός άνθρωπος. Έχασε και το τελευταίο πιόνι πριν τον βασιλιά. Οι κινήσεις του παππού ήταν κινήσεις ανθρώπου που ήξερε ακριβώς πώς να οδηγήσει σε ματ ανάλογα με τα πιόνια που είχε. Οι κινήσεις του εγγονού ήταν κινήσεις ανθρώπου που ήξερε να οδηγεί τον αντίπαλο σε νίκη χωρίς να αντιληφθεί την εκούσια υποχώρηση. Είχε καλό δάσκαλο. Πόσα είχε μάθει από αυτόν τον δάσκαλο. Κάθε παρτίδα κι ένα μάθημα. Μάθημα ζωής.

– Ρουά ματ παππού! Κέρδισες!

 

 

 

*Ο Ανάργυρος Μποζίκας γεννήθηκε το 1989 στην Πεντέλη, όπου και μεγάλωσε. Σπούδασε Φιλολογία στο ΕΚΠΑ. Ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τη Ρητορική την οποία σπουδάζει στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα του ΠΤΔΕ. Εργάζεται ως Φιλόλογος και Εκπαιδευτής Ρητορικής στην ιδιωτική εκπαίδευση. Είναι παντρεμένος και έχει τρεις κόρες.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top