Fractal
Home / Ποιήματα / Πέντε ποιήματα
12/01/2022, 12:55 πμ

Πέντε ποιήματα

Γράφει ο Χρήστος Ντικμπασάνης //

 

 

 

 

 

Ο ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ

 

Σε μια φάτνη

εναπόθεσα τις ελπίδες μου

Στην καρδιά των παιδιών

εμπιστεύτηκα τα γαλάζια μου όνειρα

Στον πολύχρωμο ουρανό

το σακατεμένο μου αύριο

Μα τα παιδιά δε μεγαλώνουν,

δε μαθαίνουν ποτέ

τις αποχρώσεις των πόθων

Μαθαίνουν μόνο

να διεκδικούν το μερίδιό τους

σε ύλη κι εφήμερα πράγματα,

αποκλείοντας την σωτηρία

που μας υποσχέθηκε το θείο βρέφος

με τη γέννησή του,

εμποδίζοντας στο άγιο περιστέρι να μας φωτίσει

να βρούμε το ολόφωτο μονοπάτι

της λύτρωσής μας

 

 

 

 

Η ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ ΜΟΥ

 

Αμνός ερχόμενος ο νεογέννητος Χριστός

Ενοχές λερώνουν το σεντόνι της προσμονής Του

Η θλίψη και η μοναξιά χορεύουν μαζί

επάνω στο μέτωπό μου,

χαιρετώντας απ’ το παράθυρο

τον εγωισμό μου που παίζει

με το λασπωμένο χιόνι

Ο χρόνος αυνανίζεται

επάνω στο κορμί της σιωπής μου

Οι λέξεις της πίκρας με φυλακίζουν

σε αέναους κύκλους αναμονής

της θείας γέννησης

που δε θα προλάβει να γευτεί

την ενηλικίωσή μου

Δε θα φωτιστώ ποτέ

από κανένα άγιο περιστέρι

 

 

 

 

Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

 

Ολόγιομο φεγγάρι παγωνιά

Άγια νύχτα που κρύβει μυστικά

Σκεπάζομαι με την κουβέρτα της μοναξιάς

Οι σκέψεις μου τρελές και αλλοπαρμένες

Καταβροχθίζουν λαίμαργα το σκοτάδι

Κυλάει ο ύπνος, κυλάω κι εγώ

προς μια φάτνη κενή

Ο νεογέννητος Χριστός απουσιάζει

Αναζητά σε ξένα μέρη απρόσιτα

τη λύτρωσή μου

 

 

 

 

ΘΑ ΦΥΓΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ

 

Ο πόνος μου απλώνεται στο Σύμπαν

Πρέπει να παραιτηθώ απ’ τα όνειρά μου,

τους εκφοβισμούς των πόθων μου

Πρέπει να χαρίσω δεκανίκια

στις ανάπηρες επιθυμίες μου,

να ερωτευτώ τις γραμμές των συμβατικοτήτων,

των υπεκφυγών, των δισταγμών,

να οικτίρω το ευάλωτο του εαυτού μου,

απ’ την σκιά μου να στερήσω την ύπαρξη,

το είδωλό μου απ’ τους καθρέφτες,

να κλείσω στο ίδιο κλουβί

τους φόβους και τις ανάγκες μου

Μη μου πιάνεις το χέρι τώρα, αγαπημένη

Το ταξίδι της θλίψης μου δεν έχει εισιτήριο επιστροφής

Θα τυλιχτώ τη νύχτα χωρίς τον έρωτά σου

Θα φύγω για την άβυσσο

χωρίς να προσμένω τη γέννηση του μικρού μου Σωτήρα,

ούτε το φωτισμό απ’ το άγιό Του περιστέρι,

ούτε τη βάπτισή Του στον ποταμό της εξάγνισής μου

 

 

 

 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

 

Η ζωή είναι ένα παιχνίδι

που πάντα παίζω μα πάντοτε χάνω

Μοιάζει μ’ ένα ακάλεστο πρόσωπο

που θυμάμαι πριν ακόμη γεννηθώ,

πριν η μητέρα μου αντικρίσει

το βρεφικό μου τρόμο,

πριν ακόμη ακούσει

τον άγουρό μου συναγερμό

Φοβάμαι τις απρόσκλητες σκιές

που εποφθαλμιούν τις πρώιμες μου δυνάμεις

Η ζωή είναι ένα παιχνίδι που παίζω

με φοβισμένες κινήσεις κρυμμένες καλά

Μόνο αυτήν την άγια νύχτα, την ήσυχη νύχτα

που το θείο βρέφος γεννιέται,

τολμώ να παίξω ανοιχτά

με μια άκρατη λαχτάρα για λύτρωση

και φωτισμό απ’ το άγιο περιστέρι

κάτω απ’ τις θριαμβευτικές ιαχές του Θεού

 

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top