Fractal

«Μα όσο και ν’ αρνούμαι να δεχτώ, / μία αυτό, / μία τις φλέβες μου κοιτάω»

Γράφει ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος //

 

 

 

Κώστας Κωνσταντινίδης «Ποιήματα έρωτα και θανάτου», αυτοέκδοση

 

Είναι συνηθισμένο να δίνεται μεγαλύτερη σημασία σε ποιητές, που εκδίδουν τις ποιητικές τους συλλογές σε εκδοτικούς οίκους και να περνούν απαρατήρητες ποιητικές συλλογές αυτοεκδόσεων. Οι αυτοεκδόσεις μπορεί να γίνονται είτε από άποψη, είτε από οικονομική δυσχέρεια των δημιουργών. Όπως και να ‘χει, υπάρχουν αρκετά ενδιαφέρουσες αυτοεκδόσεις. Αρκετά συχνά ανακαλύπτουμε ποιητικές συλλογές-διαμαντάκια, που αξίζει να διαβαστούν.

Μια από τις όμορφες ποιητικές συλλογές, που βγαίνουν σε αυτοέκδοση είναι το βιβλίο του Κώστα Κωνσταντινίδη: «Ποιήματα έρωτα και θανάτου», που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Ποίηση λιτή, γραμμένη σε ελεύθερο στίχο πάντα με εσωτερικό ρυθμό, κάποιες φορές με μέτρο και σε ελάχιστες περιπτώσεις με ρίμα. Ο ποιητής προσαρμόζει την γραφή του, έτσι ώστε κάθε ποίημα να διαβάζεται αβίαστα.

Η ποιητική συλλογή του Κώστα Κωνσταντινίδη χωρίζεται σε δύο άτιτλα μέρη.

Τα ποιήματα του πρώτου μέρους έχουν περισσότερο κοινωνικό προβληματισμό. Δεν αναφέρονται λύσεις, ούτε σκέψεις για το μέλλον. Ο ποιητής περιγράφει την σύγχρονη κοινωνική δυστοπία για να κάνει τον αναγνώστη να προβληματιστεί και να βγάλει τα συμπεράσματά του. Έτσι, συναντάμε μια πολύ παραστατική εικόνα των τουριστών, που έρχονται για διακοπές στο Αιγαίο και διασκεδάζουν ανέμελα στα ίδια σημεία, που έχουν πνιγεί πρόσφυγες. Ο Κώστας Κωνσταντινίδης παραθέτει έναν τραγικό απολογισμό λέξεων με παρηχήσεις: «Μακάρια αδιάφοροι / μακάβρια ειρωνεία». Ο ποιητής γράφει για την αποξένωση, που φέρνει μαζί της η νέα τεχνολογία. Η εικονική πραγματικότητα και οι σχέσεις μέσω διαδικτύου στερούν την ανθρώπινη επαφή με αποτέλεσμα οι γνωριμίες να είναι επιφανειακές και οι σχέσεις επίπλαστες.

Πολλοί νέοι άνθρωποι προχωρούν σε στιλιστικούς εξωφρενισμούς για να ξεχωρίσουν. Ο Κώστας Κωνσταντινίδης προειδοποιεί: «Δε σώζει η λάιφ-στάιλ επανάσταση.» Λίγο πιο πέρα θα δούμε, ποια θα πρέπει, σύμφωνα με το ποιητή, να είναι η διεκδίκηση της σύγχρονης κοινωνίας σε μια εποχή, που η ποίηση γίνεται διαδήλωση: «Λευτεριά, λευτεριά / από εξουσιαστικά και ταξικά δεσμά.»

 

Κώστας Κωνσταντινίδης

 

Η δυστοπία υπάρχει σε όλη αυτήν την ενότητα, που εξετάζουμε. Η υπάλληλος, που έχει σκεβρώσει από τα τριάντα της, αλλά εξακολουθεί να τραγουδάει το: People have the power, οι άνθρωποι, που δεν υποτάσσονται θα κάνουν τον ποιητή να γράψει: «Ας πιούμε στην υγειά τους / κι ας σωπάσουμε, / ας πιούμε στην υγειά τους / κι ας ντραπούμε.»

Η δεύτερη ενότητα περιλαμβάνει ποιήματα κυρίως υπαρξιακά. Ο άνθρωπος, που δείχνει να τρέμει από τον φόβο, ενώ δεν υπάρχει τίποτα τρομακτικό έχει μέσα του ό,τι τον φοβίζει: «Φυσά ο μέσ’ αγέρας / γι’ ακόμα μία ημέρα.» Ο ποιητής γράφει για τα φιλικά και συγγενικά μαχαιρώματα, που δεν τον πονούν ιδιαίτερα, αλλά τον κάνουν να θλίβεται. Το μαχαίρι γίνεται μέσο αυτοχειρίας και μας θυμίζει το ομώνυμο ποίημα του Νίκου Καββαδία. Ο Κώστας Κωνσταντινίδης θα γράψει για το ίδιο θέμα με τον δικό του τρόπο: «Μα όσο και ν’ αρνούμαι να δεχτώ, / μία αυτό, / μία τις φλέβες μου κοιτάω.»

Συμπερασματικά, η ποιητική συλλογή του Κώστα Κωνσταντινίδη «Ποιήματα έρωτα και θανάτου», είναι ένα πολύ ενδιαφέρον έργο, που κατά τη γνώμη μας αξίζει να διαβαστεί.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top