Fractal
Home / Ποιήματα / Ποίηση fractal: Τρία ποιήματα
19/09/2018, 10:41 πμ

Ποίηση fractal: Τρία ποιήματα

Της Ελένης Χωρεάνθη //

 

 

 

Το δρομολόγιο δεν εκτελέστηκε

 

‘Όλα τα φόρεσα κατάσαρκα

μπαγκάζια

όνειρα κι αποσκευές

Πήρα το πρώτο τρένο της γραμμής

προς το λιμάνι

να συνεχίσω την απόδραση

με το όραμα δεμένο

στο νυφιάτικο δισάκι της μητέρας

 

Βρήκα τον δρόμο αδειανό

πόρτες

παράθυρα κλεισμένα

η σιωπή χόρευε στο πηχτό σκοτάδι

μια μουδιασμένη ατμόσφαιρα

τύλιγε με πυκνή ομίχλη το κενό

 

Ολόρθη στην ακτή του χρόνου

πλάι στα ρείθρα του νερού

κυλάει το όνειρο

βιολί του αποχωρισμού

– κι ο «βιολιστής στη στέγη» –

Δεμένα τα καράβια στο λιμάνι

έρημη κι άδεια η θάλασσα

και μοναξιά απέραντη

Κι εγώ στημένη στην ακτή

με τις προοπτικές μου

στριμωγμένες στις αποσκευές

καρτέραγα το ενδεχόμενο

 

Κανένα δρομολόγιο δεν εκτελέστηκε

ήτανε σάπια τα καράβια στο μουράγιο

Ο χρόνος μπάζει από παντού

μας περιπαίζει

και τα αισθήματα πληθαίνουν

πληγωμένα στον εξώστη

 

Κουράστηκα ν’ ακούω τον βιολιστή

πάνω στη στέγη

να δοξαρίζει στο σκοτάδι

θα ξεπαγιάσω

αν μείνω ακόμα ολόρθη στην ακτή

Είναι ανώφελο να σε προσμένω στη βροχή

προσπέρασε ο καιρός των αισθημάτων

Είναι καλύτερα

να επιστρέψω στην αρχή μου

Καληνύχτα

Π. Φάληρο, 18- 12 – 2017,

 

 

Η σιωπή των σπλάχνων

 

Ο  χρόνος και τα χρώματα των ήχων

γέμιζαν την απόσταση που μας χώριζε

ή μας ένωνε – ποιος ξέρει –

με το άρωμα της εφηβείας

Η σιωπή του θρήνου θήλαζε τα σπλάχνα μου

βούλιαζε στην απόγνωσή μου

στην αβέβαιη τύψη

Έβλεπα τον καιρό ν’ απομακρύνεται

να ταξιδεύει στις πτυχές του οράματος

και στις ρωγμές της μνήμης

 

Άκουγα μόνο τη σιωπή που κελαηδούσε

στη σκεπή

το ηρωικό μου σύμπαν έφευγε

αποχωρούσε εφιαλτικά

μέσα στη νύχτα του μυαλού μου

φωσφορίζοντας στον έρημο γιαλό

 

Αποκοιμήθηκα  με επιτάφιους θρήνους

ντυμένη άμωμους ανθούς και μύρα ευωδερά

στο κεφαλόσκαλο της προσμονής

γερμένη στο σημείο που χωρίζει

το ρευστό μέρος του κόσμου από το άλλο

 

Σφίχτηκα στην ψυχή μου

κι είδα το χρόνο μου να ρέει κυματιστά

ρυτιδωμένος

να γέρνει στο κενό και να καταποντίζεται

στην κρύα άβυσσο του παρελθόντος μου

του μέλλοντος

του θλιβερού της ανθρωπότητας παρόντος

να συμμαζεύεται

να συρρικνώνεται σε μια στιγμή ασύμμετρη

απρόσωπη

και το μικρό μου σύμπαν να σγουραίνει

να συναρθρώνεται σε μια στιγμή

μηδαμινή κηλίδα αίματος στο κοίλο της ψυχής

να μεταλλάσσεται σε λάβα και να ρέει

καυτή πλημμύρα

να χώνεται σε μια ρωγμή της ιστορίας

στα πλαίσια του ακατανόητου συμβάντος

μέσα μου

στον απροσμέτρητο βυθό του οράματος

ένα ασύμμετρο μηδενικό

στα περιθώρια του αιώνα

Π. Φάληρο, 19-12-2017   

 

 

 Το απόβροχο της σιωπής

 

Χρόνια ατέλειωτα κράτησε

η αναμονή και η αναμέτρηση με το κενό

κάτω από τα βρεγμένα πεύκα

στη φθινοπωρινή  βροχή

Ολόγυρα ερωτική σιωπή

μοσχοβολούσε δεντρολίβανο και γιασεμί

όλο το πάρκο

περόνιαζε ίσαμε το μυαλό

η σιγανή ανασαιμιά του χώματος

που σεργιανούσε ανάμεσα στις φλαμουριές

στις λυγαριές και στα ολάνθιστα γεράνια

ηδονική

πασίχαρη σιωπή

 

Πώς ευωδίαζε ο μουσκεμένος έρωτας

και σπαρταρούσε μες στον κόρφο της σιγής

το βροχερό καρτέρεμα

το μάταιο

 

Κι ήρθε απρόσμενα

την τρυφερή εκείνη νύχτα του Αυγούστου

με τη χρυσή βροχή των αστεριών

μες τη ροή των περασμένων

το μεγάλο δίλημμα

κι έμεινε άστεγος ο έρωτας εκείνος

στην ανελέητη βροχή των αισθημάτων

μες στην ηδονική σιωπή

που περπατούσε στα βρεγμένα ροδοπέταλα

κάτω από τα μουσκεμένα πεύκα

του παρωχημένου πάρκου

στο συναπάντημα των ενοχών

στην άλλη διάσταση των εποχών της Εύας

 

Ήταν απόβροχο μιας τέλειας σιωπής

 

Π. Φάληρο, 25 – 12 –  2017

 

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top